Η Ρεπούση, τα αρχαία και το «Νέο Λύκειο»

 Σάλο έχει προκαλέσει τις τελευταίες μέρες η θέση της βουλευτίνας της ΔΗΜΑΡ, Μαρίας Ρεπούση, ότι τα αρχαία ελληνικά θα πρέπει να πάψουν να διδάσκονται στο σχολείο σαν μάθημα γενικής παιδείας, ενώ «χρειάζεται να είναι υποχρεωτικά μόνο για τα παιδιά που θα ακολουθήσουν κλασικές σπουδές στο πανεπιστήμιο». Σε μια περίοδο που οι καθηγητές των σχολείων παλεύουν για δημόσια και δωρεάν παιδεία με αγώνα διαρκείας, η δήλωση της Ρεπούση έρχεται τόσο να αποπροσανατολίσει την πολιτική ατζέντα, όσο και να στηρίξει θαρεττά το «Νέο Λύκειο». Από την άλλη πλευρά, οι οξείες αντιδράσεις που προέκυψαν λόγω της συγκεκριμένης δήλωσης, αντί να αναδείξουν το ζήτημα στην ουσιαστική του βάση, δηλαδή την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και τις καταστροφικές της στοχεύσεις, έδειξαν να ακολουθούν την ατζέντα που βάζει η κυρίαρχη τάξη και οι διανοητές της (βλ. Μπαμπινιώτης), για την υπεράσπιση των ιερών και των όσιων της πατρίδας.

 Η πρόταση της Ρεπούση παρουσιάστηκε απ’ την ίδια ως η πρόταση του προοδευτικού χώρου, που ακολουθεί την παράδοση των δημοτικιστών (!) και γι’ αυτό κάλεσε να συμπαραταχθεί στο πλευρό της  το προοδευτικό ΠΑΣΟΚ (!!!). Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική… Η θέση για διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, μόνο σε μαθητές της θεωρητικής κατεύθυνσης είναι πλήρως εναρμονισμένη με το νομοσχέδιο-έκτρωμα για το «Νέο Λύκειο». Το σκεπτικό είναι απλό : Τα αρχαία ελληνικά χρειάζονται μόνο σε μαθητές που θα τα χρειαστούν στην δουλειά τους, δηλαδή σε όσους ακολουθούν ανθρωπιστικές σπουδές. Όσοι θα εργαστούν σε διαφορετικά αντικείμενα δεν θα τα χρειαστούν στο χώρο εργασίας τους, άρα τα αρχαία ελληνικά πρέπει να διδάσκονται υποχρεωτικά μόνο στη θεωρητική κατεύθυνση! Αυτό που επιδιώκουν δηλαδή, είναι ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο δεν θα προάγει την ολόπλευρη καλλιέργεια των μαθητών, αλλά αντίθετα την υπερεξειδίκευσή τους από πολύ νεαρή ηλικία. Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο στόχος της μεταρρύθμισης είναι να στρέψει το 70% των μαθητών στα τεχνικά λύκεια!

Και ποιος κερδίζει από αυτό;

 Είναι ξεκάθαρο! Το «Νέο Λύκειο» είναι κομμένο και ραμμένο για τις ανάγκες της αγοράς. Οι αγορές αυτό που χρειάζονται σήμερα είναι εργαζόμενους αμόρφωτους και παράλληλα υπερεξειδικευμένους, εργαζόμενους πλήρως αναλώσιμους και χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα. Οι ανθρωπιστικές επιστήμες περισσεύουν, καθώς προκαλούν μόνο κόστος και, οι μαθητές πρέπει να μάθουν να είναι πειθήνιοι και πλήρως υποταγμένοι στις ανάγκες της αγοράς! Έτσι διαμορφώνεται ένα λύκειο, εξεταστικό κάτεργο, που προετοιμάζει τη γενιά της αμορφωσιάς, της υπερεξειδίκευσης και της ελαστικής και χωρίς δικαιώματα εργασίας, στο οποίο θα μπορούν να μαθητεύσουν λιγότεροι μαθητές και να διδάξουν λιγότεροι καθηγητές. Εισάγονται τόσο ο θεσμός της «μαθητείας» (ή αλλιώς απλήρωτης εργασίας), όσο και η υπερεξειδίκευση και ο κατακερματισμός της γνώσης, η οποία παρέχεται σχεδόν αποκλειστικά με σκοπιά την χρησιμότητά της στην αγορά εργασίας. Σε αυτό το έδαφος έρχεται να σπείρει και η ΔΗΜΑΡίτισσα Ρεπούση προχωρώντας πέρα από τις γενικές κατευθύνσεις και βάζοντας συγκεκριμένο σχέδιο για την υλοποίηση του «Νέου Λυκείου». Έτσι η σύγκρουση με την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από τη σύγκρουση με το νομοσχέδιο για το «Νέο Λύκειο», η κατάργηση του οποίου είναι εξάλλου σημείο-κόμβος της απεργίας διαρκείας των καθηγητών στα σχολεία!

 Όμως είναι πολύ σημαντική και η σύγκρουση με την κυρίαρχη αντίθετη άποψη, που εξεγείρεται ενάντια στον «εθνομηδενισμό» και βλέπει τις ανθρωπιστικές σπουδές ως πρόσφορο πεδίο καλλιέργειας εθνικών μύθων. Η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει σκοπό να μας φέρει σε επαφή με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, με τις τέχνες και τις επιστήμες του, αλλά στοχεύει κυρίαρχα στην καλλιέργεια του ιδεολογήματος της «Μεγάλης Ελλάδας», και στη λογική που λέει να υπομένουμε τις θυσίες και να σκύβουμε το κεφάλι χάριν της εθνικής ανάπτυξης. Μιας εθνικής ανάπτυξης την οποία καρπώνονται κάποιοι λίγοι όσο εμείς φτωχαίνουμε όλο και περισσότερο. Έτσι λοιπόν στοχεύουν στη δημιουργία «εθνικών ινδαλμάτων», αντί για την μελέτη των αρχαίων συγγραφέων, στην τυπολατρική γνώση της γραμματικής και του συντακτικού, από την σκοπιά της «αντικειμενικής» εξέτασης. Έτσι τα αρχαία ελληνικά στο «Νέο» και στο παλιό σχολείο δεν μας προσφέρουν μια γνώση, που να μας απελευθερώνει, αλλά μας δένει σε πιο γερά δεσμά, κυρίως μέσω του εξεταστικοκεντρικού τρόπου διδασκαλίας, αφού στις  εξετάσεις δεν μπορούν να ανταποκριθούν όλοι, λόγω των οικονομικών προβλημάτων της πλειοψηφίας των μαθητών, εντείνοντας τους ταξικούς φραγμούς στην παιδεία, όσο και μέσω της καλλιέργειας «εθνικών μύθων», που ενισχύουν το σύγχρονο σκοταδισμό της γνώσης. Ανάγκη της γενιάς μας είναι η πάλη για τη μόρφωση, που θα μας φέρει σε επαφή με την επιστημονική σκέψη του Αριστοτέλη, για την μελέτη της ιστορικής εξέλιξης των επιστημών και της φιλοσοφίας, με το αρχαίο ελληνικό θέατρο, το οποίο υπάρχει ακόμα στον Καμπανέλλη και τον Μπρεχτ και με τον Όμηρο, που τόσο επηρέασε την παγκόσμια λογοτεχνία.

 Σε μια περίοδο, όπου το εκπαιδευτικό κίνημα παλεύει στην εμπροσθοφυλακή του κινήματος, τόσο με τους καθηγητές και τους μαθητές στα σχολεία, όσο και με τους διοικητικούς και τους φοιτητές στα πανεπιστήμια, είναι φανερή η ανάγκη συγκρότησης πανεκπαιδευτικού μετώπου, δυναμικού παράγοντα του πανκοινωνικού μετώπου! Η πάλη του πανεκπαιδευτικού μέτωπου που έχει ανάγκη η γενιά μας, θα βάζει μπροστά τα αιτήματα για μόρφωση – δουλειά – δημοκρατία, την πάλη για δημόσια και δωρεάν παιδεία και για την ανατροπή κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Η μάχη ενάντια στις Ρεπούσηδες και στους Μπαμπινιώτιδες, είναι αυτονόητη για το νεολαιίστικο κίνημα που παλεύει για μια παιδεία με βάση τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας. Γιατί τα δίπολα τους είναι πλαστά, γιατί η πρόοδός τους είναι η άλλη όψη της συντήρησης, γιατί το παλιό πεθαίνει και κάτι νέο πασχίζει να γεννηθεί…