Καλωσήρθες στο Φ.Π.Ψ.

                                                                                ''Οι φιλόσοφοι έχουν απλά ερμηνεύσει τον κόσμο με

                         διάφορους τρόπους.

 Το θέμα είναι να τον αλλάξουμε.''

Karl Marx

                                                                                                                                                     

  

  Μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά με την στασιμότητα, την ρουτίνα, το άγχος, το πολύωρο διάβασμα και τις εξετάσεις, να είναι μια καθημερινότητα, αλλά και με τα συγχαρητήρια από ξεχασμένους συγγενείς για µια χρονιά «που άξιζε να θυσιαστεί» µόνο στο διάβασµα, γιατί εν πολλοίς «κρίνεται η υπόλοιπη ζωή µας, το µέλλον µας», πλέον ήρθες στη σχολή σου. Η Φιλοσοφική είναι εδώ για να συμβολίσει την μετάβαση από το ασφυκτικό πλαίσιο των σχολικών σου χρόνων στη μελλοντική σου εργασία, καλλιεργώντας σου τα απαραίτητα εφόδια για να γίνεις ο μελλοντικός εργαζόμενος που έχει ανάγκη το σύστημα. Από την άλλη σίγουρα, οι σπουδές σου σ’ αυτή τη σχολή είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για μόρφωση, αναθεώρηση και αμφισβήτηση, για μια αρχή ενός διαφορετικού τρόπου κοινωνικοποίησης και ζωής και αυτού που λέμε «φοιτητική ζωή».

  Όλ’ αυτά είναι πολύ όμορφα, αλλά οφείλουμε να σε υποψιάσουμε και να σε ενημερώσουμε πως η πραγματικότητα έχει πολλές περισσότερες πλευρές που δυστυχώς θα επηρεάσουν σύντομα την ιδέα σου για το Πανεπιστήμιο και θα συνειδήτοποιήσεις ότι τα προβλήματα της εκπαίδευσης, αλλά και του μέλλοντός μας που αντιμετωπίζουμε στην πλειοψηφία μας οι φοιτητές, στην ουσία συνδέονται άρρηκτα με τα προβλήματα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και γενικά με όλα τα κοινωνικά ζητήματα.

  Γι' αυτό στο γενικότερο πλαίσιο της εντατικοποιήσης της σχολής μας -στην οποία διαλύεται κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν παιδείας, αλλά και με την εισβολή των συμφερόντων του κεφαλαίου χτίζεται ένα νέο Επιχειρημαιτκό Πανεπιστήμιο- δεν θα πετύχεις στους διαδρόμους  και τα αίθρια της σχολής φοιτητές να χαλαρώνουν με συζητήσεις και τον καφέ τους. Γιατί σε ένα τέτοιο μοντέλο φοίτησης κύριος στόχος του καθενός είναι να επιβιώσει και να ανελιχθεί προσωπικά. Η ουσιαστική αναζήτηση της γνώσης αλλά και η επαφή και με τους συμφοιτητές σου θα σου λένε ότι αποτελεί κάτι το επουσιώδες, μπροστά στην ανάγκη να μαζέψεις δεξιότητες, μπας και την παλέψεις στη ζούγκλα του εργασιακού μεσαίωνα.

  Όμως εμείς δεν χωράμε σε μια τέτοια πραγματικότητα. Η νοσηρότητα του μέλλοντος που μας προορίζουν δεν μας καταστέλλει, μας εξοργίζει. Παλεύουμε για να μπορούμε να γνωρίσουμε τον κόσμο της γνώσης μέσα από την φιλοσοφία, την ιστορία, την λογοτεχνία και την ψυχολογία. Θέλουμε την καρτεσιανή αμφιβολία να είναι εργαλείο μας απέναντι στην στείρα γνώση που μας προσφέρεται, να την απορρίπτουμε και τελικά να βρίσκουμε τη δύναμη να απορρίπτουμε και τελικά να εκφράζουμε την αμφισβήτηση αλλά και το αντιπρόταγμά μας. Θέλουμε να αντιλαμβανόμαστε το τρίπτυχο  Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα της Γαλλικής Επανάστασης, το Διαφωτισμό, το μαρξισμό ως όπλα μας απέναντι σε εκδηλώσεις μίσους όπως αυτές του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του Ωραιόκαστρου.

  Ο χώρος της Φιλοσοφικής δεν είναι επομένως μια περίοδος 4 ετών, κατά την οποία πας από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο σκεπτόμενος ότι ίσως και να 'σαι τυχερός, Στην πραγματικότητα ουτοπικό είναι να πιστεύει κανείς ότι θα σωθεί μόνος του κι ας βυθίζεται στην ανεργία και στην εξαθλίωση η πλειοψηφία της κοινωνίας. Η επίθεση της κυβέρνησης, της ΕΕ και του κεφαλαίου απέναντι στα εργασιακά μας δικαιώματα χτυπάει και όλους εμάς! Και είναι ανάγκη να παλέψουμε με όπλο μας την συλλογική δράση και το φοιτητικό μας σύλλογο για να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας για Μόρφωση – Εργασία - Ελευθερίες.

  Αυτός είναι ο δικός μας τρόπος για τη ζωή και τη δράση στο πανεπιστήμιο. Και σε καλούμε κι εσύ να περιπλανηθείς ανενόχλητος στα άβατα μονοπάτια της κοσμολογίας του Ηράκλειτου, να διακρίνεις φευγαλέα τις αθέατες όψεις της Πολιτείας του Πλάτωνα και να πάθεις ταχυκαρδία από υπερβολική δόση σασπένς στην ανάγνωση της ΙΑ ραψωδίας της Οδύσσειας. Παράλληλα όμως να αγωνιστείς μαζί με όλους του πληττόμενους φοιτητές και την νεολαία για ένα άλλο μέλλον απ’ το μέλλον της ανεργίας και του εργασιακού μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν, αλλά και για μια άλλη παιδεία, στην οποία η γνώση και η έρευνα δεν θα καλύπουν τις ανάγκες των επιχειρήσεων και του κεφαλαίου, αλλά τις ανάγκες τις δικές μας!

Καλωσήρθες στη Γαλλική Φιλολογία…

«Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου.

Και τη βρήκα πικρή.

Και τη βλαστήμησα.

Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα.»

Arthur Rimbaud – Μια εποχή στην κόλαση

Μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά.  Μια χρονιά γεµάτη άγχος, διάβασµα, φροντιστήρια, λεφτά, καταπίεση, νεύρα, τρέξιµο, τόνους νεσκαφέ, εκνευριστικά τηλεφωνήµατα και ερωτήσεις από ξεχασµένους συγγενείς, συγχαρητήρια και φιλιά στα µάγουλα για µια χρονιά «που άξιζε να θυσιαστεί µόνο στο διάβασµα, γιατί εν πολλοίς κρίνεται η υπόλοιπη ζωή µας, το µέλλον µας». Σίγουρα, οι σπουδές σου σ’ αυτή τη σχολή είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για μόρφωση, αναθεώρηση και αμφισβήτηση, για μια αρχή ενός διαφορετικού τρόπου κοινωνικοποίησης και αυτού που λέμε «φοιτητική ζωή».

Όλ’ αυτά είναι πολύ όμορφα, αλλά οφείλουμε να σε υποψιάσουμε και να σε ενημερώσουμε πως η πραγματικότητα έχει πολλές περισσότερες πλευρές που δυστυχώς θα επηρεάσουν σύντομα την ιδέα σου για το Πανεπιστήμιο, για αυτόν τον «Ναό της Γνώσης», θα απομυθοποιήσουν την ονειρική σχολή που έχτιζες μέρα με τη μέρα στην παιδική σου ηλικία και θα σου αποκαλύψουν και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: ότι τα προβλήματα της εκπαίδευσης που αντιμετωπίζουμε οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, στην ουσία συνδέονται άρρηκτα με τα προβλήματα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και γενικά με όλα τα κοινωνικά ζητήματα.

Δυστυχώς , το Πανεπιστήμιο αντί να είναι πηγή πραγματικής συνολικής γνώσης, γνώσης απελευθερωτικής για τον ίδιο τον άνθρωπο και την εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης, αντί να παράγει γνώση που να απαντά στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, γίνεται ένα εργαλείο εξαιρετικά χρήσιμο στα χέρια του Κεφαλαίου στην προσπάθειά του να ξεπεράσει την κρίση του. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα «Επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο», ένα πεδίο κερδοφορίας για το Κεφάλαιο, που η αξία του «εξαργυρώνεται» ακριβώς στο βαθμό που παράγει κέρδος γι’ αυτό και τις επιχειρήσεις. Κυβέρνηση και Ε.Ε. διαλύουν κάθε έννοια «δημόσιας» και «δωρεάν» παιδείας προσπαθώντας όλο και πιο σκληρά να συνδέσουν με άρρηκτους δεσμούς τη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με τις επιχειρήσεις και να την καθορίσουν με βάση επιχειρηματικά ανταποδοτικά κριτήρια.

Τώρα, σίγουρα όλα αυτά ακούγονται περίεργα και μακρινά. Παρ’όλ’αυτά, πρόκειται για απλά καθημερινά στοιχεία που αφορούν στη λειτουργία της σχολής.

 Για να καταλάβουμε καλύτερα ας ρίξουμε μια ματιά στον οδηγό σπουδών. Αρχικά, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι για την προετοιμασία των εξετάσεων χορηγούνται ‘’συνήθως’’ ένα σύγγραμμα ή ένα βοήθημα δωρεάν κάτι που όχι μόνο δεν συμβαίνει αλλά ίσα ίσα που χρειάζεται να βάλουμε και εμείς οι ίδιοι λεφτά από τις τσέπες μας, που δεν μας περισσεύουν, για να λάβουμε τη ‘’δωρεάν’’ παιδεία. Και μάλιστα αυτό συμβαίνει την ώρα που έχει καταργηθεί η δυνατότητα να μας δίνονται περισσότερα από ένα συγγράμματα για μαθήματα που τα χρειαζόμαστε. Η δικαιολογία φυσικά πάντα είναι ότι έχουμε να πληρώσουμε το «χρέος», στο βωμό του οποίου θυσιάζεται το δικό μας δικαίωμα στη μόρφωση. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι τα τελευταία χρόνια η δημόσια χρηματοδότηση για την παιδεία έχει μειωθεί κατά 80%, με αποτέλεσμα να διαλύεται όποιο δικαίωμα είχαμε σε δωρεάν σπουδές, στέγαση, σίτιση, μεταφορές. Και φυσικά στη γωνία περιμένουν οι επιχειρήσεις για να εμφανιστούν ως σωτήρες, οι οποίοι θα κάνουν επενδύσεις με αντάλλαγμα να αναπροσαρμοστούν τα πανεπιστήμια σύμφωνα με τις ανάγκες των κερδών τους.

Επιπλέον, ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον σημείο του οδηγού σπουδών του τμήματός μας προβλέπει ότι ‘’οι προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, ημεδαποί ομογενείς και αλλοδαποί δικαιούνται υγειονομική περίθαλψη, ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή, για διάστημα ίσο προς τα έτη φοίτησης που προβλέπονται ως ελάχιστη διάρκεια των προπτυχιακών σπουδών ενός Τμήματος προσαυξανόμενο κατά το ήμισυ’’. Συγκεκριμένα, οι φοιτητές για να έχουν πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χρειάζονται το ‘’φοιτητικό βιβλιάριο περίθαλψης’’ το οποίο δίνεται στο σπουδαστή κατά την εγγραφή του στο τμήμα. Τέτοιο βιβλιάριο, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς δεν έχουμε δει ποτέ στα μάτια μας και ούτε πρόκειται. Μάλιστα δεν υπάρχει καμία πρόνοια ακόμα και για φοιτητές που αναγκάζονται να εργάζονται για να σπουδάσουν, οι οποίοι δεν έχουν το δικαίωμα ούτε διαφορετικής μέρας εξέτασης, λόγω εργασίας, ή απαλλαγής από υποχρεωτικές παρακολουθήσεις. Μάλιστα επιπρόσθετα το πιο ενδιαφέρον από όλα είναι το περίφημο ‘’Ταμείο Αρωγής φοιτητών’’ του Πανεπιστημίου Αθηνών, το οποίο μεταξύ άλλων έχει σκοπό την παροχή οικονομικού εισοδήματος σε περιπτώσεις έκτακτων αναγκών των φοιτητών που βρίσκονται σε δυσχερή οικονομική θέση, ιδιαίτερα εάν εξαιτίας αυτών τίθεται σε κίνδυνο η συνέχιση των σπουδών τους. Μάλλον μπερδεύτηκαν και το ταμείο αυτό άδειασε στην τσέπη καμίας εργολαβίας απ’ αυτές που κάνουν κουμάντο στη σχολή.

Είναι σίγουρο λοιπόν ότι δεν υπάρχει καμια δημόσια και δωρεάν παιδεία. Έτσι,  πολλοί φοιτητές αναγκάζονται να εργάζονται για να καταφέρουν να σπουδάσουν με αποτέλεσμα να μην παρακολουθούν τις παραδόσεις και οι εντατικοποιημένοι ρυθμοί σπουδών δεν τους επιτρέπουν να τελειώσουν τις σπουδές τους. Έτσι, εντείνονται  οι ταξικοί φραγμοί και η τριτοβάθμια εκπαίδευση καταλήγει να μετατρέπεται σε προνόμιο λίγων, αντί για δικαίωμα όλων.

Όμως τι είναι αυτές οι μπλε αφίσες έξω απ’ την AULA;

Με το που ήρθες στο Πανεπιστήμιο, αποκλείεται να μην πρόσεξες τη ΔΑΠ, αυτήν την «ανεξάρτητη» παράταξη της σχολής, που σίγουρα θα πέρασε στις εγγραφές να σε «βοηθήσει» να γραφτείς, σίγουρα θα σου έδωσε αυτόν τον περίφημο φάκελο ΔΑΠ και θα σου ζήτησε το κινητό σου. Σίγουρα θα σου υποσχέθηκε σημειώσεις για κάθε μάθημα και θα σου είπε πως θα τα πείτε στα μπουζούκια. Όμως αρκετοί φοιτητές που παίρνουν σημειώσεις απ’ τη ΔΑΠ, παρακολουθούν τα «επιστημονικά» της σεμινάρια ή της «πολιτιστικές» της εξόδους μετά (ίσως και για να γλιτώσουν το πρήξιμο) ψηφίζουν ΔΑΠ, όμως θεωρούν ότι δεν παίρνουν κάποια θέση και ότι είναι ουδέτεροι. Όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα!

Αντίθετα, υποστηρίζοντας τη ΔΑΠ παίρνεις πολύ βαθιά και ξεκάθαρη θέση. Υποστηρίζοντας τη ΔΑΠ αμέσως υποστηρίζεις την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας στα Πανεπιστήμια, η οποία είναι ενεργός υποστηρικτής του σχεδίου διάλυσης κάθε έννοιας «δημόσιας» και «δωρεάν» παιδείας και της επιχειρηματικοποίησης του πανεπιστημίου. Αυτοί είναι που θέλουν τα security, τις εργολαβίες, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, τις διαγραφές φοιτητών, την κατάργηση κάθε συλλογικής διαδικασίας και την ιδιωτικοποίηση γενικά της σχολής. Υποστηρίζεις την παράταξη που ήταν υπέρ στο σχέδιο Αθηνά το 2012, ένα σχέδιο που το γαλλικό το συγχώνευε με τις άλλες ξενόγλωσσες φιλολογίες σε ένα ενιαίο τμήμα, απ’ το οποίο η κάθε φιλολογία θα ήταν κατεύθυνση (!) και πέταγε με αυτό τον τρόπο χιλιάδες φοιτητές στο δρόμο. Στη Φιλοσοφική όμως καταφέραμε μέσα απ’ τις Γενικές μας Συνελεύσεις και τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος να μπλοκάρουμε αυτό το νομοσχέδιο. Κάπως έτσι πρέπει να μπλοκάρουμε και να εξαφανίσουμε και τους πολιτικούς εκφραστές αυτών των πολιτικών, δηλαδή τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ.

Λίγα λόγια για το πώς βλέπουμε εμείς την ιστορία της Γαλλίας, ως μια ιστορία επαναστάσεων και εξεγέρσεων…

Από τη γαλλική επανάσταση του 1789 μέχρι την παρισινή κομμούνα του 1871 και από το Μάη του 68 μέχρι την εξέγερση των ‘’καταραμένων’’ στα γαλλικά προάστια το 2005 και το πρόσφατο κίνημα του Nuit Debout η Γαλλία αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί χώρα των μεγάλων κοινωνικών εξεγέρσεων. Συγκεκριμένα το ρεύμα αμφισβήτησης του  Μαΐου του 68 αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα οδηγώντας το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών στο δρόμο της συλλογικής πάλης, του κοινωνικού αγώνα και της αντίστασης. Ξεκινώντας με σειρά καταλήψεων και απεργιών σε διάφορα πανεπιστήμια και σχολεία, ο αντίκτυπος του κινήματος έφτασε να διαδοθεί παγκοσμίως. Για εμάς ιδιαίτερα ο Μάης του ’68 αποδεικνύει ότι η νεολαία μπορεί να βγαίνει πρώτη μπροστάρης στους αγώνες και να δίνει το έναυσμα για κοινωνικές αναταραχές στις οποίες θα οδηγήσουν οι μαχητικοί αγώνες του εργατικού κινήματος.

Περνώντας σε σύγχρονα παραδείγματα ανυπακοής και κοινού αγώνα της νεολαίας και της εργατικής τάξης, φτάνουμε στη Γαλλία του 2016 όπου η κοινωνική έκρηξη ενάντια στην κυβέρνηση Ολάντ και την αλλαγή του «Εργατικού Κώδικα». έμελλε να ταράξει την ησυχία όχι μόνο της Γαλλίας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλει με τις πολιτικές της ένα σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα για τη νεολαία και την εργατική τάξη και σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε και ο αντεργατικός νόμος της κυβέρνησης Ολάντ, όπως παρόμοιοι είναι και οι νόμοι για το ασφαλιστικό και τα εργασιακά (που έρχεται να ψηφιστεί το επόμενο διάστημα) της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Όμως απέναντι στο μέλλον της ανεργίας και της μετανάστευσης χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους της Γαλλίας, στους δρόμους του αγώνα να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, να δημιουργήσουν ένα άλλο μέλλον από αυτό που τους υπόσχονται, να συντρίψουν  την αντιδραστική επίθεση της εργοδοσίας και του κεφαλαίου στα εργασιακά τους δικαιώματα. Ο νέος νόμος για τα εργασιακά στόχευε στην αύξηση των ωρών εργασίας, την ελαστικοποίηση της εργασίας και τη μείωση των απολαβών των εργαζομένων με απώτερο σκοπό την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Où disperserons-nous les cendres du vieux monde ? (Πού θα σκορπίσουμε τις στάχτες του παλιού κόσμου;) λέει ένα από τα συνθήματα του κινήματος nuit debout, ένα κίνημα με ξεκάθαρα εξεγερσιακά χαρακτηριστικά, ένα κίνημα που κατάφερε να δώσει ένα μήνυμα ανυπακοής και αγώνα, αντίστασης και ρήξης με τις αντεργατικές πολιτικές, ένα κίνημα από το οποίο εμείς εμπνεόμαστε, διδασκόμαστε και επιδιώκουμε να απαντήσουμε με τον ίδιο τρόπο που απάντησε και ο γαλλικός λαός, ενάντια στην αντιδραστική πολιτική της ΕΕ, του ΔΝΤ, της κυβέρνησης και των ευρωμνημονίων που μας επιβάλλουν

Με ένα ανασυγκροτημένο και μαχητικό φοιτητικό κίνημα, πρωτοπόρο κομμάτι ενός ευρύτερου αγωνιστικού κινήματος της εργατικής νεολαίας πιστεύουμε ότι μπορούμε κι εμείς εδώ να πούμε όχι στο μαύρο μέλλον που μας ετοιμάζουν, να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας για Μόρφωση – Εργασία - Ελευθερίες, να διεκδικήσουμε τα όνειρα μας, να σκορπίσουμε μια και καλή τις στάχτες του παλιού κόσμου!

Μπροσούρα ΚΑΡΦΙ ΕΑΑΚ 2016

Μπροσούρα ΚΑΡΦΙ ΕΑΑΚ by karfieaak on Scribd

Καλωσήρθες στο Ιστορικό - Αρχαιολογικό…

«Κάθε σελίδα και μια νίκη 

Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια ?  

Κάθε 10 χρόνια και ένας μεγάλος άντρας. 

Ποιος πλήρωσε τα έξοδα ?

Πόσες και πόσες ιστορίες.

Πόσες και πόσες απορίες.» 

Μπέρτολντ Μρεχτ – Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει   

 

Μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά.  Μια χρονιά γεµάτη άγχος, διάβασµα, φροντιστήρια, λεφτά, καταπίεση, νεύρα, τρέξιµο, τόνους νεσκαφέ, εκνευριστικά τηλεφωνήµατα και ερωτήσεις από ξεχασµένους συγγενείς, συγχαρητήρια και φιλιά στα µάγουλα για µια χρονιά «που άξιζε να θυσιαστεί µόνο στο διάβασµα, γιατί εν πολλοίς κρίνεται η υπόλοιπη ζωή µας, το µέλλον µας». Σίγουρα, οι σπουδές σου σ’ αυτή τη σχολή είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για μόρφωση, αναθεώρηση και αμφισβήτηση, για μια αρχή ενός διαφορετικού τρόπου κοινωνικοποίησης και αυτού που λέμε «φοιτητική ζωή».

Όλ’ αυτά είναι πολύ όμορφα, αλλά οφείλουμε να σε υποψιάσουμε και να σε ενημερώσουμε πως η πραγματικότητα έχει πολλές περισσότερες πλευρές που δυστυχώς θα επηρεάσουν σύντομα την ιδέα σου για το Πανεπιστήμιο, για αυτόν τον «Ναό της Γνώσης», θα απομυθοποιήσουν την ονειρική σχολή που έχτιζες μέρα με τη μέρα στην παιδική σου ηλικία και θα σου αποκαλύψουν και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: ότι τα προβλήματα της εκπαίδευσης που αντιμετωπίζουμε οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, στην ουσία συνδέονται άρρηκτα με τα προβλήματα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και γενικά με όλα τα κοινωνικά ζητήματα.

Δυστυχώς , το Πανεπιστήμιο αντί να είναι πηγή πραγματικής συνολικής γνώσης, γνώσης απελευθερωτικής για τον ίδιο τον άνθρωπο και την εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης, αντί να παράγει γνώση που να απαντά στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, γίνεται ένα εργαλείο εξαιρετικά χρήσιμο στα χέρια του Κεφαλαίου στην προσπάθειά του να ξεπεράσει την κρίση του. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα «Επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο», ένα πεδίο κερδοφορίας για το Κεφάλαιο, που η αξία του «εξαργυρώνεται» ακριβώς στο βαθμό που παράγει κέρδος γι’ αυτό και τις επιχειρήσεις. Κυβέρνηση και Ε.Ε. διαλύουν κάθε έννοια «δημόσιας» και «δωρεάν» παιδείας προσπαθώντας όλο και πιο σκληρά να συνδέσουν με άρρηκτους δεσμούς τη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με τις επιχειρήσεις και να την καθορίσουν με βάση επιχειρηματικά ανταποδοτικά κριτήρια.

Τώρα, σίγουρα όλα αυτά ακούγονται περίεργα και μακρινά. Παρ’όλ’αυτά, πρόκειται για απλά καθημερινά στοιχεία που αφορούν στη λειτουργία της σχολής.

Πράγματι, τα κέρδη των επιχειρήσεων καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τα προγράμματα σπουδών και την έρευνα, ενώ σχολές και τμήματα που δεν αποφέρουν κέρδη για το Κεφάλαιο (π.χ Φιλοσοφική) κινδυνεύουν να συγχωνευτούν ή να καταργηθούν ολοκληρωτικά (βλέπε σχέδιο Αθηνά). Η δωρεάν παιδεία ακούγεται ήδη σαν μια παλιά, μακρινή ιστορία (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα, θέρμανση, καθαριότητα), ενώ δεδομένη θεωρείται πλέον η επιβολή διδάκτρων σε μεταπτυχιακά και διδακτορικό. Πολλοί φοιτητές αναγκάζονται να εργάζονται για να καταφέρουν να σπουδάσουν με αποτέλεσμα να μην παρακολουθούν τις παραδόσεις και οι εντατικοποιημένοι ρυθμοί σπουδών δεν τους επιτρέπουν να τελειώσουν τις σπουδές τους. Έτσι, εντείνονται  οι ταξικοί φραγμοί και η τριτοβάθμια εκπαίδευση καταλήγει να μετατρέπεται σε προνόμιο λίγων, αντί για δικαίωμα όλων.

Η γνώση τυποποιείται και η πανεπιστημιακή εκπαίδευση χωρίζεται σε ανώτερη και κατώτερη δημιουργώντας εργαζόμενους  πολλών ταχυτήτων, που τους βάζουν στόχο να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο. Αντί το πανεπιστήμιο να βγάζει ολοκληρωμένους επιστήμονες , που κατέχουν συνολικά το επιστημονικό αντικείμενο που έχουν σπουδάσει, με συνολική εποπτεία του τι παράγουν και τι επίδραση θα έχει αυτό στην κοινωνία και με κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα, ανάλογα με τις ανάγκες τους, βγάζει ένα υπερεξειδικευμένο, ημιμαθές και πλήρως αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, που θα δουλεύει στην ελαστική, ανασφάλιστη και χωρίς δικαιώματα (ίσως και μαύρη) εργασία, όταν θα κάνει διάλειμμα απ’ το καθεστώς μόνιμης ανεργίας.

Πλέον, δεν θα πετύχεις στους διαδρόμους  και τα αίθρια της σχολής φοιτητές να χαλαρώνουν με συζητήσεις και τον καφέ τους, γιατί σε ένα τέτοιο μοντέλο φοίτησης κύριος στόχος του καθενός  είναι να εντατικοποιήσει όσο πιο πολύ μπορεί τις σπουδές του, έτσι ώστε να επιβιώσει και να ανελιχθεί προσωπικά. Ο χώρος της σχολής έχει γίνει πλέον ένας μαραθώνιος από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο και από το ένα σεμινάριο στο άλλο. Οτιδήποτε ξεφεύγει από το τρυπάκι της ανέλιξης, της προσπάθειας ακόμα και να πατήσω το διπλανό μου για να ανελιχθώ εγώ στην περίοδο της κρίσης, αποτελεί περιοριστικό παράγοντα της ανάπτυξής του. Και έτσι απλά, επιτυγχάνεται στη συνείδηση κάθε φοιτητή η κατάργηση κάθε έννοιας συλλογικότητας και αγώνα. Και αυτό είναι που θέλουν οι «από πάνω», οι κυβερνήσεις, η ΕΕ, τα ΜΜΕ.

Το 2012, το σχέδιο Αθηνά, αργότερα οι απολύσεις των διοικητικών, πρόπερσι οι απολύσεις των καθαριστριών και οι προσπάθειες για εξωτερική αξιολόγηση του ιδρύματος που στόχο είχε την ένταση της υποχρηματοδότησης και της διάλυσής του, είναι πολύ λίγες από τις εκφάνσεις του τρόπου με τον οποίο διαλύει κάθε έννοια «δημόσιας» και «δωρεάν» παιδείας το Επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο. Και σε αυτό το διαλυμένο τοπίο έρχεται να φέρει «επενδύσεις» από επιχειρήσεις για τα κέρδη των οποίων κατευθύνονται η γνώση και η έρευνα στις σχολές.  Απ’όλα αυτά αναδύεται μια μεγάλη αντίθεση: Οι ανάγκες της αγοράς απέναντι στις ανάγκες τις δικές μας και ολόκληρης της κοινωνίας.

Το θέμα είναι ότι η κατεύθυνση αυτή, δηλαδή η επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου και η προσαρμογή του στους κανόνες της αγοράς «μπολιάζει» και την ίδια τη γνώση που λαμβάνουμε με τα ίδια «χημικά φάρμακα». Η γνώση που παίρνουμε αποσκοπεί, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, στην παραγωγή «ημιμαθούς, υπερεξειδικευμένου και πλήρως αναλώσιμου προσωπικού, χωρίς εργασιακά δικαιώματα», προσαρμοσμένου να απαντά ακριβώς στις ανάγκες των επιχειρήσεων.

Όμως εμείς δεν παλεύουμε γι’ αυτήν τη μόρφωση. Οι ορίζοντές μας δεν χωράνε στα κουτάκια της κατάρτισης και της υπερεξειδίκευσης στα οποία προσπαθούν να μας κλείσουν. Έχουμε ανάγκη από μία γνώση που να σπάει τα σύνορα αυτής της αντίληψης, που να ξεπερνάει τον στείρο επαγγελματισμό. Έχουμε ανάγκη από μία γνώση συνολική που να διαμορφώνει  ελεύθερες, κριτικά σκεπτόμενες και ανήσυχες προσωπικότητες και να απελευθερώνει τον άνθρωπο από την άγνοια και τον ανορθολογισμό. Οι τόσες νέες επιστημονικές γνώσεις και οι τόσες νέες επιστημονικές δυνατότητες δεν μπορούν να χωρέσουν πλέον σ’ αυτές τις διαχωριστικές γραμμές που διαμορφώνουν οι εξειδικεύσεις, οι κατατμήσεις σχολών και οι κύκλοι σπουδών. Έχουμε ανάγκη από μια παιδεία απελευθερωμένη από τα δεσμά της αυθεντίας και των απόλυτων αρχών με επίκεντρό της τον άνθρωπο και τις ανάγκες της κοινωνίας.

Συγκεκριμένα, στο τμήμα μας, το Ιστορικό Αρχαιολογικό, η παραπάνω λογική βρίσκει εξαιρετικά εύπορο έδαφος για να εγκατασταθεί. Με την τόσο έντονη εντατικοποίηση των σπουδών μας, η οποία συνοδεύεται και από την αδυναμία πολλών από εμάς  να παρακολουθούν όλες τις παραδόσεις μαθημάτων λόγω εργασίας, με την τόσο σκληρά αγκιστρωμένη στο μυαλό μας νοοτροπία του λυκείου, η οποία σε θέλει να αποστηθίζεις, να ανταγωνίζεσαι και να έχεις ως αυτοσκοπό την εξέταση και όχι την κατάκτηση της πραγματικής γνώσης, αδυνατούμε ίσως να αντιληφθούμε την Ιστορία στην πραγματική και ολοκληρωμένη της έννοια. Έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε την ιστορία ως «ιστορία προσώπων», ως «χρονολογική σειρά γεγονότων». Όλον αυτόν τον καιρό, η Ιστορία στα μάτια μας ήταν το πόσο δημοκρατικός ήταν ο Περικλής, το πόσο μεγάλος αυτοκράτορας ήταν ο Ιουστινιανός και το πόσες τροποποιήσεις έκανε ο Βενιζέλος στο σύνταγμα της χώρας.

Η Ιστορία όμως για μας δεν είναι αυτές οι σκόρπιες πληροφορίες. Η ιστορία πρώτα και κύρια είναι η ίδια η κίνηση της κοινωνίας, τα βήματα της ανθρωπότητας στον κόσμο .Απαιτεί να δεις τα πράγματα στη συνέχειά τους. Όχι παρατεταγμένα στη σειρά, αλλά στη διαλεκτική τους σύνδεση. Να ανακαλύψεις πώς το παρελθόν κυοφορεί το ίδιο το παρόν και το μέλλον. Εμείς την ιστορία τη διαβάζουμε όπως και ο Μαρξ, αποκαλύπτωντάς την ως μια ιστορία της πάλης των τάξεων, μια ιστορία της ανθρωπότητας της οποίας σήμερα ζούμε ακόμα την προϊστορία της, την περίοδο της εκμετάλλευσης, ενώ παλεύουμε για να φτάσουμε στην ιστορία της απελευθερωμένης ανθρωπότητας. Εμείς διαβάζουμε τη σύγχρονη ιστορία του ανθρώπου προσπαθώντας να καταλάβουμε τις κοινωνικές διαδικασίες, όπως και πολύ σημαντικοί ιστορικοί, όπως ο Έρικ Χόμπσμπαουμ, την ανάδυση του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο διαδέχτηκε ένα προηγούμενο εκμεταλλευτικό σύστημα τη φεουδαρχία. Ενός καπιταλιστικού συστήματος που έχει περάσει εποχές σκληρών αντεπαναστάσεων, με καθοριστική την ανάδυση του φασισμού στον 20ο αιώνα ή αλλιώς στην εποχή των άκρων, κατά τον Χόμπσμπάουμ. Αλλά στον αντίποδα αυτών έχουν γεννηθεί και μεγάλες επαναστάσεις, όπως η Γαλλική Επανάσταση στην οποία η κοινωνία διεκδίκησε Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα, όπως η Οκτωβριανή Επανάσταση, που αποτέλεσε ένα τεράστιο βήμα για να δημιουργήσει ο άνθρωπος μια νέα ελεύθερη κοινωνία. Γιατί για εμάς η ιστορία δεν γράφεται μόνο από τους «από πάνω», αλλά κυρίως από τους «από κάτω», από τους μαχητές αλλά και τους χιλιάδες νεκρούς της μεγάλης αντιφασιστικής πάλης των λαών του ’40, από την εξεγερμένη νεολαία του ’68, αλλά και απ’ τους νέους του δικού μας Πολυτεχνείου. Από όλους αυτούς τους «ηττημένους» της ιστορίας, τις αφηγήσεις των οποίων προσπαθούν να εξαφανίσουν οι νικητές¨¨, είτε είναι σήμερα η ΕΕ που εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό, βάζοντάς τους κάτω απ’ το πέπλο της θεωρίας των δύο άκρων, είτε είναι οι αναθεωρητές της ιστορίας, όπως ο Καλύβας και ο Μαραντζίδης (ή και ο «δικός μας» Χατζηβασιλείου), που προβάλλονται απ’ τα ΜΜΕ ως έγκριτοι ιστορικοί για να διαστρεβλώσουν τη δική μας ιστορία της Αντίστασης και του Εμφυλίου, για να καλλιεργήσουν τη λήθη. Όμως ακόμα και αν καταφέρουν να σκεπάσουν τα πάντα με τη λήθη, η μνήμη των «από κάτω» θα είναι ακόμα εκεί και σαν τυφλοπόντικας συστηματικά θα σκάβει για να βγάλει στο φως την απελευθερωμένη ανθρωπότητα.

Εξίσου η Αρχαιολογία δεν είναι απλώς σκάψιμο και καταχώρηση αρχαίων αντικειμένων. Αλλά είναι η περιγραφή μιας ολόκληρης  κοινωνίας  μέσα από τα υλικά που μας έχουν μείνει. Δεν είναι ατέλειωτες λεπτομέρειες για τα ειδώλια και τα αγγεία, αλλά είναι ένας τρόπος να ανακαλύψουμε τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, την εξέλιξη των κοινωνιών. Αντίστοιχα, η Ιστορία της Τέχνης δεν είναι η απλή εναλλαγή καλλιτεχνικών ρευμάτων, δεν είναι οι ονομαστοί ζωγράφοι και γλύπτες, αλλά είναι η κοινωνική χρησιμότητα κάθε φορά της τέχνης. Δεν είναι το έργο από μόνο του, αλλά η αναζήτηση της αιτίας που το γέννησε και της επιρροής του στην κοινωνία.   Από την προϊστορική κεραμεική, μέχρι τις μεγάλες καλλιτεχνικές δημιουργίες της Ανναγέννησης, αλλά και απ’ την ποίηση του για πάντα νέου Ρεμπώ, την φρίκη του πολέμου που γέννησε του Guernica, μέχρι και τις σημερινές τραγωδίες που γεννάνε τα σύγχρονα «τραγούδια της φρίκης» είναι η ιστορία όχι απλά κάποιων μεγάλων καλλιτεχνών, αλλά των κοινωνιών που γέννησαν τη μεγάλη τέχνη, που άνοιξαν τους ορίζοντες των ανθρώπων και στιγμιαία ίσως κατάργησαν τα σύνορα μεταξύ των «από πάνω» και των «από κάτω» στη θέασή τους. Και για μας τελικά αυτός είναι και ο ρόλος της τέχνης, όχι απλά να δημιουργεί τη δυνατότητα οι πληττόμενοι να ξεπερνούν αυτή την ανισοτιμία στη θέασή της, αλλά να συμβάλλει να φτάσουμε ψηλότερα, να οραματιστούμε, να ονειρευτούμε, να αγωνιστούμε.

Εμείς με αυτό τον τρόπο βλέπουμε τη μόρφωση για την οποία παλεύουμε. Και την κυνηγάμε καθημερινά με την κριτική μας μελέτη και παρακολούθηση των μαθημάτων, με την αμφιβολία ως όπλο. Αλλά και με τη συλλογική πάλη, ως δύναμη για να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας για μια άλλη παιδεία και ένα άλλο πανεπιστήμιο, που θα λειτουργεί για τις δικές μας ανάγκες.   

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, όπου το 2014 υποσχόταν το ‘’το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης’’ και το 2016 υλοποιεί το 3ο και πιο βάρβαρο μνημόνιο αποτελεί ένα πολύ κρίσιμο ραντεβού για όλους τους αγωνιστές-αγωνίστριες του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.

Εδώ και ενάμισι χρόνο ακόμα και τα λίγα που υποσχόταν με το ‘’πρόγραμμα Θεσσαλονίκης’’ δεν μπορεί να τα εφαρμόσει εξαιτίας της εναρμόνισης στα πλαίσια της ΕΕ και του μνημονίου. Όσο περισσότερο προχωράει η καπιταλιστική κρίση τόσο περισσότερο βαθαίνει και η επίθεση της ΕΕ και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδεικνύοντας το ρόλο της ως ‘’φερέφωνο’’ της αντιδραστικής επέλασης της ΕΕ και του ΔΝΤ και επιχειρεί με τα νέα μέτρα να διαλύσει κάθε εργασιακό δικαίωμα με το νέο εργασιακό νόμο,αλλά και απαγορεύοντας ουσιαστικά τη δυνατότητα ταξικού συνδικαλισμού και απεργίας με το νέο συνδικαλιστικό νόμο. Κατακτήσεις για τις οποίες η εργατική τάξη χρόνια ολόκληρα έχει ‘’χύσει αίμα’’. 

Η ΕΕ, το ΔΝΤ και η κυβέρνηση με την περικοπή των επικουρικών συντάξεων, τον ΕΝΦΙΑ, τη νέα μείωση μισθών από 2,5%-3,5% τα βάρυ των φοροκαταιγίδων που αναγκάζονται να σηκώσουν οι γονείς μας, την ανεργία, τη διαρκώς αυξανόμενη φτώχεια, επιδιώκουν οι επιθέσεις τους αυτές στη νεολαία και την εργατική τάξη να μην γνωρίζουν απολύτως καμία αντίσταση στο μέλλον. Ειδικά για εμάς το κομμάτι των πληττόμενων φοιτητών, η επίθεση αυτή της κυβέρνησης, της ΕΕ και

του κεφαλαίου μας αφορά άμεσα, διακινδυνεύει το μέλλον μας, προωθεί την ελαστική εργασία, καταληστεύει τα έτσι κι αλλιώς επιβαρυμένα εισοδήματα των γονιών μας.

Γι' αυτό πρέπει να δώσουμε όλοι οι πληττόμενοι μια αγωνιστική απάντηση με την κινητοποίηση στην Καμάρα, αλλά και με τους αγώνες του επόμενου διαστήματος. Η ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση στην Καμάρα έχει διπλό στόχο, αφενός να καταδείξει τις αγωνιστικές δυνατότητες του κινήματος και αφετέρου να λειτουργήσει ως αφετηρία για την ανασυγκρότηση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Επιλέγοντας για ακόμα μια φορά την ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση, κόντρα στον υποταγμένο, εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, στο πλάι των πρωτοβάθμιων σωματείων, με τους φοιτητικούς μας συλλόγους, τις επιτροπές αγώνα, τις συνελεύσεις γειτονίας, τις επιτροπές ενάντια στο έγκλημα στη Χαλκιδική, επιδιώκουμε να απαντήσουμε στο κρίσιμο αίτημα για ανασυγκρότηση του φοιτητικού και εργατικού κινήματος σε ταξική βάση.

ΟΛΟΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 10/9 ΣΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ ΩΡΑ 18:00 ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΘ.