Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ‘Η….ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ


 Τις προάλλες ακούσαμε τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, αξιότιμο κύριο Δένδια να δηλώνει, σχετικά με τα αίτια της αύξησης του ποσοστού των αυτοκτονιών, τα εξής συνταρακτικά:  δεν υπάρχει μόνο ένας καθολικά αποδεκτός παράγοντας που προκαλεί στον άνθρωπο τέτοιας ακραίας μορφής αυτοκαταστροφικές τάσεις, αλλά πρόκειται για ένα φαινόμενο πολυπαραγοντικό που σχετίζεται με εξωγενείς παράγοντες (κοινωνικό, επαγγελματικό, οικογενειακό κλπ), αλλά και με παράγοντες ατομικούς-εσωτερικούς.”

Ναι κύριε Δένδια! Κατά τα λεγόμενα σας, λοιπόν, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο, όπως είναι η αύξηση των αυτοκτονιών, ξεκομμένο από την ιστορική συγκυρία στην οποία εμφανίζεται, που δεν είναι άλλη από την δομική κρίση του συστήματος. Δηλαδή, κατά αναλογία, θέλετε να μας πείσετε ότι οι Αμερικάνοι που πηδούσαν σωρηδόν από τα παράθυρα στην κρίση του ’29 με την  κατάρρευση του χρηματιστηρίου το έκανα λόγω...  ερωτικής απογοήτευσης!
 
  Για να μιλήσουμε, λοιπόν, και με την επίσημη γλώσσα των «από πάνω», δηλαδή με αριθμούς, σύμφωνα με το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, από το 2009 και το πρώτο ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα ως τον Αύγουστο του 2012, έχουν σημειωθεί 3.124 περιπτώσεις αυτοκτονιών (τελεσθείσες και απόπειρες). Για την ακρίβεια, όσο πιο πολύ βαθαίνει η κρίση και όσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας «σώζουν» το ποσοστό των αυτοκτονιών αυξάνεται.

·         Το 2009 – 677
·         Το 2010 – 830
·         Το 2011 – 927
·         Ως την 29η Αυγούστου του 2012 – 690 και έπεται συνέχεια

  Πώς όμως η πολιτική που ακολουθείται, η πολιτική της λιτότητας, της λεηλασίας κάθε έννοιας δικαιώματος και της κοινωνικής αφαίμαξης οδηγεί στο φαινόμενο της κατάθλιψης, η οποία είναι και μια από τις βασικότερες αιτίες που μπορούν να οδηγήσουν το άτομο στο να δώσει τέλος στην ζωή του;

  Οι βασικές κατευθυντήριες αυτής της πολιτικής είναι ο «εκσυγχρονισμός» των σχέσεων εργασίας και ο δήθεν εξορθολογισμός του δημόσιου τομέα και των κρατικών δαπανών. Μετάφραση: γι’ αυτούς εκσυγχρονισμός σημαίνει εργασιακές σχέσεις λάστιχο, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και επιβολή της ατομικής διαπραγμάτευσης (για την σύσφιξη σχέσεων εργαζόμενου-εργοδότη!), ενώ εξορθολογισμός σημαίνει κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, εφεδρεία, απολύσεις και διάλυση του κράτους πρόνοιας. Τα βασικότερα αποτελέσματα αυτής της «συνταγής» είναι αφενός η δημιουργία μιας στρατιάς ανέργων, που ήδη μετράει 1.500.000 ανθρώπους στις γραμμές της και αφετέρου η κατάρρευση των κοινωνικών πολιτικών, όπως η διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας και παιδείας, η πρόσβαση στα οποία γίνεται όλο και πιο δύσκολη για τα πληττόμενα στρώματα της κοινωνίας. Βέβαια, την ίδια στιγμή «λεφτά υπάρχουν» για τη αποπληρωμή των δανείων και του χρέους, τη χρηματοδότηση των τραπεζών, τις προσλήψεις σωμάτων ασφαλείας(καταστολής) και για φοροαπαλλαγές και προνόμια σε εφοπλιστές, επιχειρηματίες και εκκλησία.

  Λογικά, θα αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με την κατάθλιψη που αντικρίζουμε καθημερινά στο πρόσωπο του συνεπιβάτη μας στο λεωφορείο, στο πρόσωπο του φοιτητή στα αμφιθέατρα, στα πρόσωπα των γονιών μας όταν βλέπουν τα «έγκυρα» δελτία των 8:00 και των ανθρώπων που περπατούν με το κεφάλι σκυφτό. Η απάντηση είναι απλή… Η πραγματικότητα στην οποία ζούμε, όπως έχει διαμορφωθεί από όλες αυτές τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να μας τη πλασάρουν (βλέπε ιδεολόγηματα του τύπου “η κρίση ως ευκαιρία”), είναι μια πραγματικότητα της αβεβαιότητας, της απελπισίας και της έλλειψης προοπτικής. Είναι η πραγματικότητα του άνεργου που βυθίζεται στα οικονομικά αδιέξοδα, τα οποία διαταράσσουν τις προσωπικές και οικογενειακές του σχέσεις, αλλά και την αυτοεκτίμηση του αφού νιώθει κοινωνικά άχρηστος. Είναι η πραγματικότητα η δικιά μας, της σημερινής πιο μορφωμένης από κάθε άλλοτε νεολαίας, που αναλώνεται σε ένα ατελείωτο κυνήγι προσόντων και δεξιοτήτων για να ανακαλύψει στα 25 της ότι έχει φτάσει σε ένα εργασιακό και προσωπικό τέλμα βασιζόμενη στα καλοστημένα ψέματα περί ατομικής ανέλιξης και επιτυχίας.

  Οι διάφορες κυβερνήσεις, λοιπόν, και τα διάφορα κέντρα εξουσίας αξιοποιούν την κρίση όχι μόνο για να αυξήσουν τα κέρδη τους και να εντείνουν την εκμετάλλευση αλλά και για να αφαιρέσουν από μια ολόκληρη κοινωνία το δικαίωμα της να συγκροτεί συλλογική-κοινωνική ταυτότητα, να ελπίζει και να πορεύεται συλλογικά. Καθώς και επιβάλλουν τον ατομικό δρόμο, ένα δρόμο καταδικασμένο στην αποτυχία. Και πώς μπορεί να μην βιώνει κατάθλιψη κάποιος που του δίνεται ως μόνη επιλογή η αποτυχία; Πώς μπορούν να μην οδηγούνται στην απομόνωση και στην ενοχή τα μέλη μιας κοινωνίας, όταν η εξουσία καλλιεργεί την εντύπωση ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα κάποιων αφηρημένων δυνάμεων που κατευθύνουν τη ροή των πραγμάτων και ότι το άτομο είναι απόλυτα αδύναμο απέναντι σ’ αυτές και επομένως δεν μπορεί να δράσει, δεν μπορεί να αντισταθεί; Αυτό είναι κρατική δολοφονία… δολοφονία της σκέψης, δολοφονία της ελπίδας, δολοφονία της αντίστασης και που στην έσχατη των περιπτώσεων καταλήγει και σε φυσική δολοφονία με τους ίδιους πάντα ηθικούς αυτουργούς(βλέπε ΕΕ-ΔΝΤ-Συγκυβέρνηση)!

  Τέλος λοιπόν στις αυταπάτες! Υπαίτιοι για την κρίση δεν είναι οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Υπαίτιο είναι το χρεωκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα και όλοι όσοι ωφελούνται από αυτό (βλέπε Λάτσης, Λαμπράκης, Μπόμπολας, Μάνεσης και λοιποί ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές). Δε είμαστε εμείς κοινωνικά άχρηστοι. Άχρηστη είναι αυτή η πολιτική και οι εκφραστές της. Δε θα τους επιτρέψουμε να διαιωνίσουν την κοινωνία της εκμετάλλευσης, της διαφθοράς και της αποξένωσης. Εμείς θα φτιάξουμε την κοινωνία που δε σε θέλει υπόδουλο και θεατή, μια κοινωνία δημοκρατική, αλληλέγγυα, μια κοινωνία από εμάς για εμάς!

  Απέναντι στον ατομικό δρόμο της κατάθλιψης προτάσσουμε την αισιοδοξία της συλλογικής αντίστασης! Γιατί ή θα χάσει ο καθένας μόνος του ή θα νικήσουμε όλοι μαζί!

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ! ΜΠΟΡΕΙΣ!




Εδώ και κάποιες μέρες, η ΚΝΕ/ΜΑΣ/ΠΚΣ θριαμβολογεί για την επικείμενη δημιουργία άλλου φοιτητικού συλλόγου στο ιστορικό- αρχαιολογικό, σαν βήμα προς τα εμπρός για την προώθηση της αγωνιστικής αντίληψης μέσα στο τμήμα και την σοβαρή και στιβαρή συγκρότηση των οργάνων του (τμηματική Γενική Συνέλευση και τμηματικό Δ.Σ.).                                                                                                                                                                                                          

Η πρόταση της ΚΝΕ φαίνεται να προσκρούει σε ένα μικρό, ασήμαντο θέμα : Υπάρχει ήδη Φοιτητικός Σύλλογος στο Ιστορικό Αρχαιολογικό! Είναι ο σύλλογος όλων των φοιτητών του τμήματος δεν είναι «της ΚΝΕ», «της ΔΑΠ» ή οποιουδήποτε πολιτικού χώρου. Στον σύλλογο συμμετέχουν όλοι ανεξαρτήτως οι φοιτητές του τμήματος από τη στιγμή που γράφονται στη σχολή. Είναι το μόνο μέσο που έχουμε για να οργανωνόμαστε, να συζητάμε τα προβλήματα μας και να αναζητάμε λύσεις. Είναι ο χώρος που συζητάμε και αποφασίζουμε για κάθε ζήτημα που μας απασχολεί : από το κόψιμο ενός συγγράμματος στο 1ο έτος μέχρι την πολιτική της κυβέρνησης και τις μειώσεις στους μισθούς. Είναι ο χώρος από όπου ιστορικά εκκίνησαν όλες οι μάχες του φοιτητικού κινήματος, είναι ο χώρος που έδωσε φωνή σε αυτούς που η κυρίαρχη πολιτική πετούσε στο περιθώριο. Ο σύλλογος λοιπόν υπάρχει αυτοτελώς αλλά υπάρχει και ως κομμάτι του ενιαίου συλλόγου φοιτητών Φιλοσοφικής «Κώστας Βάρναλης». Δεν θα σπάσει η σχέση αυτή, ότι και να κάνει η ΚΝΕ, γιατί οι φοιτητές του Ιστορικού Αρχαιολογικού έχουν κοινά προβλήματα με όλους τους φοιτητές της Φιλοσοφικής.

Εμείς προβληματιζόμαστε για το τι εξυπηρετεί η κίνηση της ΚΝΕ/ΜΑΣ. Αν όντως τους ενδιέφερε να ξεπεραστούν τα υπαρκτά προβλήματα της Γενικής Συνέλευσης, θα έπρεπε πρωτίστως να ασκήσουν αυτοκριτική στη στάση τους στις τελευταίες Συνελεύσεις, όπου διαλύουν τη διαδικασία αναλωνόμενοι σε χυδαιότητες προς τις άλλες αριστερές δυνάμεις και σε αστεία επιχειρήματα. Εκτιμούμε ότι η κίνηση διάσπασης του φοιτητικού Συλλόγου σχετίζεται με την αδυναμία της ΚΝΕ να συμμετέχει με τους όρους που θα ήθελε στο φοιτητικό κίνημα. Ο σεχταρισμός της την έχει αφήσει απομονωμένη και ανίκανη να συμμετέχει στις μεγάλες μάχες των φοιτητών είτε αφορούν το πανεπιστήμιο (βλέπε τις περσινές καταλήψεις για το νόμο Διαμαντοπούλου) είτε είναι σε σύνδεση με τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων. Προκειμένου να υπερβούν τον αποκλεισμό τους, οι συνάδελφοι της ΚΝΕ και του ΜΑΣ, προχωρούν σε κινήσεις απελπισίας που μόνο καλό δεν κάνουν στη συγκρότηση των συλλόγων και τις συνελεύσεις. Ο δρόμος που ανοίγει η διάσπαση του Ιστορικού – Αρχαιολογικού είναι ο δρόμος της διάλυσης των συλλόγων και της υποταγής τους στις σκοπιμότητες της εκάστοτε πολιτικής δύναμης. Στην πραγματικότητα μια τέτοια κίνηση πάει πολύ πίσω  την συγκρότηση του Φοιτητικού Κινήματος και την δυνατότητά του να διεκδικεί όλα όσα καταστρατηγούν οι επαίσχυντοι νόμοι για το πανεπιστήμιο.

 Βλέπουμε λοιπόν ότι οι εποχές έχουν βάλει ψηλά τον πήχη για το φοιτητικό κίνημα. Σε αυτή τη συγκυρία, η κίνηση διάσπασης είναι εκτός τόπου και χρόνου. Είναι στη ίδια κατεύθυνση με τον εμμονικό ενδοαριστερό εμφύλιο που στήνουν οι δυνάμεις της ΚΝΕ στις Γενικές Συνελεύσεις. Είναι οι στιγμές που μένουμε κόκκαλο από τις αρλούμπες για «τα ΕΑΑΚ γνήσιοι απόγονοι των SS της Βαλτικής», για τα ΕΑΑΚ που προμοτάρουν τη Χρυσή Αυγή και άλλα ευφάνταστα παραμύθια. Την ίδια ώρα που μέσα στην φιλοσοφική υπάρχει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που είναι 25 χρόνια πρώτη δύναμη, το ΜΑΣ/ΚΝΕ καταναλώνει τόσες δυνάμεις στη συκοφάντηση της Ενωτικής Πρωτοβουλίας ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ. Τελευταίο παράδειγμα η λασπολογία για τον βιομήχανο της Μεταλλουργικής Βιομηχανίας SPIDER στα Γιάννενα που δήθεν πριμοδοτεί ανοιχτά την αντικαπιταλιστική αριστερά. Το αποκορύφωμα της παράνοιας, τελικά, είναι ότι οι ίδιοι που ωρύονται για τα παραπάνω είναι αυτοί που ανησυχούν ότι «στις γενικές συνελεύσεις δεν συζητιούνται τα προβλήματα των φοιτητών». Η αλήθεια είναι ότι κολακευόμαστε από την εμμονική ενασχόληση που έχει η ΚΝΕ μαζί μας. Πολλές φορές με τέτοιες εκτενείς αναφορές αισθανόμαστε ότι κυβερνάμε τον τόπο ή μάλλον καθοδηγούμε το παγκόσμιο εργατικό και επαναστατικό κίνημα.                                                                 

Παρόλα αυτά,  σε τόσο κρίσιμες περιόδους, θέλουμε να αποφεύγουμε να ασχολούμαστε με τα εσωτερικά των συλλόγων και την κόντρα των ριζοσπαστικών δυνάμεων. Σε αντίθεση με την ΚΝΕ (και την κάθε ΚΝΕ) ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός. Επιλέγουμε να συγκρουστούμε με την δολοφονική συγκυβέρνηση, την ΕΕ, το ΔΝΤ και της επίθεση όλων αυτών στους εργαζόμενους και την νεολαία. Συγκρουόμαστε με αυτούς που «μας πήραν το βιβλίο από το χέρι και μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι», αυτούς που κλέβουν το μισθό του πατέρα μας και της μητέρας μας (ή και το δικό μας) για να αποπληρωθεί ένα χρέος που δεν δημιουργήσαμε, για να ξεπεραστεί η κρίση του συστήματος τους. Ο δρόμος αυτός περνάει μέσα από μαζικές, δημοκρατικές διαδικασίες που θα κάνουν τον αγώνα υπόθεση όλων των φοιτητών και όχι ενός πολιτικού χώρου. Σε αυτή τη λογική, αναγνωρίζουμε τα ελλείμματα των ίδιων των συνελεύσεων και την ευθύνη μας για αυτά. Φυσικά, η λύση δεν είναι η διάλυση αλλά η σκληρή αυτοκριτική και η δουλειά μαζί με όλους τους φοιτητές για τη βελτίωση των διαδικασιών. Σε αυτό συμβάλλει και η διενέργεια τμηματικών συνελεύσεων οι οποίες θα βοηθούν στην κουβέντα της γενικής συνέλευσης ώστε ο φοιτητικός σύλλογος να έχει επαρκή εικόνα για τα ζητήματα των μελών του.                                      



Μόνο έτσι μπορούμε να ανατρέψουμε το σχέδιο κυβέρνησης-υπουργείου παιδείας. Αυτοί ετοιμάζουν ένα μαύρο μέλλον για τη γενιά μας και την ίδια στιγμή προσπαθούν να διαλύσουν κάθε δημοκρατική διαδικασία μέσα στις σχολές για να περάσουν τα σχέδια τους «αναίμακτα». Σε αυτό το σχέδιο παίζουν και οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που δεν εμφανίζονται στις συνελεύσεις και τις υποβαθμίζουν διαρκώς μέσα στην προσπάθεια τους να ναρκώσουν τους φοιτητές. Αυτές είναι οι δυνάμεις που πρέπει να μπουν στο στόχο των φοιτητών και των Συνελεύσεων για να χρεωθούν το ρόλο που παίζουν και να απομονωθούν. Η ανατροπή αυτών των δυνάμεων αλλά και των πολιτικών τους αφεντικών, κυβέρνησης και τρόικας, είναι ο μόνος δρόμος που έχει η νεολαία για να εξασφαλίσει το μέλλον που της αξίζει. Σε αυτό το δρόμο δεσμευόμαστε να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις. Για μας, η ενότητα όσων αγωνίζονται είναι πιο σημαντική από το να συγκροτούμε μαγαζάκια και κομματικούς στρατούς και αυτός είναι ο λόγος που επιδιώκουμε πάντα την κοινή δράση, έτσι δημιουργούμε προϋποθέσεις για τολμηρούς αγώνες, για πρωτοβουλίες μεταξύ των διαφορετικών αγωνιζόμενων κλάδων και, τελικά, τις συνθήκες για να νικήσουμε όλοι μαζί!