Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ


ΟΙ ΚΟΡΚΟΝΕΑΣ ΚΑΙ ΣΑΡΑΛΙΩΤΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΟΠΛΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΟΥΝ!

Στις 20 του Γενάρη στην Άμφισσα, αρχίζει η δίκη των δολοφόνων του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, Κορκονέα και Σαραλιώτη. Μία δίκη που διεξάγεται 13 μήνες μετά τη δολοφονία, μακριά από την Αθήνα, παρά τις δύο αιτήσεις της οικογένειας για το αντίθετο. Μία δίκη που συντονισμένα, το σύστημα και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την αγαστή στήριξη των ΜΜΕ θέλουν να περάσουν στα «ψιλά» των ειδήσεων», υποβιβάζοντας και υποβαθμίζοντας το γεγονός. Γι αυτό και επιλέγουν η δίκη να γίνει χρονικά μακριά από τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’08, αλλά και τις πρόσφατες επετειακές κινητοποιήσεις, που καταδίκασαν την κυβερνητική πολιτική και τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας. Αυτοί που όπλισαν το χέρι των δολοφόνων θέλουν να ξεμπερδεύουν επιτέλους με το Δεκέμβρη, να τον σβήσουν από τη μνήμη της νεολαίας και των εργαζομένων που κατά χιλιάδες αντιστέκονταν καθημερινά σ’ ολόκληρη τη χώρα απέναντι στην πολιτική που δολοφονεί, τις μέρες του Δεκέμβρη. Θα ‘θελαν πολύ να ξεχαστεί η κοινωνική έκρηξη και οι αιτίες της, που εδράζονται στην σκληρή καταπίεση που επιβάλλει καθημερινά στις ζωές μας η πολιτική του κεφαλαίου και των εκφραστών της.
Αυτή την πολιτική που εφάρμοσε με συνέπεια η κυβέρνηση της ΝΔ και που σήμερα συνεχίζει αμείωτα το ΠΑΣΟΚ. Που επιτίθεται σε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, που παγιώνει την ελαστική εργασία, που ετοιμάζει τη νέα φοροεπιδρομή, που επιχειρεί την εφαρμογή του συνόλου της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Που εντείνει, αναβαθμίζει και οξύνει την κρατική τρομοκρατία, την καταστολή και την επίθεση εν συνόλω στα δημοκρατικά δικαιώματα σε όλα τα επίπεδα. Γιατί, παρόλο που το ΠΑΣΟΚ και ο Χρυσοχοίδης εμφανίζονται ως δήθεν θιασώτες του «εκδημοκρατισμού» των δυνάμεων της καταστολής με το Υπουργείο «Προστασίας του … Πολίτη», η ίδια η πραγματικότητα συνηγορεί για το αντίθετο: όργιο εκατοντάδων προσαγωγών και συλλήψεων στο δόγμα της προληπτικής καταστολής, αστυνομοκρατία στο κέντρο της Αθήνας και στις γειτονιές, ωμή παραβίαση και σχέδια κατάργησης του Ασύλου, φασιστικές επιθέσεις. Με τα βασανιστήρια και τους ξυλοδαρμούς νεολαίων και μεταναστών να συμπληρώνουν το πεδίο. Η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες απαιτείται για να κάμψει τις αντιστάσεις των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας απέναντι στη συνολικότερη επίθεση που έχουν εξαπολύσει κυβέρνηση και ΕΕ, υπό την πλήρη στήριξη της ΝΔ ώστε να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους.
Ένα χρόνο μετά, όσο το αιτήματα του Δεκέμβρη παραμένουν ανεκπλήρωτα και όσο οι ίδιες οι αιτίες και η πολιτική που τον πυροδότησαν βαθαίνουν, όσο οι δολοφόνοι του Γρηγορόπουλου παραμένουν ατιμώρητοι, τόσο η μάχη θα συνεχίζεται. Οι Κορκονέας και Σαραλιώτης, σε αντίθεση με τους Μελίστα (δολοφόνος του μαθητή Καλτεζά το 1985) και Καλαμπόκα (δολοφόνος του Νίκου Τεμπονέρα το 1991) που «έπεσαν στα μαλακά» πρέπει να καταδικαστούν σκληρά, πολιτικά και πρακτικά, μαζί με τους πολιτικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας. Η μαζική παρουσία των φοιτητικών συλλόγων, των φοιτητών, των μαθητών και των εργαζομένων στην Άμφισσα την ημέρα που ξεκινά η δίκη μπορεί να ασκήσει πολιτική πίεση σε αυτή την κατεύθυνση.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

• ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΚΑΙ ΗΘΙΚΩΝ ΑΥΤΟΥΡΓΩΝ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΟΠΛΙΖΕΙ
• ΚΑΤΩ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ

Καλούμε σε συγκέντρωση την Τετάρτη 20 Γενάρη και ώρα 09:00

στην κεντρική πλατεία της Άμφισσας

Η αναχώρηση των πούλμαν θα γίνει στις 6:00 από το Μουσείο στην Πατησίων

ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ

σε ΑΕΙ - ΤΕΙ

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ!!!

Ή τα παρελειπόμενα των γιορτών...


Το 2009 έφυγε και μαζί του πήρε και τις πρώτες 100 ημέρες που ζητούσε το ΠΑΣΟΚ για να μεταμορφώσει την Ελλάδα σε μια χώρα με υψηλά εισοδήματα γαι την πλειοψηφία των εργαζομένων και χαμηλή ανεργία! Helloοο! Άγιος Βασίλης ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Μόνο αυτό μπορεί να μας φέρουν στο μυαλό οι δηλώσεις του Παπακωσταντίνου και των Ευρωπαίων επιτρόπων που γνωστοποιούν στον ελληνικό λαό πως τελικά... τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Δεν περιμενάμε και τίποτε άλλο αφού η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει πως το βάρος της κρίσης το επωμίζονται ήδη εξ ολοκλήρου οι εργαζόμενοι. Και προς αυτή την κατεύθυνση συνεχίζοντας, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ομολογουμένως έντεχνα το «μπαμπούλα» που λέγεται Ε.Ε για να εξαγγείλει ακόμα πιο σκληρή επίθεση στα συμφέροντα εργαζομένων και νεολαίας σε όλο το φάσμα των λαϊκών κατακτήσεων και διεκδικήσεων, δηλαδή τόσο στην εργασία και στην παιδεία όσο και στα δημοκρατικά δικαιώματα.
Όσον αφορά την παιδεία έχει γίνει πλέον φανερό ποιος ήταν ο στρατηγικός στόχος όλων των κυβερνήσεων, «σοσιαλιστικών» και μη ,τα 10 τελευταία χρόνια. Ο στόχος αυτός είναι η πλήρης υποταγή της παιδείας στα ανάγκες της αγοράς και του κεφαλαίου κάτι το οποίο περνάει μέσα από την εφαρμογή και στην Ελλάδα της συνθήκης της Μπολόνια όπως ήδη συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες της Ε.Ε. Η νέα κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε μέσο να την επιβάλλει και στο ελληνικό πανεπιστήμιο παρά τις μεγάλες αντιστάσεις που έχει επιδείξει το φοιτητικό κίνημα με τους αγώνες των τελευταίων ετών, βάζοντας φρένο στην εφαρμογή της. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται τόσο η επί της ουσίας αναγνώριση των ΚΕΣ, που πρωωθεί το ΠΑΣΟΚ, η εφαρμογή του νόμου πλαίσιο αλλά και η προσπάθεια κατάργησης του ασύλου, αφού μια στρατηγικού τύπου αναδιάρθρωση στην παιδεία, δε μπορεί να αφήνει «ακάλυπτο έδαφος» για δυνατότητα ανάπτυξης ενός μαχητικού φοιτητικού κινήματος . Όμως, η συνθήκη της Μπολόνια έχει ήδη προκαλέσει αντιδράσεις σε χώρες που πρώτες έσπευσαν να την εφαρμόσουν , όπως η Γερμανία. Εκεί δεκάδες χιλιάδες συνάδελφοι μας το περασμένο διάστημα κατέλαβαν τις σχολές τους, κατέκλυσαν τους δρόμους των μεγάλων πόλεων και δέχθηκαν την άγρια καταστολή του κράτους, με αίτημα την απεμπλοκή της χώρας τους από τη συνθήκη.
Οι εξελίξεις όμως για τον κόσμο της εργασίας φαντάζουν ακόμα πιο δυσοίωνες. Η κυβέρνηση παίζοντας το χαρτί της ευρωπαϊκής επιτήρησης αλλά και αυτό του δημοσιονομικού ελλείμματος ετοιμάζει την πιο άγρια επίθεση των τελευταίων χρόνων στους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή που κουστουμάτοι ευρωπαίοι επίτροποι μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και ελέγχουν την οικονομική κατάσταση της χώρας, η κυβέρνηση έρχεται ουσιαστικά να τους προλάβει λέγοντας ότι τα δημόσια ταμεία είναι άδεια. Πιστεύοντας ότι οι εργαζόμενοι έχουν ξεχάσει ποιος τα άδειασε ,τόσο με τα σκάνδαλα υπεξαιρέσεων τεράστιων ποσών , με το χάρισμα 28 δις ευρώ στους τραπεζίτες και με τεράστιες φορολογικές απαλλαγές στους επιχειρηματίες, ζητά τώρα από τους εργαζομένους να τα ξαναγεμίσουν! Και έχει ήδη πολύ συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα το πετύχει. Η αύξηση του ΦΠΑ και των φόρων σε είδη πρώτης ανάγκης, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 για άνδρες και γυναίκες και οι ευρύτερες αλλαγές στο ασφαλιστικό , είναι μόνο μερικά από τα μέτρα που η κυβέρνηση είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει προκειμένου να μετακυλήσει την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων. Κι όλα αυτά με «υποσχέσεις» για μηδενικές αυξήσεις στους μισθούς που σε συνδυασμό με την αύξηση του πληθωρισμού σημαίνει μείωσή τους.
Φυσικά όλα αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση πρέπει με κάποιον τρόπο να τα επιβάλλει. Και ιδιαίτερα τώρα που το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, δεν μπορεί να μας πείσει ιδεολογικά και να να μας υποσχεθεί ένα μέλλον με θετικό πρόσημο , όπως έκανε στο παρελθόν με τα κοινωνικά συμβόλαια, επιστρατεύει το τελευταίο και συχνά πιο αποτελεσματικό του χαρτί. Αυτό της ιδεολογικής και φυσικής καταστολής. Στο ιδεολογικό επίπεδο το κεφάλαιο αξιοποιώντας πλήρως τη βοήθεια των ΜΜΕ, προσπαθεί να τρομοκρατήσει τον κόσμο της εργασίας και να τον πείσει για το πόσο απαραίτητες είναι όλες αυτές οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις , «αφού χωρίς αυτές η οικονομία θα καταρρεύσει αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων»… Ταυτόχρονα κυβέρνηση και κράτος προσπαθούν με κάθε μέσο να απομονώσουν ιδεολογικά το κίνημα από την κοινωνία αναφερόμενοι σε αυτό σαν «ακραίες ομάδες». Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του περασμένου Δεκέμβρη όπου τα ΜΜΕ ήταν τα πρώτα που προωθούσαν το δόγμα της μηδενικής ανοχής κάνοντας εκκλήσεις για περαιτέρω συλλήψεις και… κατάργηση του ασύλου, ενώ οι χιλιάδες διαδηλωτών σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας πέρναγαν στα ψιλά. Κι όπου δεν φτάνει ο εκφοβισμός περνάει στην πράξη. Οι πρώτοι μήνες σοσιαλιστικής διακυβέρνησης δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα άλλο πέρα από παγίωση της αστυνομοκρατίας στο κέντρο, αναίτιες συλλήψεις, προσαγωγές σε πορείες, ξυλοδαρμούς μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα, επιθέσεις σε πολιτικά στέκια και... μηχανοκίνητες επιθέσεις σε αγωνιστές από μέλη της ομάδας Δ.
Η κορωνίδα βεβαίως αυτού του σχεδίου καταστολής του κινήματος είναι η προσπάθεια από πλευράς του κράτους για κατάργηση του ασύλου. Αυτό έγινε εμφανές τον περασμένο Δεκέμβρη, όπου χωρίς καν αφορμή η αστυνομία περικύκλωνε το άσυλο καταλύοντας το ουσιαστικά και τα Μέσα διακήρυσσαν σε όλους τους τόνους την ανάγκη κατάργησης του. Πράγμα απαραίτητο καθώς ένας χώρος στον όποιο θα υπάρχουν μαχητικές και ζωντανές πολιτικές διαδικασίες συντονισμού του κινήματος και ανάπτυξης νέων αγώνων, αποτελεί την μέγιστη απειλή για την κυρίαρχη πολιτική. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Γερμανίας όπου στο υπό κατάληψη πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης, την ώρα διεξαγωγής γενικής συνέλευσης των φοιτητών, εισέβαλαν αστυνομικές δυνάμεις στο κτήριο, συνέλαβαν και ξυλοκόπησαν δεκάδες φοιτητές!
Μπροστά σε ολα αυτά έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δυο δρόμους που ανοίγονται μπροστά μας. Ο ένας είναι ο δρόμος της υποταγής όπου στο τέλος του έχει ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και ανέχεια, όσο θα συνεχίζεται η επίθεση από πλευράς κυβέρνησης και κεφαλαίου, χωρίς να συναντά μπροστά της κινηματικά αναχώματα. Ο άλλος είναι ο δρόμος του αγώνα, που θα βαδίσουμε με όλους όσους έχουμε κοινά συμφέροντα και δικαιώματα. Ο δρόμος της διεκδίκησης και της αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής μέσα από νέες μορφές οργάνωσης και συντονισμού και με ανατρεπτικό πολιτικό περιεχόμενο. Ο δρόμος όπου μπορεί τελικά να αποδείξει ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ο Άγιος Βασίλης και είμαστε εμείς!!!

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Ο Νίκος Τεμπονέρας ζει στους αγώνες του σήμερα!


Στις 8 Γενάρη 1991, πριν από 19 χρόνια, δολοφονήθηκε στην Πάτρα ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας. Υπερασπίζοντας τους μαθητές του, την παιδεία και τις δημοκρατικές ελευθερίες, όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στον κρατικό αυταρχισμό και την βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης και κεφαλαίου. Ταυτίστηκε με ένα κίνημα και μια ολόκληρη γενιά αγωνιστών.

Ένα μικρό χρονικό για να μην αφήσουμε να λησμονηθούν οι κοινωνικοί αγώνες...

Τον Νοέμβρη του 90 ξεσπά το μεγαλειώδες κίνημα ενάντια στο πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ για την παιδεία. Μαζικές συνελεύσεις σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ καταδικάζουν το πολυνομοσχέδιο του Υπουργού Παιδείας Κοντογιαννόπουλου και την συντηριτική πολιτική και απομονώνουν τις καθεστωτικές δυνάμεις των ΔΑΠ,ΠΑΣΠ και ΣΥΝ (ενιαίος πολιτικός χώρος τότε για ΚΚΕ και σημερινό Συνασπισμό). Οι μαθητές πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις ξεπερνώντας τις 2000 καταλήψεις σε σχολεία. Η κυβέρνηση αδύναμη να σταματήσει το ορμητικό ποτάμι της νεολαιίστικης έκρηξης επιλέγει το δρόμο της καταστολής. Ασκεί ποινικές διώξεις σε μαθητές της Σιβιτανιδείου, στις 14/12 χτυπάει άγρια τους φοιτητές έξω από το Υπουργείο Παιδείας με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι των φοιτητών Κ.Χαριτάκη και Β. Ράπτη, παραβιάζει το άσυλο στο χώρο του Πολυτεχνείου και τραυματίζει διαδηλωτές. Ενεργοποιείται για πρώτη φορά το παρακράτος όταν ο μαθητής Χρ. Χριστόπουλος δέχεται επίθεση από 9 άγνωστα άτομα, τα οποία τον χτύπησαν με μανία. Παρόλη την τρομοκρατία το κίνημα δεν καταστέλλεται αλλά φουντώνει περισσότερο.

Στην Πάτρα στις 7/1/91 στη σύσκεψη της Νομαρχίας Αχαΐας ο Νομάρχης Ν. Τάγαρης άναψε το πράσινο φως στους τραμπούκους δηλώνοντας: «Οι καταλήψεις των σχολείων είναι παράνομες, ενώ οι ανακαταλήψεις τους από τους πολίτες της Πάτρας νόμιμες. Η αστυνομία δε μπορεί να κάνει τίποτα, οι Πολίτες της Πάτρας όμως μπορούν.» Τον ρόλο των «πολιτών της Πάτρας» αναλαμβάνει ο τοπικός μηχανισμός κρούσης της ΟΝΝΕΔ «Μαύροι Πάνθηρες» με επικεφαλής τον πρώην Πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και τότε δημοτικό σύμβουλο Καλαμπόκα και πρωτοπαλίκαρά του του τον συνεργάτη της ασφάλειας Α. Μαραγκό και τον Σ.Σπίνο. Το βράδυ της Τρίτης 8/1 ομάδα κρούσης της ΟΝΝΕΔ καταφθάνει στο 3ο Λύκειο Πάτρας με στόχο την ανακατάληψή του. Στην περιφρούρηση του σχολείου εκτός από μαθητές συμμετέχουν φοιτητές και καθηγητές της τοπικής ΕΛΜΕ. Ένας απ’ αυτούς και ο Νίκος Τεμπονέρας μέλος του ΕΑΜ (Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο). Η ομάδα κρόυσης επιτίθεται με μανία σε όσους αντιστέκονται. Πιάνουν στα χέρια τους τον Τεμπονέρα… Ο ιατροδικαστής Α. Μάζας δηλώνει: «Πρόκειται για συνειδητή δολοφονική ενέργεια. Δηλαδή ο δράστης αποσκοπούσε στο φόνο και όχι απλά στον τραυματισμό του θύματος.» Το ένταλμα σύλληψης των δολοφόνων του Τεμπονέρα αργεί δύο ολόκληρα 24ωρα. Τα γεγονότα που ακολουθούν είναι συγκλονιστικά. Επί τρεις μέρες σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας γίνονται διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Ο Κοντογιαννόπουλος παραιτείται, την θέση του αναλαμβάνει ο Σουφλιάς ο οποίος αποσύρει τον Πολυνομοσχέδιο σε μια προσπάθεια κατευνασμού του νεολαιίστικου κινήματος και πολιτικής διάσωσης της Ν.Δ..

19 χρόνια μετά και το κίνημα του 90-91 παραμένει ζωντανό για όλα τα μαχόμενα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, όσο κι αν όλες οι επίσημες πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να το σβήσουν από την συλλογική μνήμη. Η διατήρηση της μνήμης για τα γεγονότα αυτά δεν έχει μια γενικά ιστορική αξία, αντίθετα είναι όπλο στα χέρια μας για τους αγώνες και τις νίκες της δικιάς μας γενιάς απέναντι στην πολιτική κυβέρνησης-ΝΔ-Ε.Ε. που όπως τότε σημάδεψε τον Νίκο, έτσι και σήμερα σημαδεύει το παρόν και το μέλλον μας.