Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Ο Δεκέμβρης δεν τέλειωσε για εμάς...

Οχτώ  χρόνια έχουν περάσει από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την εξέγερση της νεολαίας, και αυτή τη στιγμή καλούμαστε να πάρουμε εμείς  τη σκυτάλη του αγώνα, όχι για να «γιορτάσουμε» εκείνη την περίοδο, όχι  για να της δώσουμε επετειακό χαρακτήρα, αλλά αντίστροφα, μέσα από αυτήν την ημερομηνία να καταφέρουμε να εκφράσουμε τα σημερινά μας αιτήματα. Να καταφέρουμε να τη χρωματίσουμε με το στίγμα της τωρινής συγκυρίας. Να καταφέρουμε να πιάσουμε το νήμα που συνδέει την κραυγή της νεολαίας και των εργαζομένων το Δεκέμβρη του 2008 με τους σημερινούς αγώνες. Γιατί αυτή η ημερομηνία δεν θα έχει κανένα νόημα, αν εμείς, η νεολαία, δεν καταφέρουμε πεισματικά, να την τραβήξουμε από τον στείρο ιστορικό της χαρακτήρα και να την κάνουμε ζωντανή πραγματικότητα.

Αυτή τη στιγμή θα μπορούσε κάποιος πανεύκολα να πει ότι το κυριότερο μήνυμα που κυοφορεί αυτή η ημέρα συμπυκνώνεται στην καλύτερη περίπτωση στο σύνθημα «Μπάτσοι , γουρούνια, δολοφόνοι». Παρ’ όλα αυτά είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Η δολοφονία ενός παιδιού 14 χρονών από έναν αστυνομικό,  πέρα από την ακραία καταστολή του κράτους, πέρα από την ωμή αστυνομική βία καταδεικνύει μια συνολική προσπάθεια του συστήματος να καθυποτάξει κάθε κινηματική απόπειρα και να σου πει με τον πιο αναίσχυντο τρόπο πως «ό,τι προσπάθεια και να κάνεις για να αντισταθείς, ό,τι κίνηση και να κάνεις ενάντια στα σχέδιά μας, θα μας βρεις μπροστά σου με τον πιο επιθετικό τρόπο». Κι αυτός ο επιθετικός τρόπος δεν είναι μόνο τα ΜΑΤ στις πορείες, δεν είναι μόνο τα ασφυξιογόνα, τα δακρυγόνα και το ξύλο, δεν είναι μόνο οι συλλήψεις και τα κρατητήρια. Είναι και η λιτότητα, είναι η ανεργία, είναι η επισφάλεια, είναι ο φασισμός, είναι το δυσοίωνο μέλλον που προμηνύεται για τη νέα γενιά. Γι αυτό,  το φοιτητικό κίνημα πρέπει να δώσει στην 6η Δεκέμβρη νέα πνοή, με σημαία το σύνθημα ότι δεν θα είμαστε η γενιά που θα ζήσει μέσα στην ανεργία, μέσα στον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κατάθλιψη. Με το σύνθημα ότι όποια και να είναι η καταστολή, κανείς δεν θα μπορέσει να καταπιέσει τις δυνατότητες και τις επιθυμίες των ανθρώπων για μια άλλη ζωή.

Μια πολύ έντονη και επίκαιρη, λοιπόν, έκφανση της καταπίεσης που δεχόμαστε στις ζωές μας είναι και η επίθεση στην εκπαίδευση. Με πολύ γενικά λόγια αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε σαν κύριο είναι ότι η εκπαίδευση γίνεται ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια του συστήματος να πλήξει ακόμη περισσότερο τα ήδη πληττόμενα κομμάτια και να αφαιμάξει όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος. Η γνώση γίνεται εμπόρευμα και μάλιστα πολύ πολύτιμο και όχι μόνο μέσα από τις πρακτικές (απλήρωτη δουλειά), ή τις έρευνες(π.χ. δωρεάν πατέντες για επιχειρήσεις) αλλά και μέσα από την κατανομή των φοιτητών με τέτοιο τρόπο ώστε η κατάρτισή τους να απαντάει ακριβώς στις ανάγκες της αγοράς εργασίας και όχι στις ανάγκες της κοινωνίας. Π.χ. η αγορά εργασίας αυτή τη στιγμή, σε αντίθεση με την κοινωνία, δεν έχει ανάγκη από εκπαιδευτικούς, γιατί δεν παράγουν κάποιο μεγάλο κέρδος για το κεφάλαιο. Άρα, προσλήψεις στο δημόσιο δεν γίνονται και οι καθηγητικές σχολές υποβαθμίζονται σε τεράστιο βαθμό, από την αφαίρεση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία μέχρι και την ένταση της υποχρηματοδότησης με αποτέλεσμα να πετιούνται απ’ έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία τα πιο πληττόμενα κομμάτια των φοιτητών.

Παρ’ όλα αυτά, για να καταλάβουμε το σχέδιο που έχουν κυβέρνηση και Ε.Ε. για την εκπαίδευση, θα πρέπει να δούμε το ζήτημα συνολικά και όχι μόνο μέσα στα πανεπιστήμια. Η κατάσταση που προετοιμάζεται για το Σχολείο  είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα, από το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Αυτή τη στιγμή, το σχέδιο για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση μιλάει για ένα Λύκειο όπου ένα 30% μόνο των μαθητών θα πηγαίνει στα Γενικά Λύκεια και το υπόλοιπο 70% θα προορίζεται για την τεχνική εκπαίδευση, γεγονός που θα οξύνει σε τρομερά μεγάλο βαθμό τους ταξικούς φραγμούς. Επίσης, η μαθητεία στα τεχνικά λύκεια, δηλαδή η απλήρωτη εργασία των μαθητών για επιχειρήσεις με στόχο την  «κατάρτισή τους», γίνεται κύριος στόχος της επίθεσης καθώς ωθεί κι όλας τα παιδιά να μαθητεύσουν στις κακοπληρωμένες, ελαστικές  εργασιακές σχέσεις και στην υπακοή. Να μάθουν στο νέο πρότυπο εργασίας και ανακύκλωσης της ανεργίας. Και το Λύκειο μετατρέπεται σε μια βαθμίδα των λίγων που έχουν τα λεφτά και τη δυνατότητα να περάσουν από το εξεταστικό κάτεργο της "αριστερής" τράπεζας θεμάτων, να μάθουν στην κατακερματισμένη γνώση και στο κυνήγι δεξιοτήτων για να περάσουν στο πανεπιστήμιο.

Με αυτά τα λίγα στοιχεία μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η επίθεση που επιχειρείται αυτή τη στιγμή στην παιδεία δεν είναι κάτι ξέχωρο από τη συνολική επίθεση που δέχονται γενικά τα πληττόμενα κομμάτια. Δεν είναι κάτι ξέχωρο, αλλά πτυχή μιας ολόκληρης απεγνωσμένης προσπάθειας του κεφαλαίου να βρει τρόπο να ξεπεράσει την κρίση του. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι σημαντικό σαν φοιτητικός σύλλογος να συνδεόμαστε στο κίνημα όχι μόνο με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, που είναι απαραίτητο, αλλά και συνολικά με το εργατικό κίνημα, κόντρα και μακριά από τον αστικοποιημένο, εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Γιατί εμείς είμαστε οι επόμενοι ή και τωρινοί άνεργοι ή οι ελαστικά και μαύρα εργαζόμενοι.

Να, λοιπόν, γιατί είναι απαραίτητο και εμείς σαν φοιτητές να μιλήσουμε για την κατάσταση στους εργασιακούς χώρους, να συζητήσουμε  για τα εργασιακά μας δικαιώματα και για τον νέο εργασιακό νόμο, που κομμάτι του κατατίθεται προς ψήφιση μέσα στην επόμενη βδομάδα. Μέσα σε ένα τοπίο όπου οι άνεργοι στη νεολαία φτάνουν και το ποσοστό των 60%, ενώ παράλληλα όσοι εργάζονται το κάνουν περιστασιακά και χωρίς καμία σιγουριά για την επόμενη μέρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να φέρει τον νέο εργασιακό νόμο, έναν νόμο που ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση, υποβαθμίζει ακόμη περισσότερο τους ανέργους με στόχο το κεφάλαιο να εκμεταλλευτεί την ανεργία τους, ορίζει υποκατώτατο μισθό και προωθεί όλο και πιο βαθιά αυτό το τοπίο της επισφαλούς και μαύρης εργασίας. Σου λέει με έναν πολύ ξεκάθαρο τρόπο ότι προοριζόμαστε να γίνουμε εκείνη η νεολαία που δεν θα χει ποτέ σταθερή και μόνιμη δουλειά, αλλά θα τρέχει συνεχώς πίσω από έναν εργοδότη για να εξασφαλίσει ένα μεροκάματο. Μας λέει ότι θα είμαστε η γενιά εκείνη που θα φεύγει σεζόν τα καλοκαίρια για να βγάλει το νοίκι των επόμενων μηνών, η γενιά που θα μεταναστεύει, η γενιά που θα ανακυκλώνει την ανεργία, η γενιά που θα παρατάει τις σπουδές της για να βγάλει κάνα φράγκο για την οικογένεια, η γενιά που θα ανταγωνίζεται μεταξύ της και θα εχθρεύεται για μια θέση εργασίας, η γενιά που θα εργάζεται για να σπουδάσει και θα σπουδάζει για να εργάζεται, η γενιά που θα εγκαταλείψει τα όνειρά της.

Εδώ είναι όμως το ερώτημα. Αν τελικά θα δεχτούμε να μαστε αυτή η γενιά ή θα πούμε ότι, πέρα από τις λογικές επιβιωτισμού και ατομικού δρόμου, θα βάλουμε τους εαυτούς μας στη διαδικασία αυτή της ανατροπής της κατάστασης,  γιατί πολύ απλά δεν θέλουμε να ζήσουμε έτσι. Και όχι μόνο δεν θέλουμε να ζήσουμε έτσι, αλλα θέλουμε να ζήσουμε αλλιώς. Όχι μόνο δεν θέλουμε την εκπαίδευση να ιδιωτικοποιείται και να γίνεται επένδυση για τις επιχειρήσεις, αλλά θέλουμε την παιδεία τη δημόσια και δωρεάν, την μόρφωση για όλους, την γνώση των αναγκών μας, τη γνώση τη σφαιρική και ανθρωπιστική. Όχι μόνο δεν θέλουμε την ανεργία και την επισφάλεια, αλλά θέλουμε τη μόνιμη και σταθερή εργασία, με όλα τα εργασιακά μας δικαιώματα. Γιατί δεν θέλουμε το παλιό ή το τωρινό, αλλά το νέο.

Και αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να γίνει δυνατή με κανέναν μαγικό τρόπο, ούτε με καμία ανάθεση, αλλά μπορεί να γίνει δυνατή μόνο αν οι ίδιοι οι φοιτητές παράξουμε πολιτική από μας για εμάς μέσα από το όργανο του φοιτητικού μας συλλόγου, τη Γενική Συνέλευση.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 5/12 ΣΤΗΝ ΑΙΘ. 440

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 6/12 ΣΤΙΣ 11 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΙΣ 7/12 ΣΤΙΣ 12.30

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 8/12 ΜΕ ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

Παίζει γενική συνέλευση. Λες;

Ακούγεται τις τελευταίες μέρες ότι θα γίνει Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου. Πιθανόν αν είσαι πρωτοετής δεν ξέρεις τι είναι η Γενική Συνέλευση, ενώ αν είσαι στο 2ο έτος δεν έχεις ζήσει προηγούμενες περιόδους με μαζικές και σχετικά τακτικές Γενικές Συνελεύσεις. Διάφοροι θα σου πουν ότι «δεν υπάρχει λόγος να πας, έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να κερδίσεις κάτι. Καλύτερα να παρακολουθήσεις το μάθημα σου μπας και πάρεις κανέναν καλό βαθμό». Θα σκεφτείς ότι «εντάξει δεν είναι λάθος αυτά που λένε, αλλά δεν έχω εγώ χρόνο για συλλογικές διαδικασίες και άλλα τέτοια. Εγώ πρέπει να μπω στο μάθημα, να πάρω πτυχίο, να τελειώνω από δω μέσα». Θα σου πουν ακόμη, ότι «οτιδήποτε ξεφεύγει από το ατομικό κυνήγι προσόντων, θα σταθεί εμπόδιο στο να τελειώσεις γρήγορα και με επιτυχία τη σχολή σου». Από την άλλη, μάλιστα, σίγουρα θα σκεφτείς ότι αυτοί που ήρθαν να με ενημερώσουν είναι είτε κάτι γραφικοί κομματικοί τύποι που θέλουν να βγουν σωστοί και να ενισχύσουν την παραταξούλα τους, είτε είναι κάτι ουτοπιστές, που δεν πατάνε σε μάθημα, βρίσκονται πολύ μακριά από την πραγματικότητα και το μόνο που έχουν να πουν είναι να κάνουμε καταλήψεις και πορείες.

Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική…

Αυτή τη στιγμή περνάνε δίδακτρα σε πολλά μεταπτυχιακά, ενώ παράλληλα υπάρχει κατεύθυνση της κυβέρνησης σε πολλά τμήματα της Φιλοσοφικής (όπως και σε καθηγητικές σχολές της ΦΜΣ) να μην ενσωματώνεται η διδακτική επάρκεια στο πτυχίο μας. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι πολλοί από εμάς που έχουμε μόνο το πτυχίο μας δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να προσληφθούμε και να ασκήσουμε το επάγγελμά του καθηγητή, Ενώ αν θέλουμε να αποκτήσουμε διδακτική επάρκεια υπάρχει η κατεύθυνση από την Επιτροπή Διαλόγου για την Παιδεία αυτή να ενσωματώνεται σε επί πληρωμή μεταπτυχιακό και άρα θα πρέπει να πληρώσουμε ένα σωρό λεφτά. Ας σκεφτούμε, λοιπόν,  σ’ αυτό το σημείο, πόσοι φοιτητές κυριολεκτικά πετιούνται έξω από την εκπαίδευση και πώς τελικά αυτό το «δημόσιο αγαθό» γίνεται προνόμιο για λίγους.

Το πρόγραμμα σπουδών συνεχίζει να αλλάζει κάθε τόσο για να προσαρμόζεται καλύτερα όχι στις δικές μας ανάγκες  και της κοινωνίας συνολικά, αλλά στις ανάγκες των επιχειρήσεων και τις ανάγκες της αγοράς.

Στα ξενόγλωσσα ειδικά δεν μας παρέχουν δωρεάν συγγράμματα, τα οποία είναι απαραίτητα για την παρακολούθηση και την εξέταση στο μάθημα. Οι αίθουσες συχνά γεμίζουν και οι φοιτητές δεν μπορούμε ούτε καν να βρούμε θέση να κάτσουμε (όπως στα κοινά μαθήματα Ψυχολογίας- ΦΠΨ). Το χειμώνα ξεπαγιάζουμε, ενώ όταν πιάνει βροχή (και αυτό δεν είναι υπερβολή), το ταβάνι στάζει και δημιουργεί λιμνούλες με βροχόνερο στους διαδρόμους της Σχολής. Την ίδια ώρα δεν δίνονται κτίρια για τη δωρεάν στέγαση όλων των φοιτητών που έρχονται από επαρχία και έχουν ανάγκη από εστίες, οι μεταφορές όχι μόνο δεν είναι δωρεάν, αλλά είναι και μια ολόκληρη ταλαιπωρία, ενώ το φαγητό της λέσχης σίτισης τα τελευταία χρόνια δεν προσφέρεται σε όλους τους φοιτητές την ίδια ώρα που οριακά θυμίζει πλαστικό.

Με λίγα λόγια τα χρήματα που δίνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την παιδεία είναι ελάχιστα. Μας  λένε ότι δεν έχουν λεφτά για το πανεπιστήμιο, όμως έχουν λεφτά για στρατιωτικό εξοπλισμό και για την αστυνομία. Μας λένε ότι το πανεπιστήμιο δεν έχει χρήματα, όμως ολόκληρες εργολαβίες  πλουτίζουν απ’ αυτό. Στην ουσία μας λένε ότι δεν θα δώσουν ούτε ψίχουλο παραπάνω για τη φοιτητική μέριμνα και ότι θα πρέπει να την πληρώνουμε εμείς από την τσέπη μας. Άρα, όχι απλά μας το λένε, αλλά μας το θυμίζουν και συνέχεια, ότι η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται προνόμιο των λίγων φοιτητών, που διαθέτουν τα απαραίτητα χρήματα για να τα βγάλουν πέρα. Σε αυτό το τοπίο της διάλυσης κάθε έννοιας δημόσιας και δωρεάν παιδείας έρχεται να επενδύσει το κεφάλαιο, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τη γνώση και την έρευνά για να αυξήσει τα κέρδη του στην προσπάθεια να ξεπεράσει την κρίση του συστήματος. Έτσι λοιπόν αντί να αναδεικνύεται ως λύση η αναγκαία κρατική χρηματοδότηση, εμφανίζεται το Επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο ως «από μηχανής θεός». Όμως στο Επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο χωράνε μόνο οι ανάγκες και τα κέρδη του κεφαλαίου και όχι εμείς, που μας προορίζουν να γίνουμε η γενιά της ανεργίας, της ελαστικής και μαύρης εργασίας και της μετανάστευσης.

Μας λένε ότι η γνώση που θα πάρουμε μέσα στο Πανεπιστήμιο δεν θα πρέπει να είναι γνώση σφαιρική και χρήσιμη για τον άνθρωπο και την κοινωνία, αλλά γνώση υπερεξειδικευμένη  και τεμαχισμένη, έτσι ώστε να μας προετοιμάσει να βγεις ένα αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, χρήσιμο γι’ αυτό που αναζητά και επιδιώκει αυτή τη στιγμή η αγορά εργασίας. Άρα, αυτή τη στιγμή, με τις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών, με την μη αναγνώριση διδακτικής επάρκειας και την επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, αν ποτέ θελήσεις να ασκήσεις το επάγγελμά σου ή θα πρέπει να κάνεις ένα καλό ακριβό μεταπτυχιακό ή θα πρέπει να αναλωθείς σε μια σειρά από προγράμματα επανακατάρτισης, που πάλι απαιτούν χρήματα.

Αυτοί , λοιπόν, που σου λένε ότι οι φοιτητές που δεν έχουν να πληρώσουν δε θα σπουδάσουν. Αυτοί  που διαλύουν κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν παιδείας, αυτοί που θυσιάζουν τη γνώση στο βωμό των αναγκών της αγοράς εργασίας, είναι οι ίδιοι που σου λένε να μην πας στη Γενική σου Συνέλευση.

Ποια είναι λοιπόν η λύση; Πώς θα αντιμετωπίσουμε όλη αυτήν την κατάσταση; Ή μάλλον, τελικά, δεν θα την αντιμετωπίσουμε και θα μείνουμε αμέτοχοι; Δε θα πάρουμε θέση απέναντι σε όλα αυτά;
Εκεί ακριβώς είναι η χρησιμότητα της γενικής συνέλευσης. Ξεκινά από τη συνειδητοποίηση ότι δε θα κάτσουμε να δεχτούμε σαν δεδομένη και απαράλλαχτη την κατάσταση που βιώνουμε, ότι ο τρόπος  να κερδίσουμε κάτι δεν μπορεί να είναι ατομικός αλλά μόνο συλλογικός. Ξεκινά από τη συνειδητοποίηση ότι αν δεν πάρουμε θέση, ξεκάθαρα δεχόμαστε την κατάσταση που μας επιβάλλουν. Η Γενική Συνέλευση είναι το όργανο του φοιτητικού συλλόγου με το οποίο οι φοιτητές όχι μόνο μπορούμε αλλά οφείλουμε  να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να συμφωνήσουμε και να αποφασίσουμε, μακριά από λογικές που θέλουν το σύλλογο μαγαζάκι των πολιτικών παρατάξεων. Η γενική συνέλευση είναι το όργανο που οι φοιτητές οι ίδιοι μπορούμε και πρέπει να παράγουμε πολιτική για τον εαυτό μας  και όχι να καθοδηγούμαστε από τα θέλω και τα δε θέλω κάθε παράταξης. Γι’ αυτό κι εμείς πιστεύουμε ότι θα πρέπει να βρίσκεται όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις.

Γι’ αυτό ακριβώς το ζήτημα είναι να υπερβούμε την κατάσταση που μας επιβάλλουν. Μια κατάσταση που σου λέει ότι πρέπει να την παλέψεις όσο μπορείς ατομικά, να επιβιώσεις μόνος σου και πολλές φορές σε βάρος των άλλων.

Αντίθετα οι αγώνες σήμερα μπορούν να νικάνε. Έτσι κατάφεραν να πετύχουν νίκες οι Γενικές Συνελεύσεις και οι μαχητικές κινητοποιήσεις στο Ρέθυμνο για τη δωρεάν μεταφορά των φοιτητών. Έτσι και οι Γενικές Συνελεύσεις και οι μαχητικές κινητοποιήσεις στη Νομική για την κατάργηση των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά μπορούν να νικήσουν αν γίνουν υπόθεση όλων μας! Όλοι πρέπει να πάρουμε θέση για την παιδεία που θέλουμε. Για μια παιδεία δημόσια και δωρεάν  που να μας χωράει όλους. Για μια γνώση απελευθερωτική για τον ίδιο τον άνθρωπο και την κοινωνία. Για την παιδεία των αναγκών μας και την κοινωνία των ονείρων μας.


ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ στη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ του συλλόγου την ΤΡΙΤΗ 25/10 στις 12:00 στην αίθουσα 313

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Καλωσήρθες στη Ψυχολογία...

Μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά με την στασιμότητα, την ρουτίνα, το άγχος, το πολύωρο διάβασμα και τις εξετάσεις, να είναι μια καθημερινότητα, μετά τις προτροπές όλων να κλείνεις τα μάτια σου στην πραγματικότητα και να κοιτάς μόνο το διάβασμα, «γιατι εδώ κρίνεται το μέλλον σου», πλέον ήρθες στη σχολή σου. Η Φιλοσοφική είναι εδώ για να συμβολίσει την μετάβαση από το ασφυκτικό πλαίσιο των σχολικών σου χρόνων στη μελλοντική σου εργασία, καλλιεργώντας σου τα απαραίτητα εφόδια για να γίνεις ο μελλοντικός εργαζόμενος που έχει ανάγκη το σύστημα. Από την άλλη σίγουρα, οι σπουδές σου σ’ αυτή τη σχολή είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για μόρφωση, αναθεώρηση και αμφισβήτηση, για μια αρχή ενός διαφορετικού τρόπου     κοινωνικοποίησης και ζωής και αυτού που λέμε «φοιτητική ζωή».

           
Το τμήμα Ψυχολογίας έχει ως αντικείμενο τον ίδιο τον άνθρωπο, την «ψυχή» του και θέτει στο επίκεντρό της να ερμηνεύσει την ανθρώπινη συμπεριφορά προκειμένου να είναι σε θέση να την τροποποιήσει ενίοτε προς το «καλύτερο», όποιο κι αν είναι αυτό. Για να το επιτύχει αυτό πρέπει αναγκαστικά να εξετάσει το πώς αλληλεπιδρούν οι εσωτερικές διεργασίες του ατόμου (βιολογικές και γνωστικές)  με την εξωτερική πραγματικότητα. Και έπειτα αν κληθεί να τροποποιήσει τη συμπεριφορά του ατόμου, προκειμένου να γίνει πιο λειτουργική και πιο προσαρμοστική σε σχέση με την πραγματικότητα, θα το κάνει αλλάζοντας τις σκέψεις του ατόμου σε σχέση με την πραγματικότητα.

Ποια είναι όμως αυτή η εξωτερική πραγματικότητα και λειτουργία της στην οποία καλείται η ψυχολογία ως επιστήμη να βοηθήσει το άτομο να προσαρμοστεί;
Είναι η πραγματικότητα μιας κοινωνίας που στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, στην ανταγωνιστικότητα μεταξύ των ίδιων των ατόμων ακόμα και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις για την επίτευξη στόχων που ουδέποτε καθορίστηκαν για τις ανάγκες και επιθυμίες τους αλλά για τα απρόσωπα συμφέροντα της κανονικότητας της οικονομίας, της παραγωγικότητας στη δουλειά, των κοινωνικών προτύπων. Γι’ αυτό και η ψυχολογία όπως κάθε επιστήμη αναπόφευκτα εξετάζει τον άνθρωπο ως αριθμό, ως ποσότητα, ως άλλο ένα τμήμα της μηχανής που πρέπει να συνεχίσει να παράγει κέρδη. Στην εποχή μας αυτή η λειτουργία της ψυχολογίας γίνεται ακόμα πιο έντονη με τη συνδιαχείριση που καλείται να κάνει στο να συνεχίσουν να είναι «λογικά» τα άτομα, ενώ αναγκάζονται να επιβιώνουν στην εποχή της αφόρητης πίεσης να «πετύχουν» στις πανελλαδικές, μετά στη σχολή, μετά να βρουν μια καλή εργασία και να είναι «καλοί πολίτες» που ζουν στον μικρόκοσμό τους.


Προ πάντων όμως να μένουν μακριά από την πολιτική και τα κόμματα, ενώ αυτοί που τους ζητούν επίμονα να μην ασχολούνται με την κοινωνική πραγματικότητα λαμβάνουν όλες τις αποφάσεις που καθορίζουν τις ζωές μας. Αυτή είναι λοιπόν η λειτουργία της ψυχολογίας στην εποχή της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, των μνημονίων της, της χρόνιας ανεργίας, των ελαστικών σχέσεων εργασίας με μηδενικά δικαιώματα. Τα όρια της επιστήμης είναι τα όρια του εφικτού εντός αυτής της πραγματικότητας. Αλλά αυτή οι κοινωνία δε χωράει τις επιθυμίες μας. Οι μισθοί των 400 ευρώ δε χωρούν τις ζωές μας. Γι’ αυτό και η λογική του συστήματος αυτού είναι παράλογη. Και πρέπει να ανατραπεί ολότελα για να ανοίξει ο δρόμος για έναν κόσμο που ο άνθρωπος θα είναι χειραφετημένος και η επιστήμη δε θα τον εξετάζει ως απρόσωπη μονάδα αλλά ως υποκείμενο με τη δική του μοναδική υπόσταση. Μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες, μέσα από τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων μας, μαζί με τους εργαζόμενους και κάθε καταπιεσμένο. 

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ! Ή ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ;

Μάλλον μας περνάνε ακόμα για λυκειόπαιδα; Ή μάλλον νομίζουν ότι ως φοιτητές δεν έχουμε καμία άλλη ασχολία ή δεν τους περνά καν απ’ το μυαλό ότι μπορεί και να εργαζόμαστε; Τι άλλο να πει κανείς για καθηγητές που έχουν πιστέψει ότι σκοπός τους είναι να μας τσακώσουν μήπως δεν είμαστε στο μάθημα για να μας τη φέρουν στην εξεταστική. Λες και εμείς δεν έχουμε διάθεση να μάθουμε πράγματα στη σχολή μας και αν είχαμε το χρόνο για παρακολούθηση και μελέτη θα χρειαζόμασταν κέρβερους πάνω απ’ το κεφάλι μας…  

Τι έγινε όμως; Ένα ακόμα περιστατικό έρχεται να ταράξει τα ήδη ταραγμένα νερά του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Μετά από το πρωτοφανές περιστατικό πέρυσι στην εξεταστική (όπου καθηγητής του τμήματος δήλωσε ξεκάθαρα ότι θα κόψει όσους δεν παρακολουθούν το μάθημα), φέτος ακόμα καλά-καλά δεν άνοιξε η σχολή και μια νέα περίπτωση εκφοβισμού γκρέμισε κάθε ίχνος στοιχειώδους λογικής.

 Ύστερα από μια χρονιά γεμάτη ένταση, εκβιασμό παρουσίας στο μάθημα προκειμένου να το λάβει υπόψιν της στην τελική βαθμολογία, καθηγήτρια του τμήματος συνεχίζει να “σταμπάρει” , να εκφοβίζει και να εκβιάζει την παρουσία στο μάθημα της. Μετά το πέρας του διαλείμματος η καθηγήτρια επιστρέφοντας στο αμφιθέατρο ξαναφώναξε τα ονόματα τα οποία είχαν συμπληρώσει σε ένα απουσιολόγιο οι φοιτητές θυμίζοντάς μας εποχές λυκείου. Και δεν σταμάτησε εκεί αλλά απέτρεψε από τους παρόντες φοιτητές να πάρουν και δεύτερη φωτοτυπία για τους συμφοιτητές τους που έλλειπαν. Η εν λόγω καθηγήτρια είχε πραγματοποιήσει και μάθημα πέρυσι την ημέρα των φοιτηητικών εκλογών στο γραφείο της, πράγμα απαράδεχτο, που υπονομεύει τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου μας και οδηγεί σε ατομιστικές λογικές του τύπου ‘’εγώ να ‘μαι καλά και οι άλλοι ας πεθάνουν’’.

Τέτοιες πρακτικές οδηγούν πολλούς φοιτητές να αναγκάζονται να αντιμετωπίζουν το πανεπιστήμιο σαν να είναι σχολείο, όπου πρέπει να παρακολουθούν ανελλιπώς κάθε μάθημα και να βλέπουν τον καθηγητή σαν αυθεντία, τον οποίο δεν μπορούν να αμφισβητήσουν μέσω της κριτικής μελέτης του γνωστικού τους αντικειμένου. Οδηγούν στην εντατικοποίηση των σπουδών, στην αντίληψη της στρατιωτικής πειθαρχίας μέσα στις σχολές. Είναι ακριβώς το πανεπιστήμιο που θέλουν να δημιουργήσουν οι επιχειρήσεις, κομμένο και ραμμένο σύμφωνα με  τις ανάγκες του κεφαλαίου και όχι τις δικές μας και της κοινωνίας. Στην εποχή της βαθύτερης οικονομικής κρίσης του συστήματος, της αντιδραστικής επίθεσης του ‘’μαύρου’’ μετώπου κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ πάνω σε όλους εμάς του πληττόμενους φοιτητές και τις οικογένειες μας, διαλύεται κάθε έννοια «δημόσιας» και «δωρεάν» παιδείας, το τμήμα μας υποβαθμίζεται καθημερινά και το μέλλον μας τίθεται υπό αμφισβήτηση. Οι τεράστιες ελλείψεις σε συγγράμματα, αποτέλεσμα της εντεινόμενης χρόνιας υποχρηματοδότησης, μας αναγκάζει να βάλουμε λεφτά από την τσέπη μας κι ας τα βγάζουμε πέρα ‘’τσίμα τσίμα’’ μέχρι το τέλος του μήνα, οι σημειώσεις που παίρνουμε είναι ελλιπείς και άρα κάνουν την παρουσία μας στο μάθημα υποχρεωτική, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο έως απίθανο για τους φοιτητές που εργάζονται και σπουδάζουν ταυτόχρονα για να τα βγάλουν πέρα. Ακόμα, ούτε και αυτά που ανεβάζουν (ή μάλλον δεν ανεβάζουν) στο e-class δεν είναι αρκετά. Δεν μπορούμε έτσι σε καμία περίπτωση να αποκτήσουμε συνολική επιστημονική γνώση.

 Όμως έχουμε τη δύναμη να πάμε κόντρα σε όλη αυτή την κατάσταση και να επιβάλουμε τις ανάγκες μας!


Με βάση όλα τα παραπάνω καλούμε όλους τους φοιτητές του Γαλλικού να συνδιοργανώσουμε τμηματική συνέλευση την Τρίτη 11/10. Στην τμηματική συνέλευση, η οποία είναι όργανο του φοιτητικού συλλόγου Φιλοσοφικής, μπορούμε να συζητήσουμε τα προβλήματα του τμήματος μας, τις ελλείψεις, τις ανάγκες μας και τρόπους να διεκδικήσουμε χωρίς εξαίρεση όλα αυτά που μας ανήκουν.