«Εθνικός διάλογος για την παιδεία» ή αγώνας τώρα για τις ανάγκες μας;

Την επικαιρότητα κατακλύζουν τίτλοι όπως «Ξεκινά στη Βουλή ο εθνικός διάλογος για την παιδεία» ,ενώ πράγματι ο υπουργός παιδείας Ν.Φίλης δε σταματά να μιλά γι’ αυτόν τον «εθνικό διάλογο», όπου «θα ακούγεται η εμπειρία και η φωνή των καθηγητών». Γι’ αυτήν την «ανοιχτή δημοκρατική συζήτηση» που σκοπό θα έχει την «αξιοπιστία της δημόσιας εκπαίδευσης», την «δημοκρατική και συνεργατική λειτουργία του σχολείου», την «εξάλειψη του ανταγωνισμού», την «αντιμετώπιση της κρίσης», την «αναγέννηση της ελπίδας» και τελικά την «συνολική ανάπτυξη της χώρας». Ωραία ακούγονται όλ’ αυτά. Όμως τι είναι στην πραγματικότητα αυτός ο εθνικός διάλογος και ποια η σκοπιμότητά του;

Πρώτ’απ’όλα, για να αντιληφθούμε καλύτερα τι είναι αυτός ο εθνικός διάλογος πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η πρακτική δεν είναι καινούργια, αλλά έχει μια μακρά ιστορία. Μια ιστορία που αποδεικνύει ότι ο διάλογος που εξαγγέλλουν γίνεται πυροσβεστικό στα χέρια κάθε κυβέρνησης για να σβήσει τα κινήματα όταν δυναμώνουν απέναντι σε συντηρητικά μέτρα που ψηφίζονται. Με άλλα λόγια είναι ένα όχημα, ένα εργαλείο, ένας ανασχηματισμός της κυβέρνησης, της αστικής τάξης για να φέρει αντιδραστικές αλλαγές, να επιβάλει το νέο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, της ασφάλισης, της περίθαλψης κ.τ.λ. Και ειδικά για την παιδεία ένα νέο νομοσχέδιο πλήρως  προσαρμοσμένο, από την “επιτροπή διαλόγου” στις επιταγές των μνημονίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ναι κύριε Φίλη, μάς τα’ χουν ξαναπεί...

Πράγματι εθνικός διάλογος για την παιδεία έχει ανακοινωθεί και το 1986 από τον τότε υπουργό παιδείας Αντ. Τρίτση με σκοπό την επιβολή αντιδραστικών αλλαγών στην εκπαίδευση, οι οποίες οδήγησαν τελικά και στην απεργία διαρκείας στις εξετάσεις του 1988.

Επίσης, το 1991 με τις μαζικότατες πανελλαδικές μαθητικές κινητοποιήσεις να έχουν προηγηθεί και με την δολοφονία από την ΟΝΝΕΔ του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα να έχει ταράξει ολόκληρη την Ελλάδα, ανακοινώνεται ξανά εθνικός διάλογος για την παιδεία. Ένας διάλογος που έφερε ξανά αντιδραστικές αλλαγές όπως οι αντιεκπαιδευτικές τριμηνιαίες επαναληπτικές εξετάσεις στην Ε’ και ΣΤ’ δημοτικού.

Αργότερα, το 1995 με υπουργό παιδείας τον Γ.Παπανδρέου συγκροτείται το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, που αρχίζει  τη λειτουργία του από το 1999 μετά τις μεγάλες και συνεχείς κινητοποιήσεις μαθητών και εκπαιδευτικών ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές αλλαγές του τότε υπουργού παιδείας Γερ. Αρσένη.

Και το 2005 έρχεται η Μαριέττα Γιαννάκου να ανακοινώσει την εκκίνηση ενός ακόμη εθνικού διαλόγου για την παιδεία. Ο διάλογος αυτός έφερε σε όλο το εύρος της εκπαίδευσης δραματικές αλλαγές, που με τη σειρά τους οδήγησαν στις απεργίες νηπιαγωγών και εκπαιδευτικών, καθώς και στις μεγάλες κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος και στην νίκη των αγώνων.

Παρόμοια τακτική χρησιμοποίησαν και οι υπουργοί της περιόδου 2007-2014 (Στυλιανίδης, Μπαμπινιώτης, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλος) με βασικό στόχο τις περικοπές και την ιδιωτικοποίηση. Ακόμα και ο Λοβέρδος, μέσα στη μικρή θητεία του,  πρόλαβε να ανακοινώσει την έναρξη ενός αναγκαίου εθνικού διαλόγου.

Ο νέος εθνικός διάλογος που εξαγγέλλει ο Φίλης έρχεται να συνεχίσει αυτήν την τακτική και να επιβεβαιώσει για ακόμη μια φορά τη λειτουργία του. Με σημαία το διάλογο ως «έθνος» και τη «δημοκρατία» μας ρίχνει στάχτη στα μάτια και δημιουργεί  την εικόνα της «καλής δημοκρατικής κυβέρνησης» που δέχεται και συνθέτει με μια ομάδα εμπειρογνώμων κι έτσι μάλιστα γλιτώνει και την αποκλειστική ευθύνη για τις συνέπειες των μέτρων που θα πάρει.

Για ποιο έθνος όμως μάς μιλάνε; Αυτό που μας χωρίζει ή μας ενώνει δεν είναι το έθνος. Πολύ απλά γιατί δεν είμαστε όλοι το ίδιο σε μια χώρα, είτε μας εντάσσουν στο επίσημο «έθνος», είτε είμαστε μετανάστες. Οι φοιτητές που πληττόμαστε και η εργατική νεολαία δεν έχουμε τίποτα το κοινό με τον κάθε Έλληνα βιομήχανο, με τον κάθε Έλληνα εφοπλιστή, με τον κάθε Έλληνα μεγαλοεπιχειρηματία. Αντίθετα στην πραγματικότητα ο «εχθρός» μας βρίσκεται εντός και εκτός «των πυλών» και είναι όλοι αυτοί: οι εργοδότες, οι καπιταλιστές, η κυβέρνηση, η ΕΕ και το κεφάλαιο. Ή εμείς ή αυτοί!

Και για ποια δημοκρατία μάς μιλάνε; Πού είναι η δημοκρατική συζήτηση όταν μεταφέρουμε τις αποφάσεις των γενικών μας συνελεύσεων στις πρυτανείες και μάς κλείνουν τις πόρτες; όταν πηγαίνουμε στο υπουργείο παιδείας και μάς φέρνουν τα ματ; Πολύ απλά, η δημοκρατία εκεί δεν υπάρχει γιατί δεν τους εξυπηρετεί. Και επικαλούνται την έννοια της δημοκρατίας μόνο όταν πρόκειται για τα δικά τους συμφέροντα και όχι τα δικά μας. Μα «κύριε υπουργέ» θα ‘πρεπε να ξέρετε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιδημοκρατικό απ’ το ότι κόβετε κι άλλα χρήματα από την παιδεία, από το ότι βάζετε δίδακτρα, απ ‘το ότι κόβετε τις παροχές μας, απ’ το ότι υπονομεύετε με κάθε τρόπο τις συλλογικές μας διαδικασίες, απ’ το ότι σχεδιάζετε συγχωνεύσεις και κλεισίματα τμημάτων, απ’ το ότι θυσιάζετε στο βωμό της ιδιωτικοποίησης και του κεφαλαίου κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Έτσι κι αλλιώς τα μέτρα για την παιδεία έχουν ήδη ψηφιστεί με το 3^ο μνημόνιο!

Και εδώ ακριβώς φαίνεται ότι ο εθνικός αυτός διάλογος σε καμία περίπτωση δεν θα καθοριστεί από τις ανάγκες μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών αλλά θα είναι πλήρως εναρμονισμένος με τα μνημονιακά μέτρα, τις επιταγές του ΟΟΣΑ και της ΕΕ.

Αυτή είναι η παιδεία που θέλουν: Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που με σημαία την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία δημιουργεί ένα πανεπιστήμιο για της ανάγκες του κεφαλαίου. Μετά από τα τόσα φροντιστήρια που πληρώσαμε ερχόμαστε σε ένα πανεπιστήμιο κατακλυσμένο από ιδιωτικές επιχειρήσεις και εργολαβίες. Εργολαβίες στη θέρμανση, στη σίτιση, στο ηλεκτρικό, στις καθαρίστριες, σε όλα. Ερχόμαστε σε μια σχολή με ένα αντικείμενο γνώσης τέτοιο,το οποίο όπου δεν μπορεί να προσαρμοστεί και να απαντήσει στις ανάγκες των επιχειρήσεων, αξιολογείται ως «ανεπαρκές», ως «άχρηστο», ως «μικρό» και συγχωνεύεται και κλείνει με ένα σχέδιο Αθηνά (όπως η Φιλοσοφική). Ερχόμαστε σε ένα πανεπιστήμιο για τους λίγους, αφού πολλοί που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τις παροχές αναγκάζονται να παρατήσουν τις σπουδές τους, για να βγουν στην αγορά εργασίας. Αυτή είναι η παιδεία τους. Ένα σύστημα που σε μαθαίνει να συμβιβάζεσαι και να μην διεκδικείς. Ένα μοντέλο φοίτησης ανταγωνιστικό που σε αναγκάζει να σκέφτεσαι μόνο την προσωπική σου επιβίωση και ανέλιξη υποβαθμίζοντας και καταργώντας κάθε συλλογική έννοια.

Εμείς όμως όχι μόνο δεν θέλουμε αυτήν την παιδεία, αλλά οραματιζόμαστε και χτίζουμε μια άλλη. Ένα άλλο πανεπιστήμιο που θα απαντά στις δικές μας ανάγκες. Ένα πραγματικά δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο που θα χρηματοδοτείται πλήρως απ το κράτος έτσι ώστε να καλύπτει όλες του τις διδακτικές και ερευνητικές ανάγκες και οι φοιτητές να μην χρειάζεται να βάζουν ούτε ένα ευρώ από την τσέπη τους. Ένα πανεπιστήμιο που δεν θα χωρίζει την εκπαίδευση σε ανώτατη(ΑΕΙ) και κατώτατη (ΤΕΙ) και άρα θα διαφοροποιεί τους αυριανούς εργαζομένους, αλλά αντίθετα θα έχουμε ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ένα πανεπιστήμιο που θα οργανώνεται από τους ίδιους τους φοιτητές του και τους εργαζόμενους, με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνίας, μέσα από γενικές συνελεύσεις από τα κάτω, ισότιμα για όλους. Θέλουμε μια παιδεία απελευθερωμένη από τα δεσμά των αγορών και των επιχειρήσεων, μια παιδεία με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Γι’ αυτό λοιπόν δεν θα αφήσουμε να γίνει κανένας εθνικός διάλογος για τις σπουδές μας, για το μέλλον μας, για τις ζωές μας! Το διάλογο θα τον κάνουμε ΕΜΕΙΣ με ΕΜΑΣ μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις, μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες! Θα τον κάνουμε με στόχο να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας. Και σε αυτόν τον διάλογο η κυβέρνηση, η ΕΕ και τα συμφέροντα του κεφαλαίου είναι ανεπιθύμητοι!