1η Μάη: Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά! Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των εργατικών διεκδικήσεων...

Κύριοι δικαστές αν νομίζετε ότι με το να μας κρεμάσετε μπορείτε να εξαλείψετε το εργατικό κίνημα...το κίνημα από το οποίο εκατομμύρια καταπιεσμένοι, εκατομμύρια άνθρωποι που μοχθούν μέσα στη φτώχια και την αθλιότητα περιμένουν σωτηρία, αν αυτή είναι η γνώμη σας, τότε κρεμάστε μας. Εδώ θα πατήσετε μια σπίθα , αλλά εκεί και λίγο παραπέρα, πίσω σας και μπροστά σας και παντού ξεπηδούν φλόγες. Είναι μια υπόγεια φωτιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε».

(Από την απολογία του
Αύγουστου Σπις, Σικάγο 1886)

1^η Μάη 1886: πάνω από μισό εκατομμύριο εργάτες σε όλες τις πόλεις των ΗΠΑ απεργούν, παραλύουν την παραγωγή και γεμίζουν τους δρόμους του Σικάγου, του μεγαλύτερου τότε βιομηχανικού κέντρου της χώρας ύστερα από προεργασία της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργατών. Οι μαχητικές απεργίες δεν έμειναν φυσικά αναπάντητες. Κεφάλαιο και εργοδότες αιματοκύλισαν τους δρόμους, κινητοποίησαν αστυνομικές δυνάμεις και μπράβους, επιτέθηκαν με πολυβόλα, δολοφόνησαν εργάτες, έκαναν αθρόες συλλήψεις. Η βιαιότητα που συνάντησαν οι εργάτες ήταν ανάλογη των διεκδικήσεων τους. Βασικό αίτημά τους ήταν η μείωση των ωρών εργασίας και η θέσπιση του 8ώρου κόντρα στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Το σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο" ήταν μια συμπυκνωμένη πρόταση για μια άλλη ζωή χωρίς την εκμετάλλευση των αφεντικών, καθώς αναγνώριζαν πως η επιβαλλόμενη διάρκεια της εργασίας δεν διέφερε πολύ από την σκλαβιά.

Το 1889 στο ιδρυτικό Συνέδριο της Β’ Διεθνούς καθιερώνεται η Πρωτομαγιά ως Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών ώστε όλοι οι εργάτες παγκοσμίως την ίδια μέρα να διαδηλώνουν για την καθιέρωση του 8ώρου ως μέγιστου χρόνου εργασίας. Αποτέλεσμα; Από τότε μέχρι και σήμερα κάθε Πρωτομαγιά εργαζόμενοι σε όλον το κόσμο διαδηλώνουν και δεν αφήνουν τα αιματηρά γεγονότα στο Σικάγο να περάσουν στον κόσμο της λήθης, όπως πολύ θα ήθελαν οι ισχυροί, αλλά φυλάνε ένα πολύτιμο κομμάτι της ιστορίας που μέσα από τους σύγχρονους αγώνες συνεχώς επανοηματοδοτείται και αγκαλιάζει τα αιτήματα μας για το παρόν και το μέλλον μας.

1^η Μάη 2010: το κλίμα είναι βαρύ μετά την απόφαση της κυβέρνησης με την πλήρη συναίνεση της ΝΔ, του ΛΑΟΣ, του ΣΕΒ και των ΜΜΕ για την ιστορική προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της ΕΕ, που δεν είναι τίποτα άλλο από μηχανισμό σύνθλιψης των δικαιωμάτων και εξαθλίωσης των εργαζόμενων και της νεολαίας. “Δίχτυ προστασίας” των επιχειρηματιών για να μην χάσουν από τα κέρδη τους και ασφυκτικό δίχτυ για τη θιγόμενη πλειοψηφία με πακέτα μέτρων μαζικών απολύσεων, ανεργίας, υποαπασχόλησης, κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, μείωση των συντάξεων και των μισθών, φορολογικής επέλασης, ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης κάθε εκατοστού της ζωής μας! Όλα αυτά για ένα χρέος που δεν είναι δικό μας, για μια κρίση που δεν δημιουργήσαμε. Μας ζητάνε μια θυσία για να μην πέσει ο τζίρος των επιχειρήσεων που ούτως ή άλλως μας κλέβουν. Εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι! Δεν θα ταχθούμε με την ελληνική αστική τάξη στον αγώνα για την σωτηρία της χώρας γιατί αυτή σε πλήρη συμμαχία με την ΕΕ και το ΔΝΤ έχει την ευθύνη για την υποθήκευση του μέλλοντος μας. Υπόθεση που περνάει από όλες τις πτυχές της ζωής μας. Από την παιδεία της αγοράς: με το «νέο σχολείο» κάτεργο για μαθητές και εκπαιδευτικούς μέσω της πλήρης αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων μέσα στο σχολείο-επιχείρηση και την κατηγοριοποιήσή τους σε καλά και κακά, με την ένταση των ταξικών φραγμών σε όλες τις βαθμίδες, με την πολυσυζητημένη και πολυκαταδικασμένη ιδιωτική εκπαίδευση. Από τις δημοκρατικές μας ελευθερίες: με την κατάρρευση της “δημοκρατίας” τους που φανερώνεται είτε στις αναίτιες συλλήψεις και στους ξυλοδαρμούς όπως αυτή του Μάριου Ζ. είτε στην ποινικοποίηση των πεποιθήσεων και των απεργιών και το θάψιμο οποιασδήποτε πράξης άρνησης της πολιτικής τους. Μέχρι την εμπορευματοποίηση του ελεύθερου μας χρόνου και την υποταγή ακόμα κι αυτού στους ευτελείς νόμους της αγοράς.

Δεν θα μοιρολατρήσουμε και δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια βλέποντας την καταστροφή των ζωών μας, αλλά θα διεκδικήσουμε την ανατροπή της νέας οικονομικής χούντας και του αντιδραστικού προγράμματος. Νεολαία και εργαζόμενοι από κοινού θα βγούμε στο δρόμο και θα απαιτήσουμε την έξοδο του ΔΝΤ και της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας από τη χώρα και την ανατροπή της πολιτικής του Πασοκ. Θα απαιτήσουμε την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν εις βάρος των κερδών τους και την οριστική διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους. Με ένα μαζικό, ανυποχώρητο και πολιτικό κίνημα θα διεκδικήσουμε την κατοχύρωση των εργασιακών μας δικαιωμάτων και την αξιοπρέπεια σε εκπαίδευση, εργασία, υγεία. Ένα κίνημα που όχι μόνο δεν θέλει να εκφράσει η αστικοποιημένη και συμβιβασμένη ΓΣΕΕ, αλλά ούτε και μπορεί. Πως αλλιώς να εξηγήσουμε την εκκωφαντική απουσία της από τους αγώνες και την ολιγωρία της να προκηρύξει απεργία, ενώ το μόνο που κάνει είναι διαβουλεύσεις και συζητήσεις για το τι θα διορθώσει από τις κυβερνητικές επιλογές όπως στο ασφαλιστικό; Αντίθετα δείγματα γραφής και πυξίδα για το μέλλον αποτελούν η μαζική συμμετοχή στην απεργία του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα της 22/03 και η μαχητική απάντηση που δόθηκε στον κεραυνό του ΔΝΤ από τον Συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων. Ο ανεξάρτητος συντονισμός των συνελεύσεων βάσης δείχνει το δρόμο για το πως θα ανατρέψουμε την κυβερνητική πολιτική κλιμακώνοντας τους αγώνες μας με σταθμό την απεργία της Πρωτομαγιάς με ανεξάρτητη συγκέντρωση στο Μουσείο, η οποία υπό το βάρος των ιστορικών συνθηκών επωμίζεται έναν νέο και δύσκολο ρόλο. Έναν αιώνα μετά την εξέγερση στο Σικάγο οι εργατικές κατακτήσεις αμφισβητούνται συνολικά. Έναν αιώνα μετά το σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο" και το δικαίωμα στην αξιοπρεπή δουλειά και ζωή φαίνονται να είναι τα μόνα κατάλληλα αιτήματα για τους αγώνες της εποχής μας. Ας κάνουμε την Πρωτομαγιά του 2010 σταθμό στην δικιά μας ιστορία και άνοιξη των νικηφόρων αγώνων των εργαζόμενων και της νεολαίας...