Οι εκλογές της 25ης Γενάρη σηματοδότησαν την αρχή
μιας νέας περιόδου για το νεολαιίστικο και το εργατικό κίνημα, στην οποία το
φοιτητικό κίνημα και η πρωτοπορία του, η ΕΑΑΚ, πρέπει να αναγνωρίσει τα νέα καθήκοντα και τις νέες δυνατότητες που ανοίγονται. Κόντρα
στην συνεχιζόμενη αστική επίθεση ΕΕ –
ΔΝΤ – Κεφαλαίου η μόνη απάντηση
μπορεί να είναι οι ανυποχώρητοι αγώνες
στη βάση της μαχητικής διεκδικητικότητας και της επιβολής των αναγκών της
πληττόμενης πλειοψηφίας της νεολαίας και της κοινωνίας.
Ζούμε στην περίοδο που όλα αλλάζουν και όλα
τα ίδια μένουν. Η συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η οποία έσπερνε μια αόριστη ελπίδα ποντάροντας στην εφαρμογή
ενός κεϊνσιανού μοντέλου, τελικά καλλιεργεί τη συνέχιση των αστικών πολιτικών, αφού στο σύγχρονο καπιταλισμό το
κεφάλαιο, το κράτος και οι κυβερνήσεις τους πρέπει να συστρατευτούν στο κυρίαρχο
σχέδιο του ξεπεράσματος της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και δεν υπάρχουν
περιθώρια για κεϊνσιανές πολιτικές και «κράτος πρόνοιας». Η συμφωνία – γέφυρα προσγείωσε πολλούς
απότομα από την κοινωνία του θεάματος, της Καισαριανής και του Βαρουφάκη, στην πραγματικότητα της μνημονιακής
βαρβαρότητας και της συνέχισής της, καθώς με αυτήν παρατάθηκε η ισχύς του
υπάρχοντος μνημονίου, δεσμεύτηκε η κυβέρνηση στην εφαρμογή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών (ακόμα και αυτού του
προϋπολογισμού του μαύρου μετώπου, που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταψηφίσει ως
αντιπολίτευση), η συνέχιση των
ιδιωτικοποιήσεων-αποκρατικοποιήσεων κ.α. Την συνέχιση αυτής της πολιτικής
ξεπεράσματος της καπιταλιστικής κρίσης μπορούμε να αναγνώσουμε και στην
εκπαιδευτική πολιτική και πιο συγκεκριμένα στο πεδίο των ΑΕΙ – ΤΕΙ, όπου αφενός
βλέπουμε να συνεχίζονται επιμέρους επιθέσεις στις κατακτήσεις και τις ανάγκες
του πληττόμενου κομματιού των φοιτητών, όπως με τον αποκλεισμό 200 φοιτητών απ’ τη σίτιση στο Ρέθυμνο, όμως αφετέρου
φαίνεται οι επιθετικές ή αμυντικές κινήσεις στην εκπαίδευση να έχουν παγώσει,
ενώ και ο νόμος Διαμαντοπούλου μπαίνει
σε δίχρονη διαδικασία διαβούλευσης. Ο Μπαλτάς στην κινητοποίηση των φοιτητικών
συλλόγων ουσιαστικά είχε να πει μόνο γενικολογίες για την επιστροφή των ήδη
διαγραφέντων φοιτητών, χωρίς να μιλάει για κατάργηση του ορίου φοίτησης, ενώ παρά την ηθικολογία περί πολιτικής βούλησης
και στο Υπουργείο Παιδείας και στο Υπουργείο Οικονομικών, το φοιτητικό κίνημα
ήρθε αντιμέτωπο με επιχειρήματα που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια απ’ όλες τις κυβερνήσεις:
ότι δεν μπορεί να υπάρξει αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης στην εκπαίδευση,
κάλυψη της φοιτητικής μέριμνας και των δωρεάν σπουδών, καθώς η κυβέρνηση έχει
δεσμευτεί να αποπληρώσει το χρέος και να εφαρμόσει τους ισοσκελισμένους
προϋπολογισμούς της ΕΕ. Και φυσικά ο
Μπαλτάς δεν έκανε ούτε λόγο για ανατροπή της επιχειρηματικής λειτουργίας του
πανεπιστημίου, αφού το κεφάλαιο για να ξεπεράσει την κρίση του ξέρει ότι
πρέπει να αξιοποιήσει το πανεπιστήμιο ως νέο πεδίο κερδοφορίας και δεν
πρόκειται να πάει βήμα πίσω.
Απέναντι σε
αυτές τις πολιτικές, αλλά και με βάση τις νέες δυνατότητες που ανοίγει η νέα
περίοδος, το φοιτητικό κίνημα ήδη
απ’ την αρχή του εξαμήνου δεν έμεινε ούτε παρατηρητής, ούτε έγινε χειροκροτητής
των διαπραγματεύσεων, αλλά με βάση τη
λογική ότι η κυβέρνηση άλλαξε - οι ανάγκες μας όχι, βγήκε ξανά στο δρόμο του
αγώνα για να επιβάλλει τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας των φοιτητών και
της νεολαίας, με τη λογική της σύγκρουσης με οποιαδήποτε κυβέρνηση σταθεί
εμπόδιο σε αυτές. Έτσι λοιπόν οι φοιτητικοί σύλλογοι μετέφεραν τις
αποφάσεις και τα αιτήματά τους στην Αθήνα στο Υπουργείο Οικονομικών και στο
Υπουργείο Παιδείας, έξω από λογικές διαπραγμάτευσης και συνδιαλλαγής με τους
υπουργούς και απαίτησαν τοποθέτηση από αυτούς, την οποία δημοσιοποίησαν μέσα
απ’ τα Δελτία Τύπου, τα οποία συνέταξαν μέσα από συντονιστικά, τα οποία
ακολούθησαν των κινητοποιήσεων. Αν και προκλήθηκαν προβληματικές καταστάσεις
από κομμάτια της ΕΑΑΚ, σχετικά με τη διεξαγωγή συντονισμού και ακόμα και τη
σύνταξη Δελτίων Τύπου αυτά τελικώς έφτασαν στους φοιτητικούς συλλόγους, σε μια
προσπάθεια αποκάλυψης της κυβερνητικής πολιτικής και σπασίματος της κατάστασης
αναμονής κομματιού των φοιτητών, λειτουργώντας προωθητικά για τη μαζικοποίηση
των κινητοποιήσεων και των γενικών συνελεύσεων.
Με βάση
λοιπόν τόσο την ανάλυση όσο και την αποτίμηση της νέας περιόδου και των βημάτων
του φοιτητικού κινήματος, θεωρούμε αναγκαίο να συνεδριάσει σε πόλεις, αλλά και
πανελλαδικά η ΕΑΑΚ προκειμένου να
συζητήσουμε και να αποφασίσουμε ένα κινηματικό και πολιτικό σχέδιο, το οποίο θα
υλοποιήσει ενιαία η αντικαπιταλιστική πτέρυγα. Για να κατέβουμε με ενιαίο
πολιτικό στίγμα στους αγώνες του επόμενου διαστήματος, το οποίο θα συνδέει τον
αγώνα για τη σίτιση στο Ρέθυμνο, με τους αγώνες για πανεπιστημιακές
εγκαταστάσεις και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στη Ξάνθη, για την καθαριότητα
και για να φύγουν οι εργολαβίες απ’ τις σχολές, ενάντια στη σκέψη για νέο
σχέδιο Αθηνά 2 σε σχολές που δεν προσφέρουν κέρδος στο κεφάλαιο, όπως στη
Φιλοσοφική. Για να ανατραπεί η
επιχειρηματική λειτουργία του Πανεπιστημίου και να μην καθορίζουν τα
προγράμματα σπουδών και τις γνώσεις που παίρνουμε ο Κοντέλλης στη Γεωπονική και
οι φαρμακευτικές εταιρίες στη Φαρμακευτική. Για να μη γίνουμε η γενιά της ανεργίας και της μετανάστευσης, αλλά
να εργαζόμαστε με δικαιώματα και αξιοπρέπεια και να ζούμε με δημοκρατικά
δικαιώματα και ελευθερίες. Για τη
διαγραφή του χρέους και την ανατροπή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, ώστε να
αυξηθεί η κρατική χρηματοδότηση και η φοιτητική μέριμνα να καλύπτει τις ανάγκες
όλων των φοιτητών, για τη ρήξη και αποδέσμευση απ’ το ευρώ και την ΕΕ και για
μια άλλη παιδεία, με γνώση και έρευνα βασισμένη στις δικές μας ανάγκες, όχι του
κεφαλαίου.
Και φυσικά πέρα απ’ το πολιτικό
πρόγραμμα θα πρέπει να συζητήσουμε πώς θα συμβάλλουμε στην ανασυγκρότηση των δομών του φοιτητικού κινήματος, ώστε να επιστρέψει η
πολιτική ζωή των συλλόγων στη βάση τους, στις Γενικές Συνελεύσεις. Η ΕΑΑΚ
πρέπει να συμβάλει στην ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων, οι οποίοι πρέπει
να είναι αυτοτελείς οντότητες παραγωγής πολιτικής από τα κάτω, για τον εαυτό
τους, σε ανεξαρτησία απ’ την αστική πολιτική και απ’ τις παρατάξεις της, αλλά
και με διαφορετικού τύπου ανεξαρτησία και απ’ τις παρατάξεις που εκφράζουν την
εργατική πολιτική. Θέλουμε ο σύλλογος να
είναι αυτοτελής οντότητα, με εσωτερική ζωή, καρδιά τη γενική συνέλευση και
μυαλό τους φοιτητές που εμπλέκονται στις συλλογικές διαδικασίες και τις
επιτροπές του. Να έχει μορφές
εμφάνισης από χώρους και blog, μέχρι εκδηλώσεις, στέκι και πάνω απ’ όλα πραγματικές
κινητοποιήσεις του συλλόγου που θα υπερβαίνουν την κίνηση των πολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό του. Να
είναι σύλλογος με θέσεις ενιαίες και
συνεκτικές, ριζωμένες στα μυαλά των φοιτητών και που δεν αλλάζουν από τη
μια μέρα στην άλλη, αλλά και με πρωτοβουλίες
αγώνα, που δεν θα υποκαθιστούν αλλά αντίθετα θα αναζωογονούν τις γενικές
συνελεύσεις. Με επιτροπές φοιτητών,
στις οποίες θα δρουν τα υποκείμενα του αγώνα, που κάθε φορά ξεπετιούνται και
είναι ικανά να εμπλουτίζουν τις συλλογικές διαδικασίες.
Η ΕΑΑΚ πρέπει να συμβάλλει στο να αποτελέσουν οι φοιτητικοί σύλλογοι το
άρμα αντεπίθεσης του φοιτητικού κινήματος. Αντεπίθεση μέσα απ’ την ανασυγκρότησή τους σε σωματειακή βάση, προκειμένου να διερευνήσουν
τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών και να αποτελέσουν ασπίδα της πληττόμενης πλειοψηφίας στο εσωτερικό των συλλόγων. Αλλά
και μέσα απ’ τη εργατική στροφή τόσο με
τη δημιουργία δομών όπως οι επιτροπές εργαζόμενων φοιτητών, όσο κυρίως μέσα απ’ την πραγματική πολιτική στροφή του φοιτητικού
κινήματος στην έκφραση και επιβολή συνολικά των συμφερόντων της νεολαίας και
της νέας εργατικής βάρδιας. Με πιο στοχευμένη παρέμβαση για ζητήματα όπως
τη χαρτογράφηση των εργαζόμενων φοιτητών και της σύνδεσής τους με το ευρύτερο
εργατικό κίνημα και τις πρωτοβουλίες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όπως η
Λάντζα και η Attack. Με αυτό τον τρόπο η εργατική στροφή πρέπει να γίνει κομμάτι της
εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης, να εκφράσει συνολικά τα συμφέροντα της
πληττόμενης πλειοψηφίας της κοινωνίας, μέσα από αιτήματα όπως η μόνιμη και
σταθερή εργασία για όλους, η σύγκρουση με την ελαστική εργασία και την
επισφάλεια και με το μέλλον της ανεργίας, που μας ετοιμάζουν. Σε ένα φοιτητικό
κίνημα, στο οποίο όλη η εξουσία θα είναι
στις γενικές συνελεύσεις και στις δημοκρατικές διαδικασίες βάσης, όπως στην
εκλογή αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων απ’ τις Γενικές Συνελεύσεις, που θα
μεταφέρουν τις αποφάσεις των συλλόγων τους, ενάντια στη λογική καπελώματος του
φοιτητικού κινήματος από πολιτικές δυνάμεις. Ανασυγκρότηση για να
επιβάλλουμε το φοιτητικό και εργατικό
έλεγχο στις σχολές μας, κόντρα σε κράτος, αστυνομία και παρακράτος. Και όλη
αυτή η λογική για την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων καταλήγει στην
αναγκαιότητα συγκρότησης ενός μόνιμου συντονιστικού αγώνα, του Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων, το οποίο θα υπηρετεί ακριβώς τη
λογική να γυρίσει η πολιτική ζωή στις Γενικές Συνελεύσεις, θα συντονίζει και θα
τροφοδοτεί τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, το οποίο θα συντονίζεται σε
μόνιμη βάση, θα ξεπεράσει την παθογένεια της αδράνειας των μη κινηματικών περιόδων,
αλλά και θα έρχεται σε πλήρη διάσπαση με λογικές συνδιαχείρισης που επιχειρεί
να καλλιεργήσει και η νέα κυβέρνηση για το φοιτητικό κίνημα. Η εμπειρία του
φοιτητικού κινήματος έχει δείξει ότι το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων
βοηθάει καταλυτικά τόσο στην ανάπτυξη, στο συντονισμό και στην ενιαία έκφραση,
όσο και στην κορύφωση του φοιτητικού κινήματος.
Όμως είναι προφανές ότι για να
ανταπεξέλθουμε στα καθήκοντα της νέας περιόδου χρειαζόμαστε και μία άλλη ΕΑΑΚ. Μια ΕΑΑΚ, που πρέπει στο διήμερό
της να κάνει συνολική πολιτική
επανεκκίνηση και να επανεξοπλιστεί με νέα εργαλεία και με βάση τα νέα καθήκοντα
της περιόδου. Μια ΕΑΑΚ η οποία θα
βαθύνει τη λογική της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας και τη διαδικασία
δημοκρατικής ενοποίησής της, ενώ μέσα απ’ τον διάλογο που θα γίνει στα
συντονιστικά πόλεων και του διημέρου θα καταλήξει σε εκλογική διακήρυξη, σε
κοινά εκλογικά υλικά και σε εκλογική αφίσα. Μια ΕΑΑΚ η οποία θα βάλει σε θέσεις
μάχης το φοιτητικό κίνημα, θα
πρωτοστατήσει στο σπάσιμο της αναμονής και στη διαδικασία συγκρότησης πολιτικά
επικίνδυνου κινήματος, το οποίο θα εκφραστεί και στις εκλογές, όμως με
στραμμένο το ενδιαφέρον στην επόμενη μέρα των εκλογών, στην κλιμάκωση των
αγώνων για την επιβολή των αναγκών της πληττόμενης πλειοψηφίας των φοιτητών και
της κοινωνίας. Μια ΕΑΑΚ η οποία θα πρέπει να
εκφράσει το ρεύμα τσακίσματος των εκφραστών της αστικής πολιτικής των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ,
οι οποίες θα πρέπει να ακολουθήσουν το μαύρισμα των πολιτικών τους φορέων, αλλά
και μια ΕΑΑΚ που θα εκφράσει και τη
σύγκρουση με τις λογικές χαμηλής έντασης αγώνων ή και διαπραγμάτευσης -
συνδιαχείρησης στα πλαίσια του εφικτού, που εκφράζουν οι ρεφορμιστικές δυνάμεις
της ΠΚΣ και της ΑΡΕΝ. Η επαφή και η
διεύρυνση της ΕΑΑΚ με αγωνιστές και δυνάμεις της άλλης Αριστεράς, που
διαφοροποιούνται από ΠΚΣ και ΑΡΕΝ, πρέπει να ξεκινήσει μέσα από διαδικασίες
βάσης, από κοινή δράση στις κινηματικές διαδικασίες αλλά και σχήματα στα οποία
θα καλέσουμε αυτούς τους αγωνιστές και τις δυνάμεις να τοποθετηθούν και να
διερευνήσουμε την ένταξή τους στην ΕΑΑΚ, με όπλα τις πολιτικές θέσεις της
πτέρυγας και τις αποφάσεις των διημέρων. Καθοριστική
διαδικασία στο σφράγισμα του καλέσματος συστράτευσης πρέπει να αποτελέσει η
συζήτηση που θα γίνει στο διήμερο και η απόφαση που θα πάρει συνολικά η ΕΑΑΚ
και η συζήτηση των σχημάτων της σε αυτό. Τέλος χρειαζόμαστε μια ΕΑΑΚ εργατικής στροφής, η οποία θα
εκφράζει το πληττόμενο κομμάτι των φοιτητών, αλλά θα εκφράζει συνολικά τα
συμφέροντα της νέας εργατικής βάρδιας, θα συγκρούεται με τον εργασιακό
μεσαίωνα, την κρατική – φασιστική – εργοδοτική τρομοκρατία και θα αποτελέσει
κομμάτι της εργατικής νεολαιίστικης και λαϊκής αντεπίθεσης.
Για τους παραπάνω λόγους καλούμε να ανοίξει ο προδιημεριακός διάλογος, τα
συντονιστικά πόλης της ΕΑΑΚ να συνεδριάσουν άμεσα και Πανελλαδική Διήμερο ΕΑΑΚ
17-18 Απρίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου