Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Κείμενο - Απόφαση ΕΑΑΚ Αθήνας

Βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη καμπή για την εφαρμογή του 3ου μνημονίου λίγους μήνες μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη. Αυτή την στιγμή καλούμαστε να δράσουμε μέσα σε ένα πολιτικά συμπιεσμένο χρόνο όπου τα μέτωπα που ανοίγονται μπροστά μας διαδέχονται το ένα με το άλλο με αστραπιαία ταχύτητα και με παράλληλο τρόπο. Αν μπορούμε με κάποιο τρόπο να αναλύσουμε σε ποια επίδικα αποκρυσταλλώνεται πιο εμφατικά το βάθος και η ποιότητα της επίθεσης στα λαϊκά στρώματα και ειδικά στην νεολαία, αυτό θα ήταν το νέο ασφαλιστικό, η επίθεση στην παιδεία, ιδιαίτερα με αιχμή το νόμο Φίλη και το προσφυγικό ζήτημα. Άλλωστε, τοποθετούμαστε σε μια χρονική στιγμή κομβική και ιδιαίτερα κρίσιμη για την εξέλιξή μιας σειράς κινητοποιήσεων που έχουν ξεπηδήσει τόσο σε ευρύτερο επίπεδο (ασφαλιστικό-απεργίες, προσφυγικό-αντιπολεμικό) αλλά και σε επίπεδο σχολών, ιδρυμάτων και φοιτητικών κινητοποιήσεων (προγράμματα σπουδών, εθνικός διάλογος για την παιδεία-νόμος Φίλη και αναδιάρθρωση στις σχολές). Τα σχήματα της ΕΑΑΚ οφείλουν να δώσουν ξεκάθαρες απαντήσεις απέναντι στις προκλήσεις και τα επίδικα της περιόδου.

ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ
Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η ευρύτερη αποσταθεροποίηση στο χώρο της Μέσης Ανατολής, έχουν οδηγήσει στο αιματοκύλισμα των λαών, σε τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών και το ξερίζωμα χιλιάδων ανθρώπων απο τη χώρα τους. Η εγκληματική πολιτική της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ αποκρυσταλλώνεται στα πολύνεκρα ναυάγια στο Αιγαίο και στους υπερυψομένους φράχτες στα σύνορα της “Ευρώπης των λαών και της αλληλεγγύης”. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των χωρών της ακολουθούν απέναντι στους πρόσφυγες όλο και πιο εχθρικές, συντηρητικές πολιτικές εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών. Οι αποφάσεις για κατασχέσεις χρημάτων και προσωπικών ειδών των προσφύγων, το μαρκάρισμα στις πόρτες των σπιτιών όπου κατοικούν πρόσφυγες, οι αποφάσεις για μαζικές απελάσεις δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά αυταρχικά μέτρα στο όνομα μιας δήθεν “ασφάλειας” από τους “ξένους” παραπέμποντας στις πιο σκοτεινές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Οι ξενοφοβικές και ρατσιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων συμπληρώνονται και απο τις επιθέσεις νεοναζιστικών ομάδων στους πρόσφυγες σε μια σειρά χωρών. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ευθυγραμμίζεται με αυτές τις εγκληματικές πολιτικές με τα νατοϊκα πλοία να αρμενίζουν στο Αιγαίο, μετά την πρόσφατη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας.

Όλα αυτά δηλαδή στη βάση της σκληρής λογικής ενός ερμητικά κλειστού φρουρίου που επιτρέπει στοχευμένα τη διέλευση στη ευρωπαϊκή γη πολύ μικρού αριθμού διωκόμενων από εμπόλεμες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, στη λογική της άμεσης ενσωμάτωσής τους στο φθηνό εργατικό, ελαστικά εργαζόμενο και πλήρως εκμεταλλεύσιμο δυναμικό των χωρών της ΕΕ, ενώ το υπόλοιπο το αφήνει στη μοίρα του. Αυτό τον στόχο εξυπηρετούν οι κεντρικά σχεδιαζόμενες ευρωπαϊκές πολιτικές για: (α) σαφή διάκριση ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες, (β) ενδυνάμωση της Frontex και των δυνάμεων αποτροπής της θαλάσσιας μετακίνησης και στρατιωτικοποίηση των θαλάσσιων συνόρων τόσο στο Αιγαίο όσο και ευρύτερα στη Μεσόγειο, (γ) δημιουργία hotspots στα νησιά του Αιγαίου και αλλού για έναν διοικητικά αποτελεσματικό διαχωρισμό μεταξύ των προσφύγων και μεταναστών, με τους δεύτερους να απελαύνονται με ταχείες διαδικασίες και (δ) ανάθεση ρόλου χωροφύλακα στο ΝΑΤΟ με την αποστολή στο Αιγαίο για την ενίσχυση των πολιτικών αποτροπής και αποθάρρυνσης της διέλευσης των θαλάσσιων οδών του Αιγαίου. Η κίνησή μας στο προσφυγικό ζήτημα πρέπει να είναι πολυεπίπεδη.

Στον αντίποδα της παραπάνω κατάστασης εργατικά σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι, συλλογικότητες περιοχών αλλά και πολλοί αλληλέγγυοι έχουν εκφράσει έμπρακτα την ταξική αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες που καταφτάνουν στη χώρα. Το ελπιδοφόρο κίνημα αλληλεγγύης που έχει αναπτυχθεί πρέπει να συνεχίσει με αμείωτη ένταση σε ρήξη με λογικές φιλανθρωπίας (βλ. ΜΚΟ, κινήσεις νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ), με κατεύθυνση μπολιάσματος με αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό στίγμα και κατάδειξης των ενόχων κυβέρνησης- ΕΕ-ΝΑΤΟ για τον πόλεμο στην Συρία και το προσφυγικό ζήτημα. Ένα κίνημα που να συντονίζει και θα ενοποιεί τις δομές αλληλεγγύης με απεύθυνση στο ίδιο τον κόσμο του κινήματος, θα εμπλέκει εργατικά σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, εργατικές λέσχες συλλογικότητες και κοινωνικούς φορείς και θα συγκρούεται ιδεολογικά και έμπρακτα με τις φασιστικές φωνές που προσπαθούν να βρουν πάτημα σε τέτοιες στιγμές.

Στην κατεύθυνση αυτή απαιτούμε καμία συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης στον πόλεμο, αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και άμεση και πλήρη κάλυψη των αναγκών και των δικαιωμάτων των προσφύγων σε ασφαλή και αξιοπρεπή διαμονή και διέλευση. Κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών με τα συμφέροντα των πληττόμενων μπροστά για ζωή και ελευθερία.

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ
Με τον νέο νόμο για το ασφαλιστικό, η αστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, έρχεται να ολοκληρώσει τη δουλειά που ξεκίνησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Το νέο ασφαλιστικό, αποτελεί ποιοτική τομή για την αστική στρατηγική απέναντι στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Αλλάζει πλήρως το χαρακτήρα της ασφάλισης, καθώς μιλάμε για την μετατροπή του όποιου αναδιανεμητικού χαρακτήρα της σε ανταποδοτική και ατομική υπόθεση του κάθε εργαζομένου. Αποτελεί την πλήρη θεσμική κατοχύρωση και επισφράγιση σε βάθος δεκαετιών των ελαστικών μορφών εργασίας που ξεπήδησαν και εξαπλώθηκαν μέσα στην κρίση και την διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων και συνολικά της κοινωνικής ασφάλισης στο βωμό εξυπηρέτησης του χρέους. Η επίθεση αυτή συμπληρώνει το εργασιακό τοπίο που αντιμετωπίζει κάθε νεολαίος και αυριανός εργαζόμενος, αυτό της ανασφάλιστης εργασίας, της ημιαπασχόλησης, της εργασιακής ευελιξίας, του κοινωνικού επιβιωτισμού, της ανύπαρκτης προστασίας απο τον εργοδότη και της δυνατότητας προάσπισης δικαιωμάτων, του εξοβελισμού απο τις κρατικές δομές και την υγεία, την εξώθηση στην αυτασφάλιση. Σε αυτή την κατεύθυνση η υπέρογκη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών σε συνδυασμό με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που υπάρχουν στην νεολαία έχουν ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό μια σειράς αποφοίτων απο το επάγγελμα (βλ. δικηγόροι, μηχανολόγοι, οικονομολόγοι).

Απέναντι στην παραπάνω οξυμένη επίθεση, οι κοινωνικές αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν δείχνουν ότι οι λαϊκές προσδοκίες παραμένουν ζωντανές και ανεκπλήρωτες, παρά την απο κοινού προσπάθεια κυβέρνησης, ΕΕ και μνημονιακού προσωπικού να τις φιμώσουν. Οι μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις που ξέσπασαν φαίνεται να αποκλιμακώνονται. Παρά την κάμψη που παρατηρείται στις κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο, με μεγάλες ευθύνες των υποταγμένων συνδικαλιστικών γραφειοκρατειών των ΓΣEΕ-ΑΔΕΔΥ καθώς και της στάσης αποκλιμάκωσης και αναδίπλωσης του ΠΑΜΕ, αλλά και της ηγεμονίας της λογικής που εκφράζει συμφέροντα των πιο προνομιούχων κομματιών σε επιμέρους κλάδους που έβγαλαν κινητοποιήσεις (βλ. ΔΣΑ,ΤΕΕ) μιλάμε για έναν αγώνα που πρέπει να ιεραρχηθεί και για την σημασία του αυτή καθ' αυτή ως επίθεση στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας άμεσα, αλλά και ως προς την κρισιμότητα του για να περάσει η κυβέρνηση το τεστ αξιολόγησης και επομένως για την εφαρμογή του 3ου μνημονίου.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ - Ν/Σ ΦΙΛΗ
Στην κατεύθυνση διάλυσης της προοπτικής αποφοίτου και νεολαίου προωθείται και βαθαίνει απο τη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Σε αυτό το πλαίσιο η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, με το νομοσχέδιο Φίλη, θα έρθει να κλειδώσει αντιδραστικές τομές που επιχείρησε ο ν.Διαμαντοπούλου και λίγο ή πολύ έχουν εμπεδωθεί   σε μια σειρά σχολές και ιδρύματα. Αναδιαρθρώσεις στις σχέσεις σχολής τμήματος, νέος χάρτης συγχωνεύσεων και κατακερματισμού σχολών και γνωστικών αντικειμένων (σχέδιο Αθηνά ΙΙ), αποστοίχιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο (βλ. διδακτική επάρκεια), νέος τρόπος ένταξης στη τριτοβάθμια, επαναφορά με πιο επιτακτικούς όρους της δια βίου μάθησης (2ετή προγράμματα επανακατάρτισης) είναι κατευθύνσεις που ήδη υλοποιούνται και θα ενταθούν το επόμενο διάστημα για να εναρμονίσουν πτυχία και τις σχολές με τις νέες απαιτήσεις και τα νέα δεδομένα στη σφαίρα της παραγωγής παγιώνοντας το νέο μοντέλο εργαζομένου και τις νέες ελαστικές εργασιακές σχέσεις στο πανεπιστήμιο. Ταυτόχρονα η υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων πιέζει ήδη ασφυκτικά καθηγητές και τις πρυτανείες να επιταχύνουν την εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων και να ευθυγραμμιστούν γρηγορότερα με τα πορίσματα των αξιολογήσεων και τις δυνατότητες αύξησης της ανταγωνιστικότητας τομέων και τμημάτων, ποντάροντας την επιβίωσή τους (αύξηση και προσέλκυση κονδυλίων για έρευνα) μέσα από τη μεταφορά των αδιεξόδων της κρίσης στις πλάτες του φοιτητικού σώματος.

Παράλληλα στη διαδικασία αυτοχρηματοδότησης των ιδρυμάτων και των σχολών εντείνεται η όσμωση των πανεπιστημίων με τον επιχειρηματικό κόσμο και ανοίγει ο δρόμος για περαιτέρω σύνδεση της έρευνας με τις επιχειρήσεις. Σε όλα αυτά δεν ξεχνάμε τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης για την εκπαίδευση με τη βούλα του 3ου μνημονίου και της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ και άρα αναμένουμε ότι σε αυτή την κατεύθυνση θα εξειδικευτεί ο νόμος Φίλη, ο οποίος θα διαμορφωθεί μέσα απο τη διαδικασία του Εθνικού Διαλόγου για την παιδεία που βρίσκεται σε εξέλιξη και έχει βγάλει ήδη τα πρώτα πορίσματα. Αυτός ο “διάλογος” είναι προσχηματικός, στημένος ώστε να νομιμοποιήσει τα αναδιαρθρωτικά του πορίσματα. Εξαρχής ναρκοθετημένος από το νόμο Διαμαντοπούλου και τις επιταγές του 3ου μνημονίου, αλλά και λόγω της ίδιας του της σύνθεσης.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Απέναντι σε αυτή την επίθεση η νεολαία, κομμάτι της οποίας είναι οι φοιτητές, πρέπει να βγει μαζικά στο δρόμο στην βάση της συνολικής απουσίας προοπτικής παλεύοντας τα δικαιώματά της σε παιδεία-εργασία- κοινωνική ασφάλιση. Στόχος είναι δηλαδή να συνδεθούν οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση με το εργασιακό τοπίο  και τον κόλαφο της ανεργίας συγκροτώντας την νεολαία πίσω από έναν ανυποχώρητο αγώνα για την προοπτική και το μέλλον της. Η συμμετοχή της νεολαίας στον αγώνα ενάντια στο ασφαλιστικό είναι ποιοτικός δείκτης της δυνατότητας συγκρότησης νικηφόρου φοιτητικού κινήματος και σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να εργαστούμε μέσα στους συλλόγους με στόχο να μην περάσει. Οι κινητοποιήσεις και η παρέμβασή μας τόσο για το ασφαλιστικό όσο και για το νομοσχέδιο Φίλη πρέπει να συγκροτεί όρους και να διαμορφώνει προϋποθέσεις στους φοιτητικούς συλλόγους, να μετασχηματίζει τα μπλοκ που μέσα στις σχολές παλεύουν για το πρόγραμμα σπουδών και επιμέρους αναδιαρθρώσεις και στοιχίζονται σε κινητοποιήσεις για την εργασιακή τους προοπτική σε πολιτικά μπλοκ που συστρατεύονται μαζί με τις υπόλοιπες μερίδες της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας έξω απο το πανεπιστήμιο και θα σηκώνει ανάστημα απέναντι στα κεντρικά πολιτικά διακυβεύματα έχοντας αποσταθεροποιητικό ρόλο στην συγκυρία, προτάσσοντας αιτήματα που θα συγκροτούν αντικειμενικά τον αντίποδα στις επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις και θα δίνουν όραμα στην γενιά μας. Παλεύουμε για ένα φοιτητικό κίνημα κόντρα και ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σε κάθε κυβέρνηση που ψηφίζει μνημόνια και υλοποιεί αστική πολιτική. Ένα φοιτητικό κίνημα πρωτοπόρο και συμπορευόμενο με το εργατικό λαϊκό κίνημα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής μέσα και έξω απο το πανεπιστήμιο, για έναν άλλο δρόμο χωρίς ΕΕ, χρέος, μνημόνια, ευρώ. Ένα φοιτητικό κίνημα αντισυνδιαχειριστικό, κόντρα σε κάθε διάλογο και συνδιαλλάγη με μέλη ΔΕΠ, υπουργείο, κυβέρνηση, που θα στοχεύει στην μαχητική επιθετική διεκδίκηση των αιτημάτων του και αντιαναδιαρθρωτικό με στόχο το μπλοκάρισμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και την συνολική ανατροπή του ν. Διαμαντοπούλο, της συνθηκης της Μπολόνια και του ΚΕΧΑΕ.

Με βάση τα παραπάνω θα κινηθούμε σε μια διαδικασία αναζωπύρωσης των συλλογικών διαδικασιών με γενικές συνελεύσεις, σε μια κατεύθυνση κινητοποιήσεων για το προσφυγικό μεταναστευτικό ζήτημα. Στις αρχές Απρίλη διερευνούμε την δυνατότητα κινηματικής επανεμφάνισης της νεολαίας μαζί με  τον κόσμο της εργασίας, ενάντια στο ασφαλιστικό αλλά και στις επιμέρους κατευθύνσεις τις εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Σε λογική κλιμάκωσης ενόψει της 48ωρης απεργίας, θέλουμε το φοιτητικό κίνημα να βγει μαζικά στο δρόμο με γενικές συνελεύσεις παντού και κλειστές σχολές. Σε αυτές τις απεργίες το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συμμετέχει με ενιαία προσυγκέντρωση των φοιτητικών συλλόγων μακριά απο την προσυγκέντρωση των υποταγμένων συνδικαλιστικών γραφειοκρατειών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Επιδιώκουμε ενιαία πορεία με όλα τα σωματεία και τους εργαζόμενους που απεργούν περιθωριοποιώντας τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ.

ΤΑ ΜΠΛΟΚ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΑΑΚ
Αντιλαμβανόμενοι, την ανάγκη μεγαλύτερης συσπείρωσης δυνάμεων σε μια περίοδο μάλιστα που η σκιαγράφηση ενός πολιτικού και κινηματικού σχεδίου, κοινωνικά γειωμένου και αποδεκτού, φαντάζει δύσκολο έργο σαν Ε.Α.Α.Κ. απευθύνουμε κάλεσμα αγωνιστικής κοινής δράσης και πολιτικής συνεργασίας σε κάθε δύναμη του κινήματος και της μαχόμενης αριστεράς. Επιδιώκουμε, την ενίσχυση της κινηματικής συνεργασίας μπροστά στα επίδικα που γεννιούνται μπροστά μας, ώστε να χτιστούν ανώτεροι πολιτικοί δεσμοί με τα εκάστοτε ρεύματα αναζήτησης (οργανωμένα ή ανένταχτα). Στην ΕΑΑΚ δεν αντιστοιχεί τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απο το να αποτελέσει σημείο συνάντησης και πόλο έλξης όλης της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης εντός του φοιτητικού κινήματος. Οι κοινές κινηματικές πρακτικές και η υγιής πολιτική ζύμωση και ώσμωση των διαφορετικών αντιλήψεων, μπορούν να μετουσιωθούν σε εμβάθυνση των συναγωνιστικών σχέσεων και να βοηθήσουν στην σκιαγράφηση των αναγκαίων δομών και του πολιτικού περιεχομένου για την αναπτέρωση των κινηματικών διεργασιών μέσα στους συλλόγους.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η επιτυχία της πρότασης κινηματικής και πολιτικής συνεργασίας κρίνεται πρώτα απ’ όλα στην κοινή μας δράση στους φοιτητικούς συλλόγους και στο δρόμο και στη συνολικότερη προσπάθεια ανασυγκρότησης του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος αλλά και στο αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο στο οποίο εμείς θα επιδιώξουμε πολιτική συμφωνία με αυτές τις δυνάμεις. Πολιτκή συμφωνία πάνω στα εξής: Η κρίση είναι δομική και δεν υπάρχει λύση για τους εργαζόμενους και τη νεολαία εντός συστήματος.
Ηττήθηκε η πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, όμως υπάρχουν δυνατότητες στην περίοδο για συνολική ρήξη με ΕΕ,ευρώ,χρέος,μνημόνια. Απαιτείται το αναγκαίο φοιτητικό κίνημα και η συμπόρευσή του με το εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα με τα χαρακτηριστικά και τους στόχους που περιγράψαμε παραπάνω.
Τέλος καθοριστική είναι η συστράτευση της ΕΑΑΚ, των δυνάμεων και των ανένταχτων αγωνιστών για κοινό αγώνα για την ανασυγκρότηση των συλλόγων και την επανεμφάνιση του φοιτητικού κινήματος που θα παλέψει για τις ανάγκες και τα δικαιώματα της γενιάς μας.

Η παραπάνω διαδικασία θα πρέπει να γίνει με ειλικρινή και συντροφική πολιτική κουβέντα και διαπάλη, χωρίς να υποκρύπτει τις πολιτικές διαφωνίες αλλά στοχεύοντας στην βαθύτερη πολιτική σύγκλιση. Στη λογική αυτή προβαίνουμε σε ανοιχτό κάλεσμα στις μαχόμενες δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος και συγκεκριμένα στην ΑΡΕΝ και στο ΑΡΔΙΝ σε κοινές πολιτικές συζητήσεις βάσης. Σε αυτές θα αποτιμηθεί η κοινή πολιτική και κινηματική συμπόρευση και η αποτελεσματικότητα της πολιτικής συνεργασίας καθώς και η διερεύνηση της δυνατότητας εκλογικής συνεργασίας. Όλος αυτό ο διάλογος θα εκτιμηθεί και θα αποτιμηθεί στο διήμερο πριν το Πάσχα όπου τα σχήματα της ΕΑΑΚ θα καταλήξουν γι΄ αυτά τα ζητήματα με ενιαίο και πανελλαδικό τρόπο.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Λίγες εικόνες από το... μέλλον

  Από τις τηλεοράσεις μέχρι την επίσημη πολιτική σκηνή πολύς λόγος γίνεται για το προσφυγικό ζήτημα, όμως συνήθως χωρίς να εστιάζει στις αιτίες και στους πραγματικούς υπεύθυνους αυτής της κατάστασης. Και φυσικά αυτοί που αποσυνδέουν τις προσφυγικές ροές από τους πολέμους και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που τις προκαλούν, είναι οι ίδιοι που εκμεταλλεύονται το προσφυγικό για να χύσουν ξανά το ρατσιστικό τους δηλητήριο εναντίον αυτών των ανθρώπων ξεσπώντας σε απάνθρωπα -το λιγότερο- παραληρήματα που στο βωμό της «ασφάλειας» ταυτίζουν τον πρόσφυγα με τον τρομοκράτη, κάνουν λόγο για «λαθρομετανάστες» και σπέρνουν το φόβο για να περιορίσουν περισσότερο τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας. Όμως απέναντι σε αυτές τις φασίζουσες ή και ανοιχτά φασιστικές λογικές στέκονται οι εικόνες των χιλιάδων αλληλέγγυων (κάθε ηλικίας), που με κάθε τρόπο υποδέχονται τους πρόσφυγες στη χώρα και διεκδικούν μαζί τους τα δικαιώματά τους.
  Όμως ποιος στερεί στους πρόσφυγες βασικά δικαιώματα, όπως να μπορούν να περνούν ελεύθερα τα σύνορα, να μεταφέρονται σε όποια ευρωπαϊκή χώρα αυτοί επιθυμούν και εκεί να έχουν χαρτιά, προκειμένου να ζουν και να εργάζονται νόμιμα; Μα φυσικά οι ίδιοι που κάνουν τους πολέμους και ξεριζώνουν αυτούς τους ανθρώπους απ’ τον τόπο τους : η Ευρωπαϊκή Ένωση και το κεφάλαιο.
 Οι χώρες της Ευρώπης έκλεισαν τα σύνορα στους πρόσφυγες, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε την «ταχεία αναχαίτιση των προσφυγικών ροών και την προστασία των εξωτερικών συνόρων από τους πρόσφυγες», λες και οι άνθρωποι αυτοί είναι εχθροί και εισβολείς. Για αυτό από κοινού με το ΝΑΤΟ φυλάνε τα σύνορα με πολεμικά πλοία και οργανώνουν επαναπροωθήσεις προσφύγων. Με την καταγραφή των προσφύγων ξεκίνησαν αρχικά να κάνουν διαλογή, για να παίρνουν όποιον θεωρούσαν χρήσιμο, ευέλικτο και φτηνά εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό, ενώ τώρα χαρακτηρίζουν όλους τους πρόσφυγες «παράτυπους μετανάστες» και προχωρούν στο κλείσιμο των συνόρων, σε μέτρα εγκλεισμού και απελάσεις.
  Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των χωρών της ακολουθούν απέναντι στους πρόσφυγες όλο και πιο εχθρικές, συντηρητικές πολιτικές εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών. Οι αποφάσεις της Δανίας και Ελβετίας για κατασχέσεις χρημάτων και προσωπικών ειδών των προσφύγων, το μαρκάρισμα στις πόρτες των προσφύγων στη Βρετανία, οι αποφάσεις για μαζικές απελάσεις από τη Σουηδία και τη Νορβηγία δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά αυταρχικά μέτρα στο όνομα μιας δήθεν «ασφάλειας» από τους «ξένους» παραπέμποντας στις πιο σκοτεινές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Οι ξενοφοβικές και ρατσιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων, όπως της Τσεχίας, της Ουγγαρίας, της Πολωνίας και της Σλοβακίας συμπληρώνονται και από τις επιθέσεις νεοναζιστικών ομάδων στους πρόσφυγες σε μια σειρά χώρες.
 Στον αντίποδα της παραπάνω κατάστασης εργατικά σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι, συλλογικότητες περιοχών αλλα και πολλοί αλληλέγγυοι έχουν εκφράσει έμπρακτα την ταξική αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες που καταφτάνουν στη χώρα. Με κοινό εχθρό τον πόλεμο, το κεφάλαιο, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις που πνίγουν πρόσφυγες ανοιχτά του Αιγαίου, κλείνουν τα σύνορα, υψώνουν φράχτες και εφαρμόζουν αντιμεταναστευτικές πολιτικές στο συνολικό πλαίσιο της επίθεσης στον κόσμο της εργασίας Στα πλαίσια αυτά ο κόσμος της εργασίας οργανώνει την ταξική αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών με τα εργατικά συμφέροντα μπροστά. Με συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης κόντρα στις ψευτιές της κυβερνησης -κάτω απο την συναίνεση της οποίας παρατείνεται η παραπάνω κατάσταση- ή τη δήθεν φιλανθρωπία του Κόκκαλη και του Μαρινάκη, οι οποίοι "τρέχουν" κι αυτοί να διασφαλίσουν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα εκμεταλλευόμενοι την όλη κατάσταση. Με αντιπολεμικές, αντιφασιστικές, διεθνιστικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα. Με τη δράση σωματείων και φοιτητικών συλλόγων, που όπως δείχνει το παράδειγμα τη διακήρυξης της Κεσσάνης που συνέταξαν από κοινού ελληνικά και τουρκικά εργατικά σωματεία, αντιτίθενται στον πόλεμο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής και στην πράξη αποδεικνύουν ότι σήμερα ο αγώνας για ειρήνη και ελευθερία δεν μπορεί να μην συνδέεται με τον αγώνα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή.
  Όμως αντίθετα με τη δυστυχία που σπέρνει ο πόλεμος, ο ξεριζωμός και η μετανάστευση αυτό που αντικρίζει κανείς περνώντας την πύλη Ε1 του λιμανιού του Πειραιά είναι εικόνες χαράς και περηφάνιας. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν αφήσει πίσω τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη ζωή τους, να παίζουν με τα παιδιά τους ποδόσφαιρο, να βοηθούν τους αλληλέγγυους στο κουβάλημα προϊόντων σαν να μην έφυγαν ποτέ από τον τόπο τους. Τα παιδιά γεμάτα ελπίδα κοιτώντας μπροστά να κλωτσούν με χαρά τις μπάλες ενώ άλλα να παίζουν κρυφτό και να σε ανταμείβουν με μεγάλα χαμόγελα και αγκαλιές που ήρθες εδώ να τους βοηθήσεις ή έστω να τους συμπαρασταθείς.
  Αυτή είναι η δίψα για ζωή, που παρά τις αντιξοότητες, τις άθλιες συνθήκες, κοιτάει πάντα το μέλλον και χτίζει με ελπίδα ένα κόσμο γεμάτο χρώματα. Η θέληση για ένα άλλο μέλλον που γκρεμίζει την υπάρχουσα γκρίζα και μουντή κατάσταση που επικρατεί και πολύ περισσότερο δίνει ένα μάθημα αντοχής και δύναμης σε όλους μας.
  Σαν λαός έχουμε υποστεί διωγμούς, εξορίες, προσφυγιά, πολέμους, κατοχή, δικτατορίες. Θα μπορούσαμε ν' αναλογιστούμε συνεπώς ως περισσότερο οικείο με την ιστορίας μας το μέγεθος του ανθρώπινου αυτού δράματος το οποίο δεν έχει σταματημό εδώ και μήνες.. Γι αυτό το λόγο στα πλαίσια της πλατιάς αλληλεγγύης που έχει εκφραστεί όλο το τελευταίο διάστημα -και διαφέρει από την απλή φιλανθρωπία- καλούμε καθέναν και καθεμιά που βλέπει τον εαυτό του στην ίδια εν δυνάμει θέση με τους ανθρώπους αυτούς, να συμβάλλει ενεργά στην έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη που αναπτύσσεται όπου βρίσκονται πρόσφυγες, αλλά και στον κοινό μας αγώνα για να ανατρέψουμε αυτή τη σάπια κατάσταση που μας επιβάλλουν οι «από πάνω».
  Γιατί όμως όλα αυτά;
  Γιατί οι πρόσφυγες και τα παιδιά τους, αλλά και εμείς οι ίδιοι δεν βολευόμαστε με λιγότερο ουρανό, δεν βολευόμαστε με λιγότερο ήλιο. Γιατί οι καρδιές μας δεν χωράνε σ’ αυτή την κοινωνία της εκμετάλλευσης, γιατί δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
  Γι’ αυτό.

Συλλέγουμε τρόφιμα και είδη ανάγκης καθημερινά στο αίθριο 12-2

Όλοι στις αντιφασιστικές – διεθνιστικές πορείες με φοιτητικούς συλλόγους το Συντονισμό Σωματείων για το Προσφυγικό στις 19/3 στις 2 στο κέντρο και στις 21/3 στις 17.30 στο λιμάνι του Πειραιά

Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! ΠΡΟΤΙΜΩ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Η 8η Μάρτη έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Πολλοί θα έλεγαν ότι η μερα αυτή έχει αφιερωθεί στην γυναίκα επειδή είναι “το όμορφο φύλο”, η σαν ένα φόρο τιμής για την στοργικότητα και την τρυφερότητα που προσφέρει στον πλανήτη. Όπως και να έχει αυτά είναι πολύ μακρυά απο την πραγματικότητα και πολύ περισσότερο μακρυά από την εξέλιξη της ιστορίας.

Η μέρα αυτή έχει τις ρίζες της στους αιματηρούς αγώνες των γυναικών. Στις 8 Μάρτη του 1857 οι γυναίκες εργαζόμενες στα εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού στη Νέα Υόρκη ξεσηκώθηκαν διεξάγοντας την πρώτη καταγεγραμμένη στην ιστορία απεργία γυναικών εργαζομένων. Τα κεντρικά αιτήματα της απεργίας αφορούσαν τη μείωση του ωραρίου εργασίας (σε 10 από 16 ώρες), ίσα μεροκάματα με τους άντρες και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Η διαδήλωση των γυναικών καταστάλθηκε βίαια από την αστυνομία και πνίγηκε στο αίμα. Δύο χρόνια αργότερα, το 1859, οι εργαζόμενες στον ιματισμό κινητοποιήθηκαν και πάλι, δημιουργώντας την πρώτη εργατική ένωση.

 Πολύ αργότερα όπου δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για προοδευτικές κατακτήσεις τα κινήματα διεθνώς επέβαλαν την αφιέρωση αυτής της μέρα στην γυναίκα ακριβώς για να τιμήσουν αυτές τις ανυπόταχτες εργάτριες που ύψωσαν το ανάστημα τους στην διπλή καταπίεση που υφίσταται κάθε γυναίκα τόσο ως κομμάτι των εκμεταλλευόμενων, αλλά και εξαιτίας της ειδικής καταπίεσης που δέχεται εξαιτίας του τρόπου που έχουν δομηθεί οι κοινωνίες, που θέλουν την γυναίκα κατώτερη,  κατάλληλη για λιγότερο σημαντικά πράγματα και ικανή για αγάπη αλλά όχι για ευφυία, αδύναμη να προστατεύσει τoν εαυτό της. Με μοναδική στόχευση την καλλιέργεια και την νομιμοποίηση της λογικής της εξάρτησης της γυναίκας απο έναν άντρα, που εν τέλει αυτός πρέπει να είναι ο υπεύθυνος, ο καθοδηγητής, ο “αρχηγός του σπιτιού” και μάλλον καλύτερα αυτός να είναι ο αρχηγός της παραγωγής, του πλούτου, της εξουσίας- είναι άλλωστε και το ισχυρό φύλο-. Χρειάζεται υποταγή και στο αφεντικό υποταγή και στον άντρα!

Η πάλη για ισότητα

Οι γυναίκες, των πλούσιων στρωμάτων έχουν πράγματι κάνει σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση της εξίσωσης των δύο φύλων. Μπορεί να μην έχουν πετύχει την πλήρη εξίσωση τους με τους άντρες της τάξης τους, και με αυτή την έννοια παραμένουν καταπιεσμένες, έχουν όμως αρχίσει να διεισδύουν σε παραδοσιακά αντρικούς τομείς. Καταλαμβάνουν θέσεις στα κοινοβούλια, διευθυντικά πόστα σε οργανισμούς και επιχειρήσεις, κοκ.   Τι γίνεται όμως με την συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών; Τις γυναίκες των μεσαίων και φτωχών στρωμάτων; Τις εργαζόμενες και τις νοικοκυρές; Τις γυναίκες που δεν κάνουν καριέρα, που δεν έχουν οικιακή βοηθό, που μοχθούν για να τα βγάλουν πέρα στη ζωή τους, και τόσες άλλες που δεν μοιάζουν με την κυρία Βαρδυνογιάννη ή με τη διευθύντρια της τράπεζας; Πόσο τις αγγίζει η σημερινή “ισότητα”; Πόσο αγγίζει η σημερινή ισότητα τους φτωχούς του πλανήτη μας, που είναι στο 70% γυναίκες.

Η πάλη για ισότητα στο σήμερα δεν μεταφράζεται στο κάποιες πλούσιες γυναίκες να μπορούν να έχουν τα προνόμια κάποιων πλούσιων αντρών.

Αντίθετα την στιγμή που η κρίση βαθαίνει και η επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία εντείνεται, τα εργασιακά δικαιώματα συρρικνώνονται με γεωμετρική πρόοδο μαζί με την δυνατότητα διεκδίκησης, όλο και πιο συχνά γίνονται τα φαινόμενα απόλυσης εγκύων, αδειών άνευ αποδοχών, μη καταβολής των επιδομάτων μητρότητας, τοκετού, μη χορήγησης των απαραίτητων αδειών. Και φυσικά πάντα με την κατάλληλη σεξιστική υπόκρουση που ταιριάζει σε ένα απάνθρωπο σύστημα.                                                                                                                                

  Στην εποχή του ανεπτυγμένου καπιταλισμού το ανθρώπινο σώμα χρησιμοποιείται ως εργαλείο και σαν τέτοιο αντιμετωπίζεται. Ένα εργαλείο προς τα κέρδη. Αυτό για τις γυναίκες πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να είναι σκληρά εργαζόμενες ,ενώ παράλληλα πρέπει να είναι μάνες , νοικοκυρές. Παράλληλα το γυναικείο σώμα χρησιμοποιείται ευρέως ως διαφημιστικό θέλγητρο, όπου παρουσιάζεται σαν τρόπαιο προς απόκτηση και η σεξουαλικότητα ως αντικείμενο προς αγοραπωλησία( π.χ. το νέο αμάξι της τάδε εταιρίας,μπορεί να σου προσφέρει την τάδε). Αυτό είναι έκδηλο και στο με πόση ελαφρότητα αντιμετωπίζεται σήμερα μια σεξουαλική παρενόχληση ή και το trafficking. Η εργαλειοποίηση αυτή του σώματος, οδηγεί και στο καλούπωμά του σε πρότυπα στα οποία πρέπει να ανταποκριθείς για να μην σε πετάξει έξω απ την κανονικότητα που προσπαθεί να σου επιβάλλει. Τα πρότυπα ομορφιάς καταπιέζουν εκ νέου το γυναικείο φύλο που πρέπει να ανταποκριθεί πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα σε μια άφταστη ιδανική ομορφιά, απ`την οποία διακυβεύεται όλη η ύπαρξή του. Πώς θα το πετύχει αυτό; Με προϊόντα ομορφιάς. Ο καπιταλισμός δημιουργεί δηλαδή νέες ανάγκες προς χάριν νέων κερδών. Εμείς όμως τι κέρδος έχουμε από όλα αυτά; Ένα καλοστημένο έργο με δοσμένους ρόλους και πληρωμένους θεατές.

Φαντάζει πιο αναγκαίο απο ποτέ ένα μαχητικό κίνημα ενάντια στην γυναικεία καταπίεση, που θα  αποτάξει όλα τα “barcode” απο τα γυναικεία σώματα, θα συγκρούεται με το “ματσό” πρότυπο  αλλά παράλληλα θα αμφισβητεί και όλες τις διαφυλικές μορφές καταπίεσης. Ένα κίνημα που η φωνή της γυναίκας απο την ελληνική επαρχία που πρέπει να φέρνει τις παντόφλες, η φωνή του μαύρου, του ομοφυλόφιλου, θα ενώνεται με την φωνή όλης της τάξης στην οποία ανήκουν και θα ουρλιάζουν ενάντια στην καταπίεση, παλεύοντας για την συνολική χειραφέτηση τους και την κοινωνική απελευθέρωση.

Η θέσπιση τέτοιων ημερών, βέβαια, όπως η 8η Μάρτη έχει γενικά αμφιλεγόμενο χαρακτήρα. Συχνά κυριαρχεί η τάση ουδετεροποίησης των ζητημάτων και παραγνώρισης της ουσίας τους. Είναι ενδεικτικό ότι επικρατεί η έννοια του εορτασμού, λογική που κρύβει μια αταξική και εξωκοινωνική προσέγγιση του προβλήματος. Καλούμαστε απλώς όλοι και όλες να γιορτάσουμε, να τιμήσουμε τις γυναίκες μια μέρα το χρόνο. Κι όμως ο χαρακτήρας αυτής της παγκόσμιας μέρας παραμένει διακύβευμα που εξαρτάται από την ίδια την ταξική πάλη και την ανάπτυξη των γυναικείων και κοινωνικών αγώνων. Είναι στοίχημα να αποτελεί κάθε φορά όχι μια μέρα απλού εορτασμού αλλά μια μέρα μάχης και ταυτόχρονα εφαλτήριο αγώνα.