ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ; ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ !

10/8/2014 και το υπουργείο παιδείας μέσα από ανακοίνωσή του προαναγγέλλει τη διαγραφή των «λιμναζόντων» όπως λέει φοιτητών. Οι διαγραφές αυτές θα έρθουν να γίνουν βάση νόμων που έχουν ψηφιστεί το 2007 και το 2011 όπως τονίζει για να καλλιεργήσει εκείνον τον κοινωνικό αυτοματισμό που τόσο πολύ χρειάζεται και ο όποιος κινείται στη λογική του ότι όποιος ήθελε μπορούσε να έχει τελειώσει όλα αυτά τα χρόνια.

Μπορεί, λοιπόν, κάποιοι να απορούν « Μα καλά τόσα χρόνια δεν τελείωσαν? ». «Πόσο ακόμα θα είναι φοιτητές στη πλάτη του Έλληνα φορολογούμενου?» . «Ως πότε θα πληρώνουμε για το κόστος φοίτησης όλων αυτών? ». Μπορεί απ’ την άλλη κάποιοι να λένε ότι τα λέει μεν όλα αυτά το υπουργείο για να τραβήξει το αυτί από διάφορους αλλά εν τέλει θα καταφέρουν οι φοιτητές να συμφωνήσουν σε μία μέση λύση με τους αρμόδιους πρυτάνεις και συγκλητικούς και όλοι να μείνουν ευχαριστημένοι. Τέλος κάποιοι άλλοι μπορεί να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους εσωτερικούς κανονισμούς και οργανισμούς που έρχονται, νομίζοντας ότι αυτοί θα βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.

Προς αποκατάσταση λοιπόν της αλήθειας, πρώτον ας μην έχει κανένας αυταπάτες ότι τα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου θα δράσουν υπέρ των φοιτητών. Είναι ξεκάθαρη η θέση του υπουργείου ότι οι διαγραφές θα γίνουν με τη συνεργασία του ιδίου και των συντονιστικών οργάνων του πανεπιστημίου. Είναι καλό να θυμόμαστε το ρόλο των πρυτάνεων και των συγκλητικών όλα αυτά τα χρόνια στην προώθηση κάθε αντιδραστικής μεταρρύθμισης και στη στοχοποίηση κάθε κινηματικής διαδικασίας εντός των πανεπιστημίων είτε από φοιτητές είτε από διοικητικούς είτε από εργολαβικούς υπαλλήλους. Προτού εναποθέσουμε, λοιπόν, τις ελπίδες μας στον πρόσφατα εκλεγμένο «καλοθελητή» και σωτήρα Πρύτανη του ΕΚΠΑ Θ. Φορτσάκη καλό είναι να θυμηθούμε τις προεκλογικές προγραμματικές του θέσεις. Για τις διαγραφές, για τους οργανισμούς, για τις απολύσεις και την «κινητικότητα», για τη φύλαξη, για τις ιδιωτικές εταιρίες και τις εργολαβίες, για τις παρατάξεις και την αριστερά που φταίνε για o,τι κακό υπάρχει στα ιδρύματα. Αλλά για να μην είμαστε και υπερβολικοί η αλήθεια είναι ότι ο κ. Φορτσάκης ενδιαφέρεται. Απαντά ακόμα και σε mail και tweets «λιμναζόντων» φοιτητών του Πανεπιστημίου αποδεικνύοντας το ενδιαφέρον του και διαβεβαιώνοντας ότι τίποτα δε θα συμβεί. Μήπως βέβαια ακολουθεί σαν τίμιος κυβερνητικός υπάλληλος τη γνωστή διαιρετική τακτική όπου τη μία εβδομάδα μιλά για εξαιρέσεις και την άλλη για μαζικές διαγραφές. Καλό είναι, τέλος, να θυμόμαστε τη στάση είχε κρατήσει την περασμένη χρονιά απέναντι στις κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων και του συλλόγου των διοικητικών, όντας πρόεδρος της Νομικής Σχολής. Αντίστοιχα για όλους τους νεοεκλεγμένους και μη πρυτάνεις…

Δεύτερον , οι οργανισμοί δεν πρόκειται να είναι αυτοί που θα διασφαλίσουν την μη διαγραφή των φοιτητών. Είναι αντιθέτως αυτοί που προσπαθούν να περάσουν τις πιο αντιδραστικές τομές νομοσχεδίων και μη που δεν μπόρεσαν να περάσουν παλιότερες κυβερνήσεις κάτω από τη πίεση του φοιτητικού κινήματος. Οι οργανισμοί είναι αυτοί που έρχονται να επισπεύσουν την επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου, είναι αυτοί που έρχονται να διαμορφώσουν καινούργιες και σαφώς χειρότερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους εντός του, είναι αυτοί που ήδη απ’ το προσχέδιο τους ορίζουν κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων, σπάσιμο των πτυχίων, εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά και άλλα πολλά. Είναι οι οργανισμοί που μετατρέπουν το πανεπιστήμιο σε πεδίο κερδοφορίας του κεφαλαίου ξεπουλώντας έρευνα, προσωπικό, εξοπλισμό και επώνυμες έδρες σε εταιρίες. Είναι οι οργανισμοί που επιβάλλουν μια σειρά από ταξικά φίλτρα στα ιδρύματα προκειμένου να παράγεται εκείνος ο ευέλικτος αυριανός εργαζόμενος των πολλαπλών βαθμίδων και δεξιοτήτων που θα στελεχώνει την παράγωγη με βάση τις ανάγκες της αγοράς και του κέρδους μεγάλων πολυεθνικών εταιριών. Πειθήνιος, υποταγμένος, με εκείνες τις γνώσεις που θα τον καθιστούν χρήσιμο, χωρίς καμία εποπτεία επί του αντικειμένου του και χωρίς κανένα συλλογικό δικαίωμα. Αυτά οι ταξικοί φραγμοί ξεκινούν ήδη από το σχολείο και πετούν, όπως και οι διαγραφές χιλιάδες παιδιά λαϊκών οικογενειών έξω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ωθούν όλο και περισσότερους νέους στην ιδιωτική εκπαίδευση ή στα προγράμματα μαθητείας, δηλαδή τζάμπα εργασίας για ένα πιστοποιητικό κουρελόχαρτο.

Τρίτον και χωρίς αυτό να είναι το σημαντικότερο άλλα αξίζει να αναφερθεί λόγω της παραφιλολογίας που έχει ξεκινήσει. Το κόστος του κράτους για όσους φοιτητές έχουν περάσει τα ν+2 χρόνια σπουδών είναι μόνο οι κόλλες που χαλάνε στις εξεταστικές και που πλέον κι αυτές τις μοιράζουν σε όλους μας με την εξής προσφώνηση : « Με μέτρο και να μη γράφετε πολλά γιατί το πανεπιστήμιο δεν έχει λεφτά». Περαιτέρω φοιτητικά προνόμια δε δικαιούνται.

Αλλά αφού μπαίνουμε σε αυτή την κουβέντα ας δούμε ποιος εν τέλει είναι βάρος για την πρόσβαση στις δωρεάν σπουδές και ποιος πραγματικά εμποδίζει τους φοιτητές να σπουδάζουν? Μήπως είναι αυτή η σάπια κανιβαλική πολιτική που προωθούν κυβερνήσεις – ΕΕ – ΔΝΤ όλα αυτά χρόνια και που έχει φέρει τα φτωχά λαϊκά στρώματα στο απόγειο της εξαθλίωσης? Μήπως είναι η συνολική επίθεση στην εκπαίδευση που προσπαθεί να εναρμονιστεί με τα ευρωπαϊκά πρότυπα? Μήπως η επιβολή των επιταγών της Μπολόνια και του ΚΕΧΑΕΕ για να φτάσουμε το «επίπεδο» των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων? Μήπως το γεγονός ότι το πανεπιστήμιο δεν τους χωράει όλους πλέον αλλά προωθείται μια μορφή παιδείας για λίγους κι εκλεκτούς? Μήπως το γεγονός ότι τεράστια ποσά περιουσίας του πανεπιστημίου (τόσο χρηματικής όσο και υποδομών, κτιριακών εγκαταστάσεων κλπ) κλάπηκε μέσα σε μια νύχτα με το λεγόμενο PSI για να πραγματοποιηθεί ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών?

Όχι? Μήπως τότε φταίει το ότι με βάση όλη αυτή την κατάσταση το κόστος σπουδών μετακυλύεται στους φοιτητές? Ας βάλουμε όλοι λίγο το χέρι στην τσέπη για να λειτουργούν τα εργαστήρια, για να έχουμε θέρμανση στα αμφιθέατρα, για να μπορούμε να έχουμε αναλώσιμα και εξοπλισμό... Μήπως φταίει το ότι όλο και πιο έντονα μπαίνουν οικονομικά κριτήρια στις φοιτητικές παροχές? Μήπως φταίει η ιδιωτικοποίηση πολλών πλευρών της λειτουργίας του πανεπιστημίου? Μήπως το ότι παρά το πάσο η τιμή του εισιτηρίου στα ΜΜΜ διαρκώς αυξάνεται? Μήπως όλα αυτά μας ωθούν στο να δουλεύουμε από πριν καν μπούμε σε κάποια σχολή και μάλιστα με τις χειρότερες συνθήκες, ελαστικά και ανασφάλιστα? Με ωράρια που καθιστούν απαγορευτική την παρακολούθηση μαθημάτων πολλές φορές. Μήπως τον Έλληνα φορολογούμενο τον βαραίνει περισσότερο το να πληρώνει εργολαβίες για τη φύλαξη, την καθαριότητα και τη θέρμανση αφού αποδεδειγμένα κοστίζουν πολύ περισσότερο από εργαζόμενους με μόνιμη και σταθερή εργασία? Αυτούς τους εργαζόμενους που δεν ήταν «ωφέλιμοι» και γι’ αυτό βγήκαν σε διαθεσιμότητα ή απολύθηκαν…

Συμπεράσματα? Το ένα είναι ότι οι διαγραφές έχουν σαν μόνο στόχο να πετάξουν έξω από το αμφιθέατρο τους φοιτητές με οικονομικά προβλήματα καθώς αν κάποιος φοιτητής εργάζεται για να μπορεί να πληρώνει τις σπουδές του δεν θα του μένει χρόνος για να σπουδάσει. Το άλλο είναι ότι με τις διαγραφές αυξάνεται στο φοιτητικό σώμα τόσο πολύ η εντατικοποίηση και η λογική του ατομικού δρόμου που καταλήγει στο ότι ο καθένας φοιτητής πρέπει να κοιτάξει να συμβιβαστεί σε αυτή τη κατάσταση ή στη καλύτερη να παλέψει μόνος του με αποτέλεσμα και να χάσει. Κανένας λόγος για συλλογικό αγώνα οργανωμένο από τους φοιτητές για τον εαυτό τους. Μαθαίνουμε να κυνηγάμε μια ζωή μαθήματα, πιστοποιήσεις και εξειδικεύσεις πατώντας πάνω στους άλλους μπας και επιβιώσουμε.Υποτασσόμαστε στην παντελή έλλειψη ελεύθερου χρόνου, στην απαγόρευση της πολιτικοποίησης, κοινωνικοποίησης, πολιτισμικής αναβάθμισης και διεύρυνσης συνολικά της σκέψης, της γνώσης και της κριτικής μας γιατί διαρκώς ζούμε με κάποιο βούρδουλα πάνω από τα κεφάλια μας που δε μας το επιτρέπει ( πανελλήνιες, διαγραφές, διαθεσιμότητες, απολύσεις και πολλά άλλα τέτοια ). Άρα οφείλουμε να υπερβούμε αντιπαραθέσεις για ενεργούς και μη φοιτητές. Για αυτούς που μπήκαν το ’00 και αυτούς που μπήκαν το ’05. Πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα από τη σκοπιά όχι μόνο του τι φέρνει τώρα και για ποιον αλλά και τι διαμορφώνει για το αύριο. Άρα όχι απλά να μη διαγραφεί κανείς αλλά να αποσυρθούν και το όρια φοίτησης συνολικά. 

Τέλος το σίγουρο είναι πως οι φοιτητές που ζούμε το πρόβλημα στο πετσί μας μέρα με τη μέρα, μαζί με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια του πανεπιστημίου και της κοινωνίας συνολικά πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Ήρθε η ώρα να οικοδομήσουμε ένα νέο πολιτικό φοιτητικό κίνημα που δεν θα αφήσει κανένα φοιτητή να διαγραφεί, κανέναν οργανισμό να περάσει, κανέναν εργαζόμενο να απολυθεί. Δε θα αφήσουμε καμία συμμαχία κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, αλλά και κανέναν υπουργό, πρύτανη ή αφεντικό την επόμενη μέρα να ορίζουν πως θα σπουδάζουμε, θα εργαζόμαστε, θα ζούμε. Καμία διαπραγμάτευση, λοιπόν. Αγώνας τώρα ! Αγώνας για μια παιδεία που δεν είναι προνόμιο των λίγων που δεν θα αποκλείει τα πληττόμενα κομμάτια και θα τα αφήνει αμόρφωτα να αποδέχονται καρτερικά μια πραγματικότητα που θέλουν να μας επιβάλλουν, μια πραγματικότητα αναντίστοιχη των δυνατοτήτων της εποχής.

Να μπούμε σε θέσεις μάχης με επιθετικά αιτήματα για μια ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν για όλους. Για να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στην εκπαίδευση για όλους χωρίς ταξικούς οικονομικούς, εξεταστικούς φραγμούς. Για να παίρνουμε ένα ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτό. Για να επιβάλλουμε την αύξηση των κρατικών δαπανών για την παιδεία, με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες. Να επιβάλλουμε μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις και τους φοιτητικούς μας συλλόγους την κάλυψη των δικαιωμάτων - οικονομικών και μη - όλων των εργαζόμενων και άνεργων φοιτητών. Έτσι ώστε να μπορούμε να σπουδάζουμε, να εργαζόμαστε και να ζούμε με αξιοπρέπεια, έτσι όπως μας αξίζει.

Στη μάχη της γενιάς μας ή θα χάσει ο καθένας μόνος του ή θα νικήσουμε όλοι μαζί !