Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007


Η Ενωτική Πρωτοβουλία Σ.Α.Φ-Κ.ΑΡ.ΦΙ γιορτάζει τις διακοπές (επιτέλους!) κάνοντας πάρτι την Παρασκευή 21/12 στις Συχνότητες στα Εξάρχεια λίγο μετά τις 11μ.μ.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007

Πρόταση της Ενωτικής Πρωτοβουλίας ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ για τη Γενική Συνέλευση του συλλόγου την Τρίτη 11/12

Η περίοδος που διανύουμε δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τις επικείμενες και εξαγγελούμενες τομές που θέλει να φέρει η Ν.Δ. με την συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, στις κατευθύνσεις της Ε.Ε. σε εκπαίδευση και εργασία, αλλά χρωματίζονται από τον απόηχο των μεγάλων κοινωνικών αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά και των μεγαλύτερων που είναι μπροστά μας. Η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα των σημερινών και αυριανών εργαζομένων, παρά τις επικλήσεις για ‘’ήπιο διάλογο’’ και για την ‘’αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων’’, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση, υπό την φαινόμενη πίεση που δέχεται προβάλλει ένα ‘’χαλαρό’’ και ‘’ήπιο’’ πρόταγμα, είναι εκείνη η τομή που συμπυκνώνει όλη την αντιδραστική πολιτική της: Η ενοποίηση των ταμείων, η παραγραφή δισεκατομμυρίων ευρώ από κράτος και εργοδότες και η μείωση όλων των συντάξεων προς τα κάτω, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, η ατομική διαπραγμάτευση και «αγορά» του δικαιώματος ασφάλισης από τον εργαζόμενο, η ανταποδοτική λειτουργία της περίθαλψης, αποτελούν πτυχές μιας επίθεσης σε στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, ειδικά όταν πλαισιώνονται από την χρόνια καταλήστευση των ίδιων των ταμείων (δις. Ευρώ), τον νέο προϋπολογισμό της φορομπηξίας, από τις εξαγγελίες για τον νέο γύρο ιδιωτικοποιήσεων, από την συνεχιζόμενη λιτότητα και ακρίβεια, την ένταση της επίθεσης σε στοιχειώδη δικαιώματα π.χ. 8ωρο (βλέπε Ευρωσυνθήκη για 65ωρο),στους μισθούς και τις σχέσεις εργασίας.

Είναι η ίδια πολιτική που εξαπολύει τη μεγαλύτερη επίθεση με τα νέα αντι-ασφαλιστικά μέτρα: Οι μέχρι τώρα προτάσεις αφορούν αύξηση των ορίων ηλικίας, επανεξέταση των βαρέων και ανθυγιεινών με τη λογική να κοπούν όλες οι πρόωρες συντάξεις, μείωση των συντάξεων, επανεξέταση του καθεστώτος των αναπηρικών και χτύπημα σε ειδικές κατηγορίες γενικά. Αυτό που δε λέγεται καθαρά είναι ο στόχος τους δηλαδή : 1) Η απαλλαγή των επιχειρηματιών και του κεφαλαίου από τις εισφορές στα ταμεία 2) η φοροεπιδρομή στα μικρά και κατώτερα στρώματα 3) η δημιουργία πελατείας για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες.

Η ΝΔ με σύμμαχό της το ΠΑΣΟΚ και το ΣΕΒ, θεωρεί πως η επιβίωση του ασφαλιστικού μπορεί να υπάρξει μέσα από την αύξηση των ορίων ηλικίας και τη μείωση των παροχών. Βεβαίως πίσω από όλα αυτά αφήνουν να διαρρεύσει η αδυναμία του σημερινού συστήματος να επιβιώσει και σπρώχνουν τα πράγματα δια της εις άτοπον απαγωγής στο σύστημα:1) αύξηση των ορίων ηλικίας, 2) μείωση των συντάξεων, 3) επανεξέταση των βαρέων και ανθυγιεινών με τη λογική να κοπούν όλες οι πρόωρες συντάξεις καθώς και επανεξέταση του καθεστώτος των αναπηρικών και χτύπημα σε ειδικές κατηγορίες γενικά, όπως τις γυναίκες. Ένα δημόσιο ενιαίο κοινωνικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης μπορεί να είναι βιώσιμο μόνο αν εμείς πιέσουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Άρα οι ευθύνες αλλά και οι αποφάσεις είναι πολιτικές. Και η δική μας απόφαση, είναι μία: Διεκδικούμε αποκλειστικά δημόσια κοινωνική ασφάλιση!

Ειδικά για εμάς, τους αποφοίτους των σχολών με καθηγητική προοπτική, που ούτως ή άλλως τα επαγγελματικά μας δικαιώματα είναι σε μεγάλο βαθμό αποστοιχισμένα από το πτυχίο και η εργασιακή μας προοπτική είναι από αμφίβολη έως ελαστική, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό έρχονται να συμπληρώσουν το αβέβαιο εργασιακό μας μέλλον με ακόμα πιο δυσοίωνους όρους. Αν τώρα μιλάμε κυρίαρχα για μία επαγγελματική προοπτική ως καθηγητών σε φροντιστήρια ή ιδιαίτερα ή ως ωρομισθίων και αναπληρωτών στα σχολεία, ας φανταστούμε τι μπορεί να σημαίνει σε όλα αυτά να προστεθεί και η δουλειά χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα.


Σε αυτό το τοπίο έρχεται σήμερα και η προσπάθεια της κυβέρνησης να προχωρήσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, είτε μέσα από την εφαρμογή ήδη ψηφισμένων νόμων (ν.πλαίσιο, αξιολόγηση) είτε με την προσπάθεια αναγνώρισης και ισοτίμησης των Κ.Ε.Σ. με τα ελληνικά Α.Ε.Ι. Συνολικά, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στοχεύει:

Στην απαξίωση των πτυχίων, την αποσύνδεση πτυχίων – επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων και την συνολική αλλαγή στον χαρακτήρα των προπτυχιακών σπουδών. Μέσα από την αναθεώρηση του άρθρου 16, την άμεση αναγνώριση των ΚΕΣ – ΚΕΚ – ΙΕΚ ενισχύεται η πολιτική του κατακερματισμού των πτυχίων, των πιστωτικών μονάδων, της δια βίου συσσώρευσης πιστοποιητικών

Στην εισαγωγή της ανταποδοτικής και επιχειρηματικής λειτουργίας. Η πολιτική αυτή σήμερα προωθείται μέσω των 4ετών επιχειρησιακών προγραμμάτων και των μάνατζερ, μέσω των μη-κρατικών πανεπιστημίων και θέλει να φέρει ένα σκληρό ανταποδοτικό πλαίσιο λειτουργίας και διαχείρισης οικονομικών πόρων για το πανεπιστήμιο

Στην εντατικοποίηση των φοιτητών και την πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος, την αντιδραστικοποίηση του πλαισίου λειτουργίας των σχολών. Το σύνολο των μέτρων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης σκοπεύουν στη διαμόρφωση φοιτητών χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις, στη βάση των απάνθρωπων ρυθμών σπουδών όπως φαίνεται και μέσα από την προσπάθεια ουσιαστικής κατάργησης του ασύλου.

Στόχος είναι η διαμόρφωση ενός μοντέλου εργαζομένου ο οποίος θα αποδέχεται και θα λειτουργεί με τις πλέον ελαστικές σχέσεις εργασίας, θα είναι απασχολήσιμος, θα είναι πειθήνιος στις επιθυμίες της εργοδοσίας, θα επωμίζεται πλήρως ο ίδιος την ασφάλισή του πλέον και τελικά θα είναι συνολικά πιο παραγωγικός για τις ανάγκες τους. Ένας εργαζόμενος χωρίς διαπραγματευτική ισχύ, ποινικοποιημένη τη συνδικαλιστική δράση και με απουσία συλλογικών αναπαραστάσεων οι οποίες θα μπορούσαν να του δείξουν το δρόμο της αγωνιστικής υπεράσπισης των αναγκών του.

Αυτοί γράφουν νόμους…

Την ιστορία όμως την γράφουν οι αγώνες μας. Το τοπίο σήμερα στην εκπαίδευση είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που θα ήθελε το Υπουργείο και η κυβέρνηση για να προχωρήσει την αντιδραστική πολιτική της. Η μεγάλη νίκη του πανεκπαιδευτικού αγώνα κόντρα στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και του Συντάγματος, η ολική κοινωνική και πολιτική απονομιμοποίηση του νόμου-πλαίσιο, είναι οι βασικές αιτίες που αναγκάζουν σήμερα την κυβέρνηση είτε να προσπαθεί να βρει τρόπους να επαναφέρει την πολιτική της από την πίσω πόρτα (Κ.Ε.Σ.) είτε να βρει τρόπους να εφαρμόσει τους ήδη ψηφισμένους νόμους και συνολικά την αναδιάρθρωση, προσπαθώντας να αποφύγει το ενδεχόμενο ενιαίας μάχης από τη μεριά των εργαζομένων και της νεολαίας.. Μάθαμε να νικάμε και θα το ξανακάνουμε:

  • Τα Κ.Ε.Σ και η αναγνώρισή τους, έρχονται σήμερα ως ‘’οδηγία της Ε.Ε.’’ και ‘’κοινωνικο΄πρόβλημα’’ για να αποκρυφτεί ο πραγματικός τους ρόλος, που είναι τελικά το να αποτελέσουν τον δούρειο ίππο για το συνολικό καλό της αντεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Η συνολική υποβάθμιση του πτυχίου προς τα κάτω και η προώθηση της μεταδευτεροβάθμιας σούπας ιδρυμάτων, η αποσύνδεση του πτυχίου με τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα και η μετατροπή του σε ένα σύνολο πιστωτικών μονάδων και ατομικού φακέλου, έρχεται πακέτο με την επαναφορά της αξιολόγησης σαν ‘’ώριμο φρούτο’’. Στην πραγματικότητα, η ενιαία αξιολόγηση των πλήρως αναδιαρθρωμένων Κ.Ε.Σ. με τα Α.Ε.Ι. , θα φέρουν τα Κ.Ε.Σ. ως δούρειους ίππους για το πέρασμα της αναδιάρθρωσης στα Α.Ε.Ι..Για αυτό το λόγο γίνονται σήμερα προσπάθειες να στηθεί η ΑΔΙΠ, αλλά και εσωτερικές δομές αξιολόγησης σε σχολές, που όμως μπλοκάρονται από την δράση των φοιτητικών συλλόγων. Τα Κ.Ε.Σ. των εξειδικευμένων και κατακερματισμένων προγραμμάτων σπουδών, της εντατικοποίησης και πειθάρχησης, της πλήρους έλλειψης φοιτητικού συνδικαλισμού, την πλήρη ενσωμάτωσή τους στα επιχειρηματικά και ανταποδοτικά κριτήρια και την λογική της αγοράς, θα ‘’ανταγωνίζουν’’ τα δημόσια Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, υπό τον συνεχή φόβο της χρηματοδότησης και κατηγοριοποίησης Η διαδικασία αυτή, σε συνδυασμό με το νόμο του ΔΟΑΤΑΠ, δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον που έχει τελειώσει μία 3ετή σχολή «Ψυχολογίας» ή «Ιστορίας / Ελληνικής Φιλολογίας» (στην οποία κατέληξε λόγω της βάσης του 10…) να έχει τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με οποιονδήποτε απόφοιτο της σχολής μας (πχ. να μπορεί να διαγωνίζεται στον ΑΣΕΠ).Συνεπώς, η αναγνώριση απαξιωμένων πτυχίων όπως είναι τα bachelor θα πιέσει στον περιορισμό των επαγγελματικών δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν μέχρι σήμερα και τα δικά μας πτυχία. Γι΄αυτό παλεύουμε ώστε όλοι οι απόφοιτοι Λυκείου να μπορούν να σπουδάζουν σε δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο με πτυχία που θα έχουν κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Στην ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής οδηγίας προωθείται τελικά και η σύγκλιση όλων των συστημάτων μέσω του Κ.Ε.Χ.Α.Ε. στα πλαίσια των κατευθύνσεων της Bologna, το ‘’παραθυράκι’’ για την είσοδο των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα και η συνέχιση της πολιτικής της απαξίωσης του πτυχίου, της πειθάρχησης των φοιτητών και του φοιτητικού κινήματος, της εισαγωγής της ανταποδοτικής και επιχειρηματικής λειτουργίας στα πανεπιστήμια και άρα την διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου. Με άλλα λόγια, της πολιτικής με την οποία συγκρούεται το φοιτητικό και ευρύτερο εκπαιδευτικό κίνημα τα τελευταία χρόνια, της πολιτικής που έχει σήμερα να μετρήσει ήττες και σημαντικές καθυστερήσεις, και θα μετρήσει και άλλες!

Είναι η ίδια πολιτική που προωθείται από τον αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο, του οποίου η εφαρμογή βρίσκει σκληρές αντιστάσεις από το ίδιο το φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για την προώθηση των προεδρικών διαταγμάτων για τον εσωτερικό κανονισμό και την εισαγωγή της βιβλιοκάρτας από την νέα χρονιά, οι σπασμωδικές προσπάθειες εφαρμογής από αντιδραστικά Τμήματα, αλλά και οι συνεχιζόμενες προσπάθειες για ‘’διάλογο’’ και δήθεν ‘’διορθωτικές’’ κινήσεις, θα βρίσκουν μπροστά τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, όπως έγινε και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με την προσπάθεια εκλογής αντιπρύτανη συμφωνα με τον νέο νόμο πλαίσιο. Ο νόμος πλαίσιο δεν θα εφαρμοστεί! Μόνο μέλλον είναι η ανατροπή του!

Παράλληλα προωθεί την αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών σύμφωνα με τις επιταγές της Μπολόνια για διάσπαση τμημάτων, ειδικεύσεις και κατατμήσεις πτυχίων και την εισαγωγή των πιστωτικών μονάδων σε μία προσπάθεια μετατροπής του πτυχίου σε ατομικό φάκελο προσόντων με τον οποίο θα διεκδικούμε ατομικά πλέον την εργασία μας, ενώ δημοσιοποιεί νομοσχέδιο για την έρευνα και τα μεταπτυχιακά που εισάγει ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στην εκπαίδευση, μεταθέτει τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων σε επάλληλους κύκλους επανακατάρτισης και παραδίδει την έρευνα των πανεπιστημίων στα χέρια των επιχειρήσεων.

Εμπρός για ένα καυτό χειμώνα…

…Με αρχή τον Δεκέμβρη. Το φοιτητικό κίνημα, δεν μπορεί παρά να δώσει από κοινού τη μάχη με τους εργαζόμενους ενάντια στις αντιδραστικές και αντεργατικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, δίνοντας πνοή στον αγώνα τους και συμβάλλοντας στο μπλοκάρισμα της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Ήδη η Γ.Σ.Ε.Ε. έχει καλέσει απεργίες και συλλαλητήρια στις 12/12 με αφορμή και τον νέο προϋπολογισμό, υπό το βάρος της πραγματικής αντίδρασης του εργαζόμενου κόσμου ενάντια στις αλλαγές, παρά το γεγονός ότι η γραφειοκρατική συνδικαλιστική της ηγεσία θα ήθελε να είναι μια εθιμοτυπική απεργία. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία πρέπει να οργανώσουν μαζικά την πάλη τους και να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους. Το επόμενο διάστημα, η κυβέρνηση θα έχει να βρει μπροστά της μαζικούς αγώνες, και το φοιτητικό κίνημα θα βρίσκεται από κοινού με τον εργαζόμενο, συμβάλλοντας στην διαμόρφωση ενός μετώπου νεολαίας-εργαζομένων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική σε όλες τις όψεις της. Η αντιασφαλιστική και αντιλαϊκή επίθεση δεν θα περάσει! Διεκδικούμε και παλεύουμε για το μέλλον των αναγκών μας!

Τα συλλαλητήρια του πανεκπαιδευτικού μετώπου στις 26 και 29/11, τα καλέσματα για απεργίες από όλους τους φορείς της εκπαίδευσης πλαισιώνουν σήμερα την πραγματική απάντηση του φοιτητικού κινήματος: Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες! Το επόμενο διάστημα θα είναι διάστημα αγώνων, τόσο για το πλήρες μπλοκάρισμα και την ανατροπή του ν. πλαίσιο, όσο και για το σταμάτημα οποιασδήποτε αναγνώρισης των Κ.Ε.Σ.-Κ.Ε.Κ.-Ι.Ε.Κ.. Μόνος δρόμος είναι η κατάργησή τους! Ήδη το ίδιο το πανεπιστήμιο δηλώνει την κατηγορηματική του αντίθεση στην όποια αναγνώριση-απαξίωση ενώ αντιδρούν ακόμα και φορείς-συνομιλητές που ένα προηγούμενο διάστημα αποτελούσαν σύμμαχο της κυβέρνησης για τις επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις, όπως Σύγκλητοι κτλ κάτω από την πίεση των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Απέναντι στην πολιτική αυτή αντιπαραβάλλουμε τα αιτήματά μας για ενιαία, ισχυρά πτυχία ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους χωρίς κάθετους και οριζόντιους διαχωρισμούς και οικονομικούς,ταξικούς,εξεταστικούς φραγμούς, για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, για το σταμάτημα της επιχειρηματικής και ανταποδοτικής λειτουργίας. Απέναντι σε όλα αυτά, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να προτάξει τις ανάγκες του, πρέπει να χαράξει το δρόμο για τις νέες του νίκες! Κάθε όργανο του πανεπιστημίου, κάθε Τμήμα και όλες οι Σύγκλητοι ανά την Ελλάδα, να πάρουν καθαρή θέση εναντίωσης με την πολιτική του Υπουργείου και της κυβέρνησης και με την πίεση του φοιτητικού κινήματος να δηλώσουν ότι δεν θα εφαρμόσουν κανένα νόμο που διαλύει την εκπαίδευση και το εργασιακό μας μελλον. Με τα μαζικά μας συλλαλητήρια να βρεθούμε ξανά, ακόμα πιο μαζικά στους δρόμους, με όλους τους φορείς της εκπαίδευσης, προχωρώντας το πανεκπαιδευτικό μέτωπο και εντείνοντας τον πανεκπαιδευτικό αγώνα.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

>Κατάργηση των Κ.Ε.Σ., Κ.Ε.Κ., Ι.Ε.Κ. και της οδηγίας 36/05

>Κατάργηση της βάσης του 10 για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια, ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες

>Απόσυρση του νόμου-πλαίσιο, καμία εφαρμογή του

>Απόσυρση του Προεδρικού διατάγματος για τα συγγράμματα

>Όχι στις αντιδραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, τις συντάξεις πείνας και τα εξοντωτικά όρια ηλικίας

>Καμία συμμετοχή στον στημένο κοινωνικό διάλογο για το ασφαλιστικό

>Κατάργηση των νόμων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ [Ρέππα-Σιούφα] για το ασφαλιστικό

>Οι νόμοι για ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ να καταργηθούν

>Καμία αναθεώρηση του άρθρου 16 και συνολικά του Συντάγματος

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:

Δημόσια και δωρεάν ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση για όλους.

Ενιαία, ισχυρά πτυχία με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτά.

Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο σπουδών, χωρίς διασπάσεις, ειδικεύσεις, κατατμήσεις

Λιγότερη δουλειά, μόνιμη και σταθερή για όλους, αύξηση των αποδοχών, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, όχι στις ελαστικές και ανασφάλιστες σχέσεις εργασίας.

Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα με μείωση των εργατικών εισφορών στην κατεύθυνση κατάργησης τους και αύξηση των συντάξεων και των μισθών

Όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών μας!Υπεράσπιση του ελεύθερου χρόνου μας! Ανθρώπινοι Ρυθμοί Σπουδών!

Γενναία Άυξηση των δαπανών για την εκπαίδευση

Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγκοινωνίες – Δωρεάν συγγράμματα για όλους τους φοιτητές-όχι στην περικοπή τους. Αύξηση των δαπανών για τις φοιτητικές ανάγκες.

Ισχυρό άσυλο –Διεύρυνση του ασύλου σε μαθητικούς και εργασιακούς χώρους.

Μαζικούς διορισμούς στο δημόσιο σχολείο τώρα! Μόνιμη και σταθερή δουλειά με αύξηση των αποδοχών, όχι στη μερική απασχόληση και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Άμεση μονιμοποίηση των ωρομισθίων και αναπληρωτών καθηγητών. Πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα για όλους. Κατάργηση του ΑΣΕΠ.

Κανένα εμπόδιο ανάμεσα στη λήψη του πτυχίου και τη δυνατότητα να δίνουμε στον ΑΣΕΠ. Όχι στη μοριοδότηση των μεταπτυχιακών και του ECDL

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ:

Ενιαία Πορεία των Φοιτητικών Συλλόγων, στις 12/12 στη βάση του πλαισίου. Προσυγκέντρωση στο Μουσείο στις 10 π.μ. . Πορεία με τους εργαζόμενους

Διήμερη κατάληψη της σχολής (12-13 Δεκεμβρίου)

Συμμετοχη στην πορεια στις 19 Δεκέμβρη

Κάλεσμα στις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ-ΠΟΣΔΕΠ και στα πρωτοβάθμια σωματεία σε κοινη εκδηλωση για συντονισμό του αγώνα μας ενάντια στις αλλαγές που προωθούνται σε εκπαίδευση και εργασια

Παράσταση διαμαρτυρίας στα επόμενα Τμήμα για απόφαση ενάντια στο Προεδρικο διαταγμα για τα συγγράμματα


Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007

Ο 21ος αιώνας δεν θα γίνει ο νέος εργασιακός μεσαίωνας!

Στη μάχη του ασφαλιστικού θα είμαστε όλοι εκεί!
εκδήλωση-συζήτηση

Δευτέρα 10 Δεκέμβρη
στο αίθριο της Φιλοσοφικής,ώρα 12

Ενωτική Πρωτοβουλία
Σ.Α.Φ-Κ.ΑΡ.ΦΙ.

Ανακοίνωση της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης

Τον τελευταίο λόγο το κίνημα θα πει,

ο νέος νόμος-πλαίσιο θα ανατραπεί!

Όταν στις 8 Μάρτη 2007 οι 161 βουλευτές της κυβέρνησης ψήφιζαν αιματοβαμμένο τον αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο, ενώ έξω από τη Βουλή 40000 φοιτητές βροντοφώναζαν την αντίθεσή τους εν μέσω της πιο βίαιης επίθεσης από τις δυνάμεις καταστολής εναντίον των μπλοκ των Γενικών Συνελεύσεων, το φοιτητικό κίνημα έδωσε μια σαφή υπόσχεση: ότι αυτός ο νόμος, που είναι νομιμοποιημένος μόνο στα μάτια της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ και των συμμάχων τους μέσα στις σχολές, δε θα περάσει σε καμιά σχολή και θα ανατραπεί!

Το Πάντειο τα προηγούμενα 2 χρόνια γνώρισε τις πιο μαζικές Γενικές Συνελεύσεις του Συλλόγου Φοιτητών (φτάνοντας και ξεπερνώντας τα 1000 άτομα), όπου τα αγωνιστικά μπλοκ υπερίσχυαν συντριπτικά των καθεστωτικών παρατάξεων ΔΑΠ και ΠΑΣΠ.

Παρότι λοιπόν η θέση των συλλογικών οργάνων των φοιτητών και των μεταπτυχιακών και υποψηφίων διδακτόρων, αλλά και των διδασκόντων και των διοικητικών του Παντείου, ήταν θέση καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής στην εκπαίδευση, οι πρυτανικές αρχές του Παντείου (εκλεγμένες με τη στήριξη ΔΑΠ και ΠΑΣΠ), μαζί με τις παρατάξεις αυτές επιχείρησαν να ξεκινήσουν την κεντρική εφαρμογή του νόμου με τη διεξαγωγή των εκλογών για αντιπρύτανη σύμφωνα με το νέο νόμο-πλαίσιο.

Η κίνηση αυτή πρυτανείας-ΔΑΠ-ΠΑΣΠ παραβιάζει τις συλλογικές αποφάσεις φοιτητών-εκπαιδευτικών-εργαζομένων στο Πάντειο.

Όλες οι αποφάσεις του Συλλόγου Φοιτητών από το Μάρτη μέχρι και την πιο πρόσφατη (22/11) μιλούν ρητά για «μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας εφαρμογής οποιασδήποτε ρύθμισης του νόμου σε κάθε τμήμα-σχολή-ίδρυμα». Ανάλογες αποφάσεις έχει πάρει και ο Σύλλογος Μεταπτυχιακών και Υποψηφίων Διδακτόρων.

Η κίνηση μπλοκαρίσματος των πρυτανικών εκλογών ήταν υλοποίηση της ρητής απόφασης των Γενικών μας Συνελεύσεων. Από την προηγούμενη βδομάδα το ζήτημα αυτό ανοίχτηκε στο Πάντειο με καλέσματα σε όλο τον κόσμο της σχολής. Επιπλέον, καθώς αυτή η κίνηση των πρυτανικών αρχών ήταν η πρώτη κεντρική προσπάθεια εφαρμογής του νόμου, αναδεικνύεται σε υπόθεση συνολικά του φοιτητικού κινήματος: έτσι αποφάσεις στήριξης της κινητοποίησης του Συλλόγου του Παντείου πήραν και άλλοι Σύλλογοι της Αθήνας (ΦΜΣ, ΕΜΠ).

Στην κινητοποίηση αυτή συμμετείχαμε πάνω από 200 φοιτητές - μέλη των Συλλόγων Φοιτητών και Μεταπτυχιακών Παντείου, αλλά και άλλων Συλλόγων της Αθήνας βάσει των δικών τους αποφάσεων. Αίτημά μας ήταν να σταματήσει η διαδικασία των εκλογών. Σε αυτό το αίτημα οι καθηγητές-«φρουροί» της διαδικασίας απάντησαν υβριστικά και προσπαθώντας να μας απωθήσουν. Το φοιτητικό κίνημα έχει επιλέξει το συλλογικό δρόμο και δε δρα τραμπούκικα: γι’ αυτό διαψεύδουμε κατηγορηματικά τις κατηγορίες των εκλεκτών της κυβέρνησης ότι ασκήσαμε οποιασδήποτε μορφής βία. Αφού λοιπόν αυτοί που παραβίασαν τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων αρνήθηκαν να σταματήσουν να το κάνουν, πήραμε την κάλπη των μελών ΔΕΠ: με τον τρόπο αυτόν ακυρώθηκε η διαδικασία και ανασχέθηκε η εφαρμογή του νόμου. Το κάψιμο των ψηφοδελτίων από τους φοιτητές ήταν μια συμβολική κίνηση, όπως και το κάψιμο του νέου νόμου πλαίσιο από διαδηλωτές στις φοιτητικές πορείες: ο νόμος κηρύσσεται παράνομος και θα ανατραπεί!

Στη συνέχεια, αποφασίσαμε να κάνουμε μαζική παράσταση διαμαρτυρίας στην πρυτανεία του Παντείου, για να δεσμευτούν οι πρυτανικές αρχές ότι δε θα προχωρήσουν σε άλλη αυθαίρετη κίνηση εφαρμογής του νόμου. Αρχικά συναντήσαμε κλειδωμένες πόρτες πίσω από τις οποίες κρύβονταν καθηγητές που αρνούνταν να συνομιλήσουν με φοιτητές τους. Στη συνέχεια, ο ευπρεπής αντιπρύτανης κ. Λύτρας δε δίστασε να απωθήσει σπρώχνοντας μια φοιτήτρια μέλος του Συλλόγου Φοιτητών. Χωρίς να περιμένουμε τίποτα περισσότερο από αυτούς, πρύτανης και αντιπρύτανης αρνήθηκαν να σεβαστούν τις συλλογικές αποφάσεις φοιτητών-καθηγητών-εργαζομένων του Παντείου.

Και από αυτό το γεγονός φανερώνεται ο αντιδραστικός ρόλος που παίζουν οι πρυτανικές αρχές. Ενδεικτικό είναι άλλωστε το γεγονός ότι στην παρωδία δημοκρατίας του Παντείου η μοναδική υποψηφιότητα για τη θέση του αντιπρύτανη ήταν αυτή της πρώην ειδικής γραμματέως της Γιαννάκου. Ποτέ οι πρυτανείες δεν αντιπροσώπευσαν τους φοιτητές και τις ανάγκες τους. Αυτό που ουσιαστικά κάνουν είναι να υλοποιούν την αντιδραστική πολιτική των κυβερνήσεων για την παιδεία μέσα στα πανεπιστήμια, καταπατώντας τις συλλογικές αποφάσεις που έχουν παρθεί μέσα από γενικές συνελεύσεις. Για αυτούς τους λόγους, εμείς ως Ε.Α.Α.Κ. δε συμμετέχουμε ποτέ στη διαδικασία εκλογής πρυτανικών αρχών. Ο ρόλος τους είναι δεδομένος και δε στηρίζουμε κανέναν που θέλει να τον επιτελέσει. Δε διεκδικούμε τη διαπλοκή με το καθηγητικό κατεστημένο των σχολών. Αν κάποιοι ωφελούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν την πρυτανεία, μάλλον είναι αυτοί που κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος: οι παρατάξεις ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ.

Μάλιστα στο Πάντειο είναι πρόσφατη η καταδίκη προηγούμενων πρυτανικών αρχών για το τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο, όπου δισεκατομμύρια του προϋπολογισμού έγιναν πολυτελή σπίτια και αυτοκίνητα πρυτάνεων, αντιπρυτάνεων, προέδρων... Αυτοί που κατηγορούν τους αγωνιζόμενους φοιτητές ότι ‘καταστρέφουν το πανεπιστήμιο’, είναι αυτοί που στην πραγματικότητα υπεξαιρούν χρήματα από τα ταμεία των ιδρυμάτων. (Σημ.: ο κ. Λύτρας, ο νυν αντιπρύτανης του Παντείου, ήταν ο μοναδικός διδάσκων που στο δικαστήριο εμφανίστηκε ως μάρτυρας υπεράσπισης των καταδικασμένων «επιφανών μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας του Παντείου»…)

Οι σπουδαστές δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν αναθέτοντας τις σπουδές και τη διαχείριση των δικαιωμάτων τους στις πρυτανείες και στους προέδρους των σχολών. Αντίθετα, οι γενικές συνελεύσεις εργαζομένων και φοιτητών και οι αποφάσεις τους πρέπει να έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο για όσα συμβαίνουν στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ.

Όσο για το ζήτημα της «δημοκρατικότητας» που κάποιοι υποστηρίζουν ότι χαρακτηρίζει το νέο τρόπο εκλογής πρυτανικών αρχών με την καθολική ψηφοφορία των φοιτητών, εμείς λέμε ότι οι αυξημένες αρμοδιότητες των πρυτάνεων που προβλέπει ο νέος νόμος έπρεπε να έχουν και το άλλοθι της καθολικής ψηφοφορίας. Από ‘κει κι έπειτα, όλο αυτό είναι περισσότερο μια επίφαση δημοκρατικότητας.

Αυτό που ουσιαστικά κάνει είναι να ανοίγει το δρόμο της εξατομίκευσης, όπου κάθε φοιτητής βρίσκεται μόνος του αντιμέτωπος με υποψηφίους πρυτάνεις, καθιστώντας έτσι το φοιτητικό σώμα πιο ευάλωτο σε απειλές (για μαθήματα, για το πτυχίο…) και στην ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων. Έτσι, η διαδικασία χάνει τα πολιτικά της χαρακτηριστικά: ως τώρα οι πρυτανικές αρχές αναγκάζονται, απέναντι σε συλλογικούς φορείς, να πάρουν πολιτική θέση σχετικά με τα ζητήματα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Όταν όμως η διαδικασία εξατομικεύεται, αυτό αναιρείται. Τέλος, με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να απαξιώσουν την ύπαρξη συλλογικών οργάνων (γενικές συνελεύσεις) και συλλογικών φορέων (συλλογικοτήτων, οργανώσεων): ακριβώς όπως μας θέλουν σε όλη μας τη ζωή, χωρίς συλλογικά κεκτημένα και τρόπους διεκδίκησης, έρμαια στις ορέξεις εργοδοτών, διευθυντών κ.ο.κ.

Όμως και με βάση τα όσα ευαγγελίζονται οι υπερασπιστές του νόμου, τα ποσοστά εκλογής αντιστοιχούν: κατά 50% στους καθηγητές, 10% στους διοικητικούς και 40% στους φοιτητές: άρα ακόμα και τα περί καθοριστικής συμμετοχής των φοιτητών δεν ισχύουν.

Η δική μας εναντίωση δεν πηγάζει από υπεράσπιση της υπάρχουσας κατάστασης, αλλά από την αναγκαιότητα απόκρουσης μιας ακόμα αντιδραστικότερης μετάλλαξής της.

Το φοιτητικό κίνημα αντιμετωπίζει το νόμο και ευρύτερα την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με συνολικό τρόπο: Αποτελούν ένα πακέτο μέτρων, μία αδιάσπαστη ενότητα όπου η μία ρύθμιση βρίσκει εφαρμογή στην άλλη, και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Το φοιτητικό κίνημα από το Μάη του 2006 έχει βγει νικηφόρα στο προσκήνιο και θα συνεχίσει να το κάνει! Το μπλοκάρισμα των πρυτανικών εκλογών στο Πάντειο ήταν ένα πρώτο δείγμα γραφής: οι σχολές 2 χρόνια τώρα έχουν αναδειχθεί σε κέντρα αγώνα, στα οποία δε θα εφαρμοστεί ποτέ καμιά απ’ τις αντιδραστικές ρυθμίσεις!

Πολύ περισσότερο, το κίνημά μας θα παλεύει μέσα από γενικές συνελεύσεις, διαδηλώσεις, καταλήψεις, για την ανατροπή του νόμου, που διαμορφώνει το πανεπιστήμιο όπως το θέλει η αγορά και όχι σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες.

Τώρα που η κυβέρνηση ανοίγει το ασφαλιστικό και οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε αγωνιστικό αναβρασμό, το φοιτητικό κίνημα θα ξαναβγεί μπροστά, θα παλέψουμε μαζί με εκπαιδευτικούς, μαθητές κι εργαζόμενους, για τα δικαιώματά μας στην ασφάλιση, σε εκπαίδευση – εργασία – δημοκρατία!

ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ σε ΑΕΙ - ΤΕΙ

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

Μάθημα σε τάξεις με α μ ί α ν τ ο ;;;


(και μας μιλάνε για «μεταρρυθμίσεις» στην Παιδεία;..)

Δεν θέλουμε να προκαλέσουμε πανικό αλλά μερικά πράγματα πρέπει να ειπωθούν δημόσια και άμεσα ώστε να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του...

Ακούγαμε καιρό τώρα σκόρπιες φήμες για την ύπαρξη αμιάντου στο κτίριο της Φιλοσοφικής. Οι φήμες αυτές δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν τον τελευταίο καιρό με τις επίσημες αναφορές-καταγγελίες καθηγητών της σχολής μας σε τμηματικές συνελεύσεις ότι αναγκάζονται να κάνουν μάθημα σε τάξεις όπου αυτοί κι οι φοιτητές είναι εκτεθειμένοι σε ένα επικίνδυνο και καρκινογόνο υλικό: τον αμίαντο!

Τι είναι ο αμίαντος;;

Ο αμίαντος είναι ένα ανθεκτικό πλην καρκινογόνο υλικό που στο παρελθόν χρησιμοποιούταν ευρέως στις κατασκευές κτιρίων. Οι ίνες του αμιάντου μπορούν να μεταφερθούν οπουδήποτε μέσω του άερα και να προκαλέσουν σοβαρές οργανικές βλάβες σε όποιον τις εισπνεύσει. Οι ασθένειες που ενδέχεται να προσβάλλουν τον άνθρωπο εκδηλώνονται έπειτα από χρονικό διάστημα 10 ως 40 ετών και τις περισσότερες φορές τα νοσήματα είναι αρκετά σοβαρά (αμιαντίωση, καρκίνος κ.α.). Είναι ενδεικτικό ότι όταν διαπιστώθηκε ότι στο κτίριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στις Βρυξέλλες είχε χρησιμοποιηθεί αμίαντος...αυτό εκκενώθηκε μέχρι ο αμίαντος να αφαιρεθεί.

Βέβαια, άλλο Ευρωπαϊκή Επιτροπή...κι άλλο Φιλοσοφική.;!

Εδώ, λοιπόν, στη Φιλοσοφική, στου Ζωγράφου ο αμίαντος όχι απλά εξακολουθεί να υπάρχει αλλά σε αρκετές περιπτώσεις επειδή κάποια πλακάκια, το πάτωμα, ο τοίχος έχουν σπάσει ή τριφτεί υπάρχει κίνδυνος άμεσης επαφής ή/και εισπνοής του επικίνδυνου αυτού υλικού. Οι φοιτητές βέβαια...ιδέα δεν έχουν για όλα αυτά αφού και όσοι ξέρουν, προς το παρόν τα συζητούν μεταξύ τους...άλλοι δε, (καθηγητές, κοσμήτορες, πρυτάνεις) που γνωρίζουν καιρό τώρα...δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς περιμένουν να γίνει(;;).

Τι κάνουμε;;

Ο αμίαντος λοιπόν που βρίσκεται ... πάνω μας(;), κάτω μας(;), κάπου ανάμεσά μας(;) στο κτίριο της Φιλοσοφικής πρέπει, όπου έχει βγει στην επιφάνεια, να επικαλυφθεί άμεσα με ειδικά υλικά (που υπάρχουν στην αγορά), από ειδικά συνεργεία κι αργότερα να αφαιρεθεί εντελώς. Όλα αυτά φυσικά και μπορούν να γίνουν αρκεί να υπάρχει η απαιτούμενη θέληση και φυσικά τα απαιτούμενα κονδύλια. Εδώ χρειάζεται κι η δική μας δραστηριοποίηση (αλλιώς ξέρετε...). Η υπάρχουσα κατάσταση βάζει σε κίνδυνο εμάς τους φοιτητές, τους καθηγητές και τους εργαζόμενους στο πανεπιστήμιο (ιδίως τις καθαρίστριες). Δεν πρέπει να υπάρξει κανενός είδους ανοχή!

Απαιτούμε την άμεση κι υπεύθυνη ενημέρωση από την κοσμητεία όλων των φοιτητών της Φιλοσοφικής.

Απαιτούμε να σταματήσει η διεξαγωγή μαθημάτων στις αίθουσες όπου έχει διαπιστωθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα ώσπου να γίνουν οι απαραίτητες εργασίες (κι αν δεν τις κλείσουν αυτοί θα τις κλείσουμε εμείς!!).

Στην γκρίζα Φιλοσοφική, με την γκρίζα φοιτητική καθημερινότητα και τη μαύρη εργασιακή προοπτική δεν θα ρισκάρουμε και την υγεία μας!

Κίνηση ΑΡιστερών ΦΙλοσοφικής (Κ.ΑΡ.ΦΙ.)

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (Ε.Α.Α.Κ) (συμμετέχουμε στην Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ)




Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

Δωρεάν συγγράμματα. Τέλος εποχής;

Ελάχιστο καιρό μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση ανασυντάσσεται και επιτίθεται ξανά στα δικαιώματα της νεολαίας. Εκτός από σποραδικές προσπάθειες εφαρμογής του νέου νόμου πλαίσιο σε περιφερειακά κυρίως ιδρύματα, υλοποιεί ένα από τα κεντρικότερα σημεία του νέου νόμου-πλαίσιο με Προεδρικό Διάταγμα. Παίρνουμε τα πράγματα από την αρχή…

Το Προεδρικό Διάταγμα 226 για τα συγγράμματα που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της εφημερίδας της κυβέρνησης (ΦΕΚ) στις 20/11/2007 υλοποιεί στο συγκεκριμένο ζήτημα το νέο νόμο πλαίσιο.

Τι ακριβώς προβλέπει;

Α) Ενώ μέχρι σήμερα ίσχυε ότι οι σπουδαστές δικαιούνται δύο (2) συγγράμματα σε κάθε μάθημα που δηλώνουν στη γραμματεία, τώρα όπως σαφώς ορίζεται από το Προεδρικό Διάταγμα το σύγγραμμα θα είναι μόλις ένα (1)! Δηλαδή για προμηθευτούμε όσα χθες προσφέρονταν από τις σχολές, τώρα θα πρέπει να πληρώνουμε εμείς κάποια συγγράμματα! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αφού θέλουν τα δύο βιβλία να γίνουν ένα, αύριο θα θέλουν το ένα να γίνει κανένα! Είναι το πρώτο βήμα για τη μεταφορά ολόκληρου του οικονομικού βάρους των συγγραμμάτων από το κράτος στις πλάτες των σπουδαστών, και αυτονόητα καταργεί το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα που πρέπει να έχει η εκπαίδευση. Υψώνει ταξικούς φραγμούς αφού δεν έχουν όλοι την οικονομική δυνατότητα και για αγορά βιβλίων, όταν τα έξοδα είναι ήδη πολλά για τις σπουδές.

Β) Το μοναδικό σύγγραμμα λοιπόν που θα δικαιούμαστε ‘καλύπτει κατά το δυνατόν ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος της ύλης και του περιεχομένου του μαθήματος’. Άρα ενδέχεται η εξεταστέα και διδακτέα ύλη να μην καλύπτεται καν στο σύνολό της! Δύο δρόμοι ανοίγονται εδώ: είτε ο σπουδαστής βρίσκει βιβλία και σημειώσεις που καλύπτουν την ύλη με δική του ευθύνη και έξοδα, είτε, λες και είναι μαθητής στο λύκειο, υποχρεώνεται στην πράξη να μην χάνει διάλεξη για να ξέρει τι θα του ζητηθεί στις εξετάσεις από τους καθηγητές!

Γ) Με ευθύνη των γενικών συνελεύσεων των σχολών συντάσσονται κατάλογοι συγγραμμάτων (φέτος όριο είναι οι αρχές Μάρτη) για κάθε μάθημα, μέσα από τους οποίους οι σπουδαστές διαλέγουν αυτό που επιθυμούν. Η ελευθερία της επιλογής συγγράμματος υποτίθεται ότι αποτελεί το ατού για τους σπουδαστές. Όμως δεν είναι το δικαίωμα επιλογής, αλλά η ποσότητα και η ποιότητα εργασίας κατά τη συγγραφή και έκδοση ενός βιβλίου αυτό που του δίνει την αξία που έχει. Το δικαίωμα επιλογής δεν εξασφαλίζει τίποτα αφού είναι πολύ πιθανό κανένα από τα προτεινόμενα βιβλία του καταλόγου να μην καλύπτει το σκοπό ενός συγγράμματος: να κάνει κατανοητό το περιεχόμενο του μαθήματος, να μπορεί κανείς να το συμβουλευτεί στην εργασία, να αρκεί για τις εξετάσεις. Εμείς απαντάμε ότι αν περισσότερα συγγράμματα από ένα είναι απαραίτητα να μην διαλέγουμε, αλλά να δίνονται όλα δωρεάν και η ύλη να είναι με σαφήνεια καθορισμένη μέσα από αυτά.

Η κυβέρνηση δε χρειάστηκε να σκεφτεί πολύ για το συγκεκριμένο μέτρο, απλά αντέγραψε τη βιβλιοκάρτα που προωθούσε το ΠΑΣΟΚ εν έτει 1995 και δεν ίσχυσε ποτέ εξαιτίας των σπουδαστικών αγώνων. Όσοι στηρίζουνε τη λεγόμενη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση και φυσικά και η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ χαίρονται που ‘επιτέλους σπάει το μονοπώλιο στα συγγράμματα’.

Να μην αφήσουμε να περάσει η κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, λαϊκή κατάκτηση από τους αγώνες της εποχής του δολοφονημένου φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα.

Είναι φανερό ότι αυτή όπως και οι άλλες διατάξεις του νέου νόμου πλαίσιο διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό παρόν (χωρίς άσυλο και συγγράμματα, αλλά με διαγραφές, manager και τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα) για τους φοιτητές και ένα ζοφερό εργασιακό μέλλον. Ο αγώνας ενάντια στην αντιεκπαιδευτική τους πολιτική είναι διαρκείας και πρέπει να κλιμακωθεί.

Διεκδικούμε

-Δωρεάν βιβλία και λοιπά υλικά εφόδια για όλους τους φοιτητές.

-Ανατροπή του νέου νόμου πλαίσιο

-Όχι στο προεδρικό διάταγμα για τα συγγράμματα.

Συνεχίζουμε

στο δρόμο του αγώνα...

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 29/11

ώρα 12 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Κίνηση ΑΡιστερών ΦΙλοσοφικής ε.α.α.κ.

(συμμετέχουμε στην Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ)


Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Για μια μαχητική, ανεξάρτητη, αντικαπιταλιστική Αριστερά σε ΑΕΙ- ΤΕΙ


Κάλεσμα διαλόγου των σχημάτων της ΕΑΑΚ

Το ορμητικό ποτάμι του νικηφόρου φοιτητικού κινήματος της τελευταίας διετίας δε στέρεψε, συνεχίζει να ποτίζει το έδαφος του τρίτου γύρου των φοιτητικών κινητοποιήσεων και διαμορφώνει μια νέα κατάσταση για τη ριζοσπαστική αριστερά. Μια αριστερά που πρωταγωνιστεί, εξελίσσεται, αναπτύσσεται, ενιαιοποιείται. Δύο χρόνια καταλήψεων, απεργιών, διαδηλώσεων των εργαζομένων και της νεολαίας μπόρεσαν να ανατρέψουν τις ισορροπίες και στο πολιτικό σκηνικό, συνθέτοντας μια νέα κατάσταση δυνατοτήτων για το κίνημα και αναγκαιότητας μιας πραγματικής επαναστατικής αριστεράς.

Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και της καταστολής τα κεντρικά μέτωπα που ανοίγουν αφορούν το ασφαλιστικό και το προχώρημα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Η ουσιαστική στήριξη του συμπολιτευόμενου ΠΑΣΟΚ συμβάλλει στη προώθηση του βασικού κορμού των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, όπως αυτές έχουν διατυπωθεί στις κατευθύνσεις της ΕΕ. Ταυτόχρονα η είσοδος του ΛΑΟΣ στη βουλή, συμβάλλει στην προώθηση της αστικής στρατηγικής πιέζοντας και νομιμοποιώντας πλέον πιο συντηρητικές και αντιδραστικές κατευθύνσεις.

Το φοιτητικό κίνημα λειτουργεί σαν παράδειγμα όσον αναφορά τις πρακτικές, το πολιτικό προσανατολισμό και τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες που κατάφερε να συγκροτήσει. Με πραγματικές υλικές νίκες όπως το σπάσιμο της συντριπτικής δικομματικής συναίνεσης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το μπλοκάρισμα της συνταγματικής αναθεώρησης και της αναθεώρησης του άρθρου 16 και την απονομιμοποίηση του νέου Νόμου- Πλαίσιο, αναδεικνύουν την δυνατότητα των κοινωνικών κινημάτων να διεμβολίζουν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και να ακυρώσουν στην πράξη κυρίαρχες κυβερνητικές επιλογές, καθορίζοντας τις εξελίξεις.

Το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να απαντήσει συνολικά σε κάθε επιθετική κίνηση από την πλευρά του υπουργείου και με τις αντίστοιχες αιχμές να συγκροτήσει πανελλαδικά οργανωμένους, μαζικούς και ριζοσπαστικούς αγώνες, βάζοντας σημαντικά εμπόδια στο προχώρημα της αναδιάρθρωσης, στη συγκρότηση του ΚΕΧΑΕ και στην υλοποίηση των κατευθύνσεων της Μπολόνια. Ένα τέτοιο φοιτητικό κίνημα πυροδότησε σημαντικές κοινωνικές εκρήξεις όπως αυτή της απεργίας των δασκάλων και συντέλεσε στη ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων κομματιών της νεολαίας και στη συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου που καθυστέρησε συνολικά τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς (ασφαλιστικό) εκφράζοντας ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας.

Αποτέλεσμα αυτής της ριζοσπαστικοποίησης μέσω του πανεκπαιδευτικού κινήματος είναι οι μαθητικές καταλήψεις, που με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους αποτελούν απάντηση στο προχώρημα της κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο της Α΄βάθμιας και Β΄βάθμιας εκπαίδευσης (Βάση του 10, εντατικοποίηση, αλλαγή στον τρόπο εισαγωγής, ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ, πειθάρχηση- μαθητοδικεία).

Όλη η προηγούμενη περίοδος που σημαδεύτηκε από την έκρηξη των κοινωνικών αγώνων και μαζικές διεργασίες στην κοινωνία και τη νεολαία, επαναφέρει στο προσκήνιο την υπόθεση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Πολύ περισσότερο στον χώρο των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ επανέρχεται με αναβαθμισμένο τρόπο η συζήτηση για την ενδυνάμωση αυτής της Αριστεράς. Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση, ως το πιο επιτυχημένο εγχείρημα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε ΑΕΙ και ΤΕΙ απευθύνει κάλεσμα και θα συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις σε αυτή τη διαδικασία. Διαδικασία που δεν μπορεί να αφορά τους επίσημους φορείς της Αριστεράς όπως αυτοί εκφράζονται στους χώρους του πανεπιστημίου.

Από τη μία η ΠΚΣ επενδύει στρατηγικά σε μια λογική κινημάτων διαμαρτυρίας που θα είναι «ουραγοί» των πολιτικών πρωτοβουλιών του Κόμματος, υποτιμώντας τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα σύγχρονων κοινωνικών που θα πετυχαίνουν υλικές νίκες. Η ΠΚΣ θεωρεί πως η δική της οργανωτική ανάπτυξη και εκλογική καταγραφή θα σημαίνει αναζωογόνηση για το κίνημα, γι’ αυτό και αποφεύγει να εμπλέκεται σε κινήματα που δεν «ελέγχει» συνήθως παίζοντας και τον ρόλο αναχώματος σε αυτά, εκφράζοντας συνολικά τη λογική που έχει το ΚΚΕ για την παρέμβασή του στα κοινωνικά μέτωπα. Έτσι βρισκόμενη πίσω από τα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, από την αρχή της φετινής χρονιάς επιχειρεί με κάθε τρόπο να σπάσει την ενιαία έκφραση του πανεκπαιδευτικού μετώπου (καταγγελία ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, παράκαμψη διαδικασιών των συλλόγων, ξεχωριστές πορείες, ανύπαρκτα συντονιστικά κλπ), ενώ σήμερα επιμένει στον περιορισμό του γενικού στόχου του κινήματος γύρω από τη μη εφαρμογή όψεων των μεταρρυθμίσεων και όχι της πλήρους ανατροπής τους. Ίσως το πιο σημαντικό βέβαια είναι, πως σε επίπεδο πολιτικής γραμμής και περιεχομένου, συγκλίνει με την πολιτική του αστικού εκσυγχρονισμού ενσωματώνοντας όψεις της αστικής πολιτικής (ειδίκευση, αναβάθμιση, εντατικοποίηση, εξετάσεις) αδυνατώντας να συγκρουστεί με τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής και την ουσία της αναδιάρθρωσης. Χαρακτηριστικό σε αυτή την περίοδο είναι πως επιμένει σε μια λογική γενικόλογης καταγγελίας περί ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων. Ταυτόχρονα ανοίγει το ζήτημα της κοινοτικής οδηγίας για τα ΚΕΣ, με συντεχνιακό τρόπο αδυνατώντας να αντιληφθεί τη συμπίεση των εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων του συνόλου φοιτητών και σπουδαστών (ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ, ΚΕΣ) και την ενοποίησή τους σε μια μάχιμη πολιτική κατεύθυνση.

Από την άλλη το ΔΑΡΑΣ, κινούμενο στην ίδια γενική λογική, είναι ο πιο επιφανής εκπρόσωπος της Αριστεράς της διαχείρισης και των «βελτιωτικών προτάσεων» στα πανεπιστήμια. Κάνει μερική κριτική στις μεταρρυθμίσεις αποφεύγοντας να αγγίξει τον πυρήνα τους, αφού οι θέσεις τους έρχονται να συμπληρώσουν τους βασικούς άξονές τους. Γι’ αυτό το λόγο και αποφεύγει να πλήξει συμφέροντα μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια τα οποία θα μπορούσαν να βολευτούν με μια πιο «δημοκρατική μεταρρύθμιση», περιόριζε την στόχευση του αγώνα στο άρθρο 16 επιμένοντας σε μια σημειολογία περί «γενιάς του άρθρου 16», υπερασπίζεται το αντι-νομοσχέδιο του ΣΥΝ για τον Νόμο- Πλαίσιο το οποίο ενσωματώνει βασικές πτυχές ακόμα και των επιλογών του Υπουργείου, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί μέσω του ΣΥΝ να παρουσιασθεί ως αυτόκλητος «εκπρόσωπος των κινημάτων». Ενώ πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΝ αποτέλεσαν τον πιο στενό σύμμαχο του υπουργείου, στη πρωτοβουλία των 1000. Τέλος απέφευγε να τίθεται στο στόχαστρο η ΕΕ, όταν ο ΣΥΝ συνυπέγραφε σε επιτροπές μορφωτικών υποθέσεων της ΕΕ τη Μπολόνια.

Στην υπόθεση μιας άλλης Αριστεράς στο πανεπιστήμιο, δε μπορεί να συμβάλλει η ενδυνάμωση αυτών των παρατάξεων αλλά ούτε και μιας λογική «Αριστερής Ενότητας» όπως παρουσιάζεται τελευταία. Αυτή κινείται στη λογική του αντινεοφιλελεύθερου μετώπου στο μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο καλεί τους φοιτητές να στηρίξουν (βασικά σε εκλογικές διαδικασίες γιατί στην καθημερινή πράξη δεν εμφανίζεται πουθενά) μια αχρωμάτιστη και εν τέλει ενσωματώσιμη Αριστερά της minimum συμφωνίας και της ευκαιριακής συγκόλλησης. Η λογική αυτή στηρίζεται στην υπόθεση ότι η Αριστερά είναι χρήσιμη όταν αθροίζει υπάρχοντα πολιτικά δυναμικά, και όχι όταν προωθεί εκείνο το μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο και μορφές πάλης που μπορούν να αγκαλιάζονται από τους φοιτητές, να οικοδομούν νικηφόρα κινήματα και να αλλάζουν κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς.

Τα σχήματα της ΕΑΑΚ παίξανε και συνεχίζουν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων, με την πολιτική πάλη μέσα στους Συλλόγους, τη ζύμωση απόψεων, τη χάραξη ενιαίου σχεδιασμού αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική σε όλες τις περιόδους. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της κοινωνικής εξέγερσης των τελευταίων δυο χρόνων συνέβαλλαν καθοριστικά στις εξελίξεις:

Τροφοδότησαν το κίνημα με ένα μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο τέτοιο που να αναδεικνύει και να αμφισβητεί συνολικά τον ρόλο του πανεπιστημίου και τον πυρήνα της αστικής πολιτικής στην εκπαίδευση και στην εργασία, καθώς και όλους τους επιμέρους στόχους που επιλέγει η κυβέρνηση να προωθήσει στην περίοδο. Το πλαίσιο αυτό εγγυήθηκε την ενότητα του φοιτητικού κινήματος, τη στοίχιση γύρω από αυτό χιλιάδων φοιτητών, την ουσιαστική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική, την προώθηση αιτημάτων πάλης και διεκδίκησης των φοιτητών σύμφωνα με τις ανάγκες τους, πετυχαίνοντας νίκες.

Συνέβαλαν στην οργάνωση του κινήματος, επέμεναν στην προώθηση αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης του κινήματος (Συντονιστικές Επιτροπές), προώθησαν λογικέ ενιαίας δράσεις όλων των Συλλόγων μέσα στο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Με οδηγό τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων το συντονιστικό χαράζει ένα βασικό, ενιαίο αγωνιστικό βηματισμό σε όλη τη διάρκεια του κινήματος σε τοπικό αλλά και πανελλαδικό επίπεδο.

Προέβαλλαν επιτακτικά την ανάγκη το φοιτητικό κίνημα να αναζητήσει και να συντονιστεί με τους φυσικούς του συμμάχους, τον κόσμο της εργασίας, με πραγματικούς και όχι φαντασιακούς όρους. Το πολιτικό πλαίσιο αναδείκνυε τη σύνδεση των εξελίξεων στην εκπαίδευση με αυτές στους χώρους δουλειάς, διαμόρφωνε κοινά αιτήματα πάλης, ενώ τα συντονιστικά απεύθυναν συνεχές αγωνιστικό κάλεσμα στα εργατικά Σωματεία να μπουν στον αγώνα και στις ομοσπονδίες να κηρύξουν απεργίες, παρά την προδοτική αδιαφορία και την εχθρική στάση των τελευταίων. Καθοριστική ήταν η συμβολή των σχημάτων της ΕΑΑΚ στην οικοδόμηση ενός συμπαγούς πανεκπαιδευτικού μετώπου των Φοιτητικών Συλλόγων με όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της εκπαίδευσης, των φοιτητών με τους δάσκαλους, τους καθηγητές Β΄βάθμιας και Γ΄βάθμιας εκπαίδευσης.

Τέλος έδωσαν τη μάχη το κίνημα να υιοθετήσει ριζοσπαστικές και κινηματικές πρακτικές που αμφισβήτησαν στην πράξη την αστική νομιμότητα επιλέγοντας τις καταλήψεις, τις μαζικές διαδηλώσεις και τη συγκρουσιακή λογική. Τέτοιες επιλογές χαρακτηρίζουν το κίνημα και αποτελούν συστατικό κομμάτι της φυσιογνωμίας του.

Η ΕΑΑΚ γεννήθηκε μέσα από τις μεγαλειώδεις νεολαιίστικες κινητοποιήσεις του 1990-91 και αποτελεί το πλέον επιτυχημένο μόρφωμα της επαναστατικής αριστεράς στα πανεπιστήμια. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ είναι πολιτικο-συνδικαλιστικές συλλογικότητες που δρουν σε κάθε σχολή και αποτελούν το βασικό κύτταρο της ΕΑΑΚ. Επιδιώκοντας την ενιαία συντονισμένη παρέμβαση στα ελληνικά πανεπιστήμια και ΤΕΙ, τα σχήματα συντονίζονται ανά πόλεις και πανελλαδικά μέσα από το πανελλαδικό συντονιστικό διήμερο. Αντιπαρατίθενται σε όλη τη γραμμή της αστικής πολιτικής, την οποία αντιμετωπίζουν με μια συνολική αντικαπιταλιστική οπτική σε σχέση με τα κύρια μέτωπα της ταξικής πάλης σε εκπαίδευση- εργασία- δημοκρατικά δικαιώματα- ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Αναζητούν τους δρόμους μιας ευρύτερης αμφισβήτησης του τρόπου με τον οποίο ένας νέος σήμερα ζει και σπουδάζει, και αντιπαραβάλλουν ένα πρότυπο αγωνιζόμενου νέου, απέναντι στα κυρίαρχα πρότυπα. Συμβάλλουν στην μάχη για την αυτοτελή συγκρότηση του πολιτικού χώρου μιας Αριστεράς ανεξάρτητης, ανατρεπτικής και νικηφόρας. Παλεύουν για ένα φοιτητικό κίνημα ανεξάρτητο, αμεσοδημοκρατικό, αντικυβερνητικό και νικηφόρο, που θα συγκρούεται με κάθε όψη της κυβερνητικής πολιτικής, θα δημιουργεί τις δικές του μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστημένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων.

Η ΕΑΑΚ βγαίνοντας δυναμωμένη από το διήμερό της, απευθύνει κάλεσμα σε ανεξάρτητα σχήματα, συλλογικότητες, ανένταχτους αγωνιστές και οργανωμένες δυνάμεις να ενισχύσουν και συμβάλλουν την ενιαία παρουσία της ριζοσπαστικής αριστεράς πρώτα και κύρια στο φοιτητικό κίνημα. Θεωρούμε πως η συζήτηση για τη διεύρυνση της ΕΑΑΚ, είναι αποτέλεσμα των αγώνων της τελευταίας διετίας όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να βρεθούμε κάτω από ένα ενιαίο περιεχόμενο με διαφορετικούς χώρους και να δώσουμε κοινές μάχες. Από αυτή τη σκοπιά θέλουμε να βαθύνουμε τη συζήτηση στην κατεύθυνση τοποθέτησης αυτών των δυνάμεων γύρω από τα κεκτημένα της ΕΑΑΚ. Πρωταρχικό για μας, είναι το ζήτημα του πολιτικού περιεχομένου που χτίσθηκε στην πορεία 17 χρόνων ιστορίας των σχημάτων. Με σαφή αντικυβερνητικό, αντίΕΕ και αντιδιαχειριστικό προσανατολισμό, όπως αποτυπώνεται και στα κείμενα κατάληξης των πανελλαδικών συντονιστικών. Συστατικό στοιχείο της φυσιογνωμίας της ΕΑΑΚ είναι η πολιτική, οικονομική και ιδεολογική ανεξαρτησία από το κράτος και τους μηχανισμούς του, από τις καθεστωτικές παρατάξεις, τα αστικά κόμματα (ΝΔ- ΠΑΣΟΚ), το καθηγητικό κατεστημένο. Ταυτόχρονα για μας έχει σημασία ο τρόπος λειτουργίας της ΕΑΑΚ, η λειτουργία δηλαδή με βάση τα σχήματα και σαφή πολιτικό προσανατολισμό και σχέδιο στην παρέμβαση στους Φοιτητικούς και Σπουδαστικούς Συλλόγους. Έτσι, για όποιον θέλει να θεωρεί τον εαυτό του κομμάτι της ΕΑΑΚ, είναι ξένη κάθε λογική παραταξιακής λειτουργίας ή υποπαράταξης, διαχωρισμένων σχημάτων, από τα πάνω αποφάσεων και κομματικής εξάρτησης. Τέλος θεωρούμε σημαντική τη συμβολή της ΕΑΑΚ στην φυσιογνωμία της ριζοσπαστικής αριστεράς ευρύτερα στην κοινωνία. Τοποθετούμαστε δίπλα και ενισχύουμε τα εγχειρήματα παρέμβασης αυτής της αριστεράς στα κοινωνικά μέτωπα (Παρεμβάσεις- Συσπειρώσεις- Κινήσεις, σχήματα γειτονιάς κλπ) και θεωρούμε πως είναι κομβικό η ΕΑΑΚ να συμβάλλει με το δικό της τρόπο στην προσπάθεια ενιαιοποίησης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στη κοινωνία.

Με βάση τα παραπάνω και με κληρονομιά την πολιτική κουλτούρα της ΕΑΑΚ βλέπουμε δημόσιου διαλόγου που θα βγάλουν όλο το δυναμικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς με ενιαίο σχέδιο απέναντι στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς σε ότι αφορά το φοιτητικό κίνημα. Παράλληλα διαδικασίες δημόσιας τοποθέτησης για το ζήτημα της διεύρυνσης της ΕΑΑΚ από οποιονδήποτε ενδιαφέρει αυτό το ζήτημα που θα μπορούν να έχουν σαφή μετρήσιμα και αποτιμήσιμα αποτελέσματα το επόμενο διάστημα, με ορίζοντα την ένταξη δυνάμεων στα ΕΑΑΚ στη βάση των κεκτημένων που περιγράψαμε.

ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ σε ΑΕΙ - ΤΕΙ

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

Ιδιωτικά πανεπιστήμια από την πίσω πόρτα;;



Τα δύο τελευταία χρόνια η πλειοψηφία των φοιτητών και της εκπαιδευτικής κοινότητας συνενώθηκαν εναντίον της αναθεώρησης του άρθρου 16 δηλαδή εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Στο ζήτημα αυτό σημειώθηκε και μια μεγάλη νίκη του φοιτητικού κινήματος αφού τελικά η αναθεώρηση του άρ. 16 κατέρρευσε μετά την αναγκαστική «κωλοτούμπα» του ΠΑΣΟΚ που αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης λόγω της πίεσης των φοιτητών και των καταλήψεων.


Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση της ΝΔ πάει να περάσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια από την πίσω πόρτα. Πώς;; Επικαλείται την κοινοτική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών. Αν εφαρμοστεί η κοινοτική οδηγία τότε τα πτυχία των Κ.Ε.Σ. (που υπάγονται μέχρι σήμερα στο υπουργείο εμπορίας...και δικαίως αφού κάνουν εμπόριο «γνώσεως» και πτυχίων) θα αναγνωριστούν ως ισότιμα με τα δικά μας.


Τι είναι όμως τα Κ.Ε.Σ. και ποια θα πρέπει να είναι η στάση μας;;

Τα Κ.Ε.Σ. είναι ιδιωτικά ιδρύματα που προσφέρουν δίχρονα ή τρίχρονα προγράμματα σπουδών επικαλούμενα συνήθως τη συνεργασία με κάποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Οι σπουδές στα Κ.Ε.Σ. φυσικά είναι χαμηλότατης ποιότητας, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, χωρίς ουσιαστική συνεισφορά στην κοινωνία και τους αποφοίτους τους. Με τα εξειδικευμένα προγράμματα σπουδών «τιποτολογίας» που προσφέρουν, καταδικάζουν τους εξειδικευμένους αποφοίτους τους στην αιώνια εργασιακή περιπλάνηση, χωρίς κατοχύρωση δικαιωμάτων. Παράγουν δηλαδή ειδικευμένο, φτηνό προσωπικό για τις εταιρείες και τίποτα παραπάνω. Αυτή είναι η αποστολή τους: να κάνουν εμπόριο «γνώσης» και να εκπαιδεύουν ένα φθηνό ανθρώπινο δυναμικό για τις επιχειρήσεις.

Βάσει αυτής της πραγματικότητας εμείς χωρίς δεύτερη σκέψη πρέπει να απαιτήσουμε κατάργηση των Κ.Ε.Σ. αφού έρχονται σε αντίθεση με το άρθρο 16 του Συντάγματος και λειτουργούν ανταγωνιστικά με τα δημόσια πανεπιστήμια. Αυτό όμως δεν φτάνει!

Στα Κ.Ε.Σ. σπουδάζουν νέοι και νέες που είτε δεν κατάφεραν να περάσουν στο πανεπιστήμιο είτε δεν κατάφεραν να περάσουν στη σχολή που ήθελαν. Τα Κ.Ε.Σ. είναι εχθροί των δημόσιων πανεπιστημίων αλλά οι φοιτητές των Κ.Ε.Σ. είναι συνάδελφοί μας που απλά δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να σπουδάσουν σε δημόσιο πανεπιστήμιο. Αναγκάζονται λοιπόν να πληρώνουν για σπουδές που δεν τους δίνουν ούτε ουσιαστική γνώση αλλά ούτε και κανένα εργασιακό δικαίωμα.

Η θέση λοιπόν «κατάργηση των Κ.Ε.Σ.» και μόνο, όπως την εκφράζει π.χ. η ΠΚΣ, είναι μια θέση που δεν παίρνει υπόψη τους χιλιάδες φοιτητές των Κ.Ε.Σ. και δημιουργεί εμφύλιο μες στη σπουδάζουσα νεολαία. Είναι μια θέση ελλιπής κι επικίνδυνη.

Εμείς λέμε ότι παράλληλα με την κατάργηση των Κ.Ε.Σ. πρέπει απαραίτητα να απαιτούμε δύο ακόμη πράγματα:

*Ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς εξεταστικούς, οικονομικούς και ταξικούς φραγμούς ώστε να μπορούν να μην αποκλείεται η πρόσβαση κανενός στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση και

Ô νιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν για όλους δηλαδή άρση των διαχωρισμών σε ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΚΕΣ, ΙΕΚ που δημιουργούν αποφοίτους διαφόρων ταχυτήτων, με περισσότερα ή λιγότερα εργασιακά δικαιώματα άρα και διαφορετικά συμφέροντα.

Οι φοιτητές πρέπει να ζητάμε την ενιαιοποίηση της εκπαίδευσης σε ανώτερο επίπεδο βάσει των αναγκών μας και των αναγκών της κοινωνίας. Λογικές που θέλουν τους φοιτητές πανεπιστημίων απέναντι στους φοιτητές των Κ.Ε.Σ. ή χωρισμένους με αυτούς των Τ.Ε.Ι. είναι «δεξιές» λογικές που τελικά δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Με την κατάργηση των διαφόρων βαθμίδων της μεταλυκειακής εκπαίδευσης (ΑΕΙ-ΤΕΙ κλπ) και τα ενιαία πτυχία ενοποιούμαστε σε μεγάλο βαθμό ως νεολαία βάσει των κοινών μας δικαιωμάτων και της κοινής μας προοπτικής. Κι αυτό είναι απαραίτητος όρος για να μπορούμε να διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει...

Κίνηση ΑΡιστερών ΦΙλοσοφικής

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση

(συμμετέχουμε στην Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ)